Een Dag in 't Jaar - recensie

Vernuftig concept waarin drie dertigers rouwen om hun dierbare.

Op oudejaarsavond staan Misha (Anna Gehring), Yvonne (Vera Ketelaars) en Seb (Michael Bloos) nadrukkelijk stil bij het overlijden van Twan, een jaar eerder. Hij was Misha’s broer, Yvonne’s minnaar en Seb’s beste vriend. We zien ze struinen in een sneeuwwit Amsterdam. Elke scene gaat over in een nieuwe maand. Zo bestaat de dag uit een reeks aan elkaar gerijgde momentopnames. Elke maand werd er één dag gefilmd.

Dit concept van Margot Schaap is zondermeer een gewaagd eindexamenproject. De montage, die Schaap verzorgde met Tim Wijbenga, is zo ingeregeld dat de momenten elkaar vloeiend opvolgen. Op dat gebied isEen Dag in ‘t Jaar zeer ambitieus. Ook het camerawerk van Casper Brink heeft een dromerig effect. Het benadrukt met de contrastrijke composities de interne gevoelens van rouw. Tegelijkertijd is het mede dit concept dat ervoor zorgt dat de acteerprestaties enigszins verdrinken. De nadruk ligt op tijdelijkheid, waardoor het moeilijk is tussen de flarden door van de personages te gaan houden. Vooral doordat de personages per definitie geen geweldig integere mensen zijn. Alledrie kampen ze met narcistische neigingen.

Die navelstaarderige houding stoort. Het drama zit niet alleen in het verwerken van een dierbare, maar tevens in het klagen over het klagen. Voor de hardwerkende Nederlander lijkt dat soms ietwat onbegrijpelijk. Neem bijvoorbeeld Misha’s gigantische appartement in Amsterdam; een woning die veel stadsgenoten nog niet in drie levens bij elkaar kunnen sparen. De film lijkt daarin, net als veel andere films van nu, vooral gericht op een select publiek van randstedelijke bourgeoisie.

Conclusie

Ondanks het wat in zichzelf gekeerde karakter van Een Dag in 't Jaaris het debuut van Margot Schaap veelbelovend. Hopelijk zal haar volgende film iets gebalanceerder zijn.