Edge of Darkness - recensie

Mel Gibson op zoek naar de waarheid achter de moord op zijn dochter.

Op leeftijd
Het zou de comeback van Mel Gibson moeten worden. Sinds de film Signs (2002) heeft Gibson, die in de jaren tachtig en negentig altijd garant stond voor blockbusters als Mad Max (1979) en de Lethal Weapon (1987 e.v.) reeks, geen prominente rol meer mogen spelen. Misschien het gevolg van verkeerde keuzes, Gibson sloeg de hoofdrol af voor het succesvolle Departed (2006), maar wellicht ook van het type films en de personages waar Gibson altijd voor wordt gecast. Een onverschrokken actieheld die de wereld redt waarbij geen middel wordt geschuwd maar de integriteit wordt bewaard, daarbij denken we toch niet aan een man die de AOW grens reeds lijkt te hebben bereikt. Nu hoeft een actieheld niet altijd beperkt houdbaar te zijn, Clint Eastwood (79) en Harrisson Ford (67) vervullen die rol nog steeds met verve, mits dit gegeven wordt verwerkt in het scenario. Zo leert Eastwood’s film Gran Torino (2008) dat met bejaarden niet valt te sollen. Wie niet jong is, moet slim zijn.

Stereotype
Gibson houdt echter onverminderd en zonder enige zelfrelativering vast aan het stereotype dat hij in de vorige eeuw heeft neergezet. Moeiteloos rondvechtend en –schietend, waarbij hij niet terugdeinst voor een robbertje vechten met een twintigjarige, speelt hij detective moordzaken Thomas Craven, op zoek naar de waarheid achter de moord op zijn dochter, die voor zijn eigen deur wordt neergeschoten. Dochter was na lange tijd weer naar het ouderlijk huis teruggekeerd, met een mysterieuze ziekte onder de leden. Terwijl de politie aanneemt dat de bewuste kogel eigenlijk voor vader Craven was bedoeld, vermoedt Craven anderszins en weldra gaat hij op onderzoek. Dat leidt hem naar het werk van zijn dochter, een in het geheim aan de overheid gelieerd bedrijf in de nucleaire industrie. Craven raakt verzeild in een waar complot en ondervindt de nodige tegenwerking van de overheid, de politie en een mysterieuze, zelfstandig opererende agent. De kernvraag is natuurlijk of de vader de moord op zijn dochter zal wreken waardoor rechtvaardigheid zal zegevieren.

Voorspelbaar
Edge of Darkness is een remake van de gelijknamige BBC-serie uit de jaren tachtig, indertijd eveneens geregisseerd door Martin Campbell, Golden Eye (1995) , Casino Royale (2006). Daar waar de televisieserie was ingebed in een tijdperk waarin werd geageerd tegen de nucleaire industrie en de rol van de overheid daarbij, ontbeert de film deze politieke urgentie. De nadruk ligt dan ook op de wraakactie van de hoofdpersoon en de band met zijn dochter, verbeeld door de tussen de actiescènes gemonteerde thuisfilmpjes, met de dochter als jong kind. Zekerheidshalve staat de datum daarbij in beeld, mochten we niet door hebben dat het hier een terugblik betreft. Naast een paar getergde blikken van Gibson, moeten we het hiermee doen voor wat betreft de rouwverwerking van de vader. Door meer van deze niet al te subtiele signalen, laat het verloop van het verhaal zich van meet af aan raden. Edge of Darkness volgt in alle opzichten (muziek, montage en scenario) trouw de clichés van het actiethriller genre. Het enige lichtpuntje in deze film zijn de dialogen tussen Craven en de geheim agent Jedburg (Ray Winstone); een licht ironisch verbaal steekspel.

Conclusie
Op alle fronten ontbreekt het deze film aan originaliteit. Gibson is ongeloofwaardig als rouwende held en had er beter aan kunnen doen een ander soort personage te kiezen voor zijn comeback.