El Sicario: Room 164 - recensie

Een hotelkamer, blocnote en een gezochte huurmoordenaar is alles wat Gianfranco Rosi nodig heeft om van El Sicario, Room 164 een indrukwekkende documentaire te maken.

Juárez is ’s werelds meest gewelddadige stad, constant gevoed door drugsbendes. Voor wanbetalers en verraders is geen ruimte in de georganiseerde drugsmisdaad, professionele huurmoordenaars - sicarios - rekenen hier snel en efficiënt mee af.El Sicarioportretteert het koelbloedige en onthutsende leven van zo’n professional die 20 jaar lang dienstbaar is geweest aan een Mexicaanse drugsbaron. Documentairemaker Gianfranco Rosi kwam een aantal jaar geleden in contact met misdaadjournalist Charles Bowden, die een artikel schreef over de ‘Sicario’. Na een aantal geheime ontmoetingen lukte het Rosi de Sicario voor de camera te krijgen. In plaats van een moordlustige gek trof hij een kalme, bewuste man aan die jarenlang volgens perfectionistische methodiek zijn beroep heeft uitgeoefend.

Als enige van zijn familie ging de Sicario het Mexicaanse politiekorps in; een goede basis, zo leek het. Maar de corruptie in Mexico is een diep geworteld kwaad; zowel politie als regering werken nauw samen met de drugskartels. De logische stap na het politiekorps was dan ook het met geld, auto’s en vrouwen overgoten wereldje van de drugshandel. Alsof hij de snelste route naar het station uitlegt, illustreert de Sicario de ijskoude wijze waarop hij zijn slachtoffers martelde, wurgde of vermoordden. In hotelkamers, loodsen of midden op straat heeft hij in totaal meer dan 500 mensen omgelegd. “En dat allemaal voor wat geld en drugs”, zo reflecteert hij nu.

Na 20 jaar trouwe dienst begon hij te begrijpen dat er meer is dan constant onder invloed zijn van drugs en alcohol. Dit werd door zijn criminele omgeving als verraderlijk gedrag ontvangen. Hij is helemaal klaar met zijn werk en duikt nu, samen met vrouw en kind, onder voor zijn oude werkgever die 250 duizend euro op zijn hoofd heeft staan. De tragedie wil dat de man nu volledig is bekeerd tot het christendom en daarin een veilige haven heeft gevonden in een zoektocht naar de passie voor leven. De reden dat hij überhaupt meedoet met een risicovolle onderneming als deze documentaire moet volgens Charles Bowden dan ook gezocht worden in een poging tot vergiffenis en een wijze les naar de buitenwereld.

Ondanks minimaal gebruik van filmische middelen zijn de gemaakte keuzes in vorm ontzettend treffend. Niemand zit te wachten op een gemaskerde man die 80 minuten in de ruimte praat, maar met de kleine maar zeer effectieve ingreep om de Sicario een schetsboek en een stift te geven, lost Rosi dit dan ook effectief op. De kinderlijk simpele tekeningen waarmee hij zijn verhaal illustreert, maken hem intrigerend en zorgen er voor dat het visueel interessant blijft. Niet alleen worden zijn verhalen levendiger, ook stralen zijn handen tijdens de monoloog twijfel, radeloosheid en verdriet uit, wat het gemis van gezichtsexpressie wegneemt. Hoewel Rosi twee maanden lang verschrikkelijke taferelen vastlegde in o.a. Juárez, heeft hij uiteindelijk alleen de beelden van de hotelkamer gebruikt. Deze kamer koos de Sicario zelf uit en blijkt later een plek te zijn waar hij tientallen mensen vasthield en martelde. Om zo weinig variatie in beeld te gebruiken, is een gewaagde, maar in dit geval goede keuze. Het rauwe randje maakt het verhaal van de Sicario een intens en aandoenlijk portret van een intelligente man in het verkeerde milieu.

El Sicariois een absolute aanrader voor wie van aangrijpende biografische verhalen houdt. Het focust niet alleen op een individu maar reflecteert ook kritisch op het corrupte Mexico. Door zijn minimalistische middelen weet de film maximaal te imponeren en boeien.