Victoria - recensie

In één take van kwaad tot erger.

Twintiger Victoria (Laia Costa) danst in de krochten van Berlijn, in zo’n uitgewoonde betonnen bunker die dienst doet als club. Daar ontmoet ze Sonne (Frederick Lau) en zijn kameraden. Terwijl ze eigenlijk nog voor even de slaap wil vatten, gaat ze in op Sonne’s onbevangen uitnodiging om elders verder te feesten. Nietsvermoedend dat de onschuldige nacht zal ontaarden in een weerzinwekkende ochtend - met een bankoverval.

De sfeer is euforisch. De jongeren zijn bevrijd door de alcohol. Ze worden in één take gevolgd door de stad. Eerst als een hommage aan jeugd en vriendschap, dan als een viering van de kalverliefde, en uiteindelijk als een Shakesperiaanse tragedie. Elk stadium heeft een eigen ambiance die mooi wordt gevat door de muzikale omlijsting van Nils Frahm. De actie doet denken aanThe Bourne Identity(2002) en de dynamiek en improvisatie tussen Victoria en de mannen juist aan films alsBande Á Part (1964). Daardoor is de film behoorlijk uniek, ondanks de vele vergelijkingen metRussian Ark(2002) - die andere film die werd opgenomen in één take.

Zilveren Beer

Door een script te gebruiken bestaande uit slechts twaalf pagina’s geeft regisseur Sebastian Schipper zijn acteurs de vrijheid om via hun eigen taal en mimiek een draai te geven aan het verhaal. Daarin dient het filmen in één take als een doel om in ruwweg 140 minuten een aanzienlijk aantal emoties te produceren: kijk naar Laia Costa die in die korte tijd het gehele emotionele palet toont, van verwondering tot angst. Op de voet gevolgd door cameraman Sturla Brandth Grøvlen die terecht de Zilveren Beer won op de laatste Berlinale. En toch zijn er criticasters die beweren dat er is gesjoemeld, dat Schipper toch stiekem hier en daar wat fouten heeft hersteld in de montage. De vraag is echter of dat er toe doet.

Offers

De film hapert echter ook door de improvisatie tussen de acteurs. Het is een gecalculeerde keuze van Schipper, voortvloeiend uit zijn visie om zijn acteurs op hun weg langs 22 locaties de vrijheid te geven en zich te verdiepen in hun rol. Hierdoor wordt er af en toe gehakkeld en is het drama ietwat onevenwichtig. Ook is er veel kritiek op de abrupte plotwending. Dat is terecht, aangezien het zelden zal gebeuren dat een jonge vrouw zich zo aansluit bij een bankoverval. Notabene uitgevoerd door een groep jongens die ze nét heeft leren kennen. Het zijn dzaken die je voofr lief moet nemen om met de film mee te gaan.

Ondanks deze zwaktes staat het buiten kijf datVictoriaeen unieke ervaring is. Een ervaring die menig cinefiel niet kan negeren. De emotionele achtbaan, ondersteund door het innovatieve concept, prevaleert boven het hakkelende drama en de ongeloofwaardige plotwendingen. Dit is een film die je in de bioscoop móet kijken.