Dorsvloer vol confetti - recensie

Een wat brave film over een opstandig meisje.

Films over een gereformeerd gezin, waar de kinderen bekneld zitten tussen traditie binnenshuis en de lonkende vrijheid erbuiten; we hebben er in Nederland talloze voorbeelden van. Dat het ook in de literatuur een populair thema is dat zich prima leent voor verfilmingen, bewijst ookDorsvloer vol confetti, gebaseerd op de bestseller van Franca Treur uit 2009 en het speelfilmdebuut van Tallulah Hazekamp Schwab. Een stoer en levenslustig meisje, Katelijne, probeert zich staande te houden op het Zeeuwse platteland. De vraag is echter of deze film zich ook binnen de lange Nederlandse filmtraditie staande weet te houden.

Meteen in de eerste scène van de film, wanneer een Duits gezin vlakbij de boerderij van het strenggelovige boerengezin zijn tent opslaat, wordt duidelijk: mensen van buiten zijn niet gewenst. De gesloten gemeenschap die het dorp is, is hiermee meteen gevangen. Het is eind jaren '80 en met het wuivende graan, de warme zon en de nostalgische inslag komt meteen het liedje Zomer in Zeeland bovendrijven. In het grote gezin is Katelijne, de enige dochter temidden van vier zoons, een echt buitenbeentje. Net als haar vrijzinnige opa zoekt ze de grenzen op van wat mag en niet mag. Ze is wat jongensachtig en verliest zich met boeken in een eigen wereld die verder reikt dan het Zeeuwse platteland met zijn naar binnen gekeerde blik.

Moeder-dochter

Ondanks het feit dat Katelijne overduidelijk de hoofdpersoon van de film is, draait het in essentie voor mij om de tragiek van de moeder. In een paar kleine zinnen en scènes wordt duidelijk dat ze in het verleden ook erg heeft geworsteld met religie en traditie vs. een vrijer leven. Dat zij uiteindelijk gekozen heeft voor de rol die van haar werd verwacht en daarom extra veel moeite heeft met het vrije gedrag van haar dochter, schemert door de hele film heen. Helaas wordt dit nergens echt uitgewerkt, waardoor de moeder-dochter relatie wat oppervlakkig blijft. Sowieso blijft door de lichte toon van de film, niet in de laatste plaats door de - overigens prima - muziek van Fons Merkies, het dramatische aspect van het verhaal wat klein. Het gevolg is dat de film meer anekdotisch wordt dat dat het een samenhangend verhaal vertelt.

Gedegen

Dorsvloer vol confettiis een gedegen boekverfilming, maar overstijgt dit nergens. Het camerawerk is prima, maar weinig bijzonder. Het fotogenieke landschap en de interieurs worden even traditioneel in beeld gebracht als de dorpscultuur zelf. Het acteren (Hendrikje Nieuwerg als Katelijne, Suzan Boogaerdt als de moeder en Genio de Groot als opa) is eveneens onberispelijk, maar zoekt nergens de grenzen op, laat staan dat ze eroverheen gaan. Van de stad wordt haast een karikatuur gemaakt, met een kitch-interieur en het kopen van 'losbandige' laarzen. Dit soort wat dik aangezette tegenstellingen en elementen maken de film meteen een stuk minder geloofwaardig.

De boekverfilming vanDorsvloer vol confetti staat in een mooie Nederlandse filmtraditie. Alleen weet deze film niet te beklijven. Als een zomerbries waait de film na afloop zo weer uit je hoofd. Het is een gedegen film, maar maakt nergens invoelbaar hoe de vrijheidsdrang van de jonge Katelijne in toom wordt gehouden. De lichte toon duwt het dramatische aspect van het verhaal ook ver weg. En juist dàt zou, met de moeder-dochter relatie, juist zo interessant zijn om wat beter uitgewerkt te worden.