Do Not Disturb - recensie

Voor diegenen die altijd klagen over de povere kwaliteit van Amerikaanse remakes van Europese waar bewijstDo Not Disturb dat het ook andersom kan.

Lynn Shelton's indie-komedieHumpday was in 2010 slechts een kort leven beschoren in de Nederlandse bioscopen. Mensen die de film destijds gemist hebben kunnen dat nu alsnog goed maken, als ze er geen bezwaar tegen hebben om de originele Engelse taal in te ruilen voor Frans. MetDo Not Disturb – een opvallend Engelstalige titel voor een Franse film – is de Europese remake van het AmerikaanseHumpday een feit. Of iemand er op zat te wachten is een ander verhaal, vooral omdat beide films maar weinig van elkaar verschillen.

Evenals het origineel verkentDo Not Disturb de grenzen tussen innige bromance en openlijke homofilie. Onderwerp is de overdreven hartelijke vriendschapsband tussen Ben (Yvan Attal, ook de regisseur) en Jeff (François Cluzet) en hun voornemen te zien hoe ver zij hun relatie durven laten gaan. Ooit studeerden ze samen aan de kunstacademie waarna ze ieder hun eigen weg insloegen. Ben leidt een geborgen bestaan met zijn vrouw Anna (Laetitia Casta), dat op een ongelegen tijdstip verstoord wordt als de rondzwervende bohemien Jeff terugkeert in Bens leven. Tot Anna's ongenoegen dient Bens oude vriend zich midden in de nacht aan, tijdens hun verwoede poging een kind te maken. Al snel dreigt de charmante Jeff tussen Anna en Ben te komen als hij hem meesleurt naar wilde feesten met losbandige kunstenaars, terwijl zijn vrouw thuis verpietert. Daar komt, onder invloed van de nodige alcohol, de experimentele kunstenaar in Ben naar boven, waarop Ben en Jeff besluiten hun liefde voor elkaar op wel heel lichamelijke wijze te uiten en vast te leggen op film. Als de kater verdwenen is blijft hun voornemen staan, want geen van beide mannen durft terug te krabbelen. En dan moet Ben het ook nog op subtiele wijze aan Anna vertellen. Dat gaat natuurlijk fout.

Aan het uitgangspunt vanDo Not Disturb valt weinig aan te merken, dat levert voldoende aanknoping op voor de benodigde hoeveelheid humor die een komedie – want dat is wat de film hoofdzakelijk wil zijn – nodig heeft, terwijl er ook gelegenheid tot ontroering en inzicht in de mannelijke psyche voor handen is. Net als in het geval vanHumpdayzelf laat de uitwerking echter te wensen over. Het eerste uur voelt aan als relationeel drama waarin een echtpaar met kinderwens ruw verstoord wordt door de komst van een outsider die man en vrouw uit elkaar lijkt te drijven. De toon is hierbij vrij serieus terwijl de grapdichtheid dun gezaaid is. Uiteraard is het noodzakelijk voor de geloofwaardigheid van het plot om aan te geven hoe onbezonnen het idee van de vrienden is en hoe dicht Ben bij het slachtofferen van zijn huwelijk komt, maar de film blijft hierdoor te lang steken in voorspelbare scènes met ruziënde echtelieden, terwijl de komische aspiraties ondergesneeuwd worden. Een enkele uitzondering daargelaten, want het fragment waarin een boze Anna twee mannelijke tramconducteurs confronteert met de ontrouw van haar man en in een tirade ontsteekt over mannelijke stompzinnigheid levert dan wel weer een glimlach op. Pas als de twee vrienden bijeen komen in een hotelkamer om hun film te draaien wordt het hilarisch, maar dat is wel rijkelijk laat. Vervolgens worden we getrakteerd op twintig minuten (letterlijke) onderbroekenlol, waarin de twee vrienden in hun ondergoed oefenen hoe ze het filmen gaan aanpakken. Langzaamaan dringt het tot hen door dat ze hier eigenlijk helemaal geen zin in hebben. Hoewel ze beiden toegeven wel eens homoseksuele gevoelens gehad hebben - hoewel niet voor elkaar - zijn ze hier gewoon niet "homo genoeg" voor. Hun bromance is prima, verder moet het niet willen gaan.

Zoals Attal zowel hoofdrolspeler als regisseur is vanDo Not Disturb, zo vervult Ben beide rollen voor zijn productie met Jeff, terwijl Jeff de kunstenaar van het duo is. Eigenlijk doet alleen Ben moeite hun project op gang te zetten, terwijl hij het meeste te verliezen heeft. In Bens bereidheid zijn geluk met Anna aan de kant te zetten voor de artistieke carrière van zijn beste vriend geeft Do Not Disturbaan dat diepgewortelde bromance waanzinnige trekjes aan kan nemen. Echter, in hun wederzijds falen hun afspraak na te komen (tot beider genoegen) toont de film ook dat zulke hechte broederliefde ook weer geen al te grote bedreiging vormt voor een stabiele relatie tussen man en vrouw, maar altijd slechts een tijdelijke stoornis is, meestal veroorzaakt door overmatig alcoholgebruik en opruiend stoere taal. Het had een wijze levensles kunnen zijn, ware het niet datHumpdayhet al op precies dezelfde wijze heeft geserveerd, terwijlDo Not Disturber verder inhoudelijk niets nieuws aan toevoegt, behalve een excuus voor de Franstalige gemeenschap zich niet aan het Engels gesproken origineel te wagen. Dit is evenzeer omgekeerd het geval: Amerikanen willen immers niet de moeite nemen ondertitels te lezen, vandaar hun Engelstalige remakes. Wie dacht dat Europeanen boven een dergelijke kleinzielige redenatie staan, komt metDo Not Disturb bedrogen uit.

Zoals bij elke remake dringt de vraag zich op wat de meerwaarde is. In het geval vanDo Not Disturb luidt het antwoord: niets. De voortgang van het plot en de ontwikkeling van de personages verschilt minimaal ten opzichte vanHumpday. Een vernieuwende “Europese” invalshoek ontbreekt en mensen die het origineel al gezien hebben kunnen de Franse versie gerust links laten liggen. Vergelijkbaar met de film die het onderwerp is vanDo Not Disturbzelf was het verstandig geweest als Attal zich van tevoren had afgevraagd of deze productie wel zo'n goed idee was.