I'm Not a F**king Princess - recensie

Tanende femme fatale maakt kinderporno met dochtertje en oma braadt sappige gehaktballen.

De vervallen femme fatale Hannah (Isabelle Huppert) is een afwezige moeder. Desondanks is haar tienjarige dochter Violetta (Anamaria Vartolomei) dol op haar. Ook hier geldt: hoe slechter de ouder, hoe loyaler het kind. Violetta wordt door haar Roemeense oma Mamie (Georgetta Leahu) grootgebracht en Hannah, een kunstzinnige fotografe, komt af en toe langs. De egocentrische Hannah ruikt roem en geld wanneer zij Violetta fotografeert in uitdagende erotische poses. Het leven van Violetta verandert drastisch, zij wordt volwassener en steeds meer een vreemde voor haar piepjonge klasgenoten. De vroegrijpe en wereldvreemde tienjarige wordt de muze van de Parijse kunstscène in de jaren zeventig. Suggestie is kunst, houdt Hannah haar dochtertje voor, maar dochterlief heeft steeds minder zin in een bestaan als levend erotisch kunstwerk. Waar blijft de kinderbescherming? En waar ligt de grens tussen porno en kunst als die überhaupt bestaat? Of gaat het hier om ordinair kindermisbruik?

Deze verfilming van haar eigen getroebleerde verleden met haar moeder was een gewaagde onderneming voor actrice en debuterende regisseur Eva Ionesco. Haar moeder, de Française Irina Ionesco, maakte furore als fotografe van suggestieve erotische beelden in Parijs in de jaren zeventig. Irina ging in werkelijkheid een stap verder dan wij in de film te zien krijgen, door Eva zelfs als vierjarige in uitdagend erotisch poses te fotograferen.

Isabelle Huppert, de Grande Dame van de Franse cinema (8 Femmes, La Pianiste, Heaven’s Gate), zet als personage Hannah een verlopen diva van formaat neer. Haar spel is dermate sterk dat we gaandeweg een steeds grotere hekel krijgen aan deze manipulatieve moeder. Anamaria Vartolomei, de elfjarige actrice die dochter Violetta speelt, zag een oproep op een website en schreef zich in voor een auditie met Ionesco. Zij was één van de 500, maar de sterke chemie tussen Ionesco en Vartolome was direct aanwezig. Haar verontrustende charismatische portret doet niet onder voor meer beroemde minderjarigen in erotische rollen, zoals Jodie Foster inTaxi Driver(1976) en Brooke Shields in Louis Malle’sPretty Baby(1978). Evenals haar voorbeeld Malle zoekt Ionesco steevast de controverse en de naam van haar heldin Violetta is misschien niet geheel toevallig gekozen; Louis Malle’s Pretty Baby heette Violet.

De film ziet er vooral door het aantrekken van de Australische styliste Catherine Baba oogverblindend mooi uit. Baba, die in Parijs woont en een grote reputatie geniet, had nooit eerder aan een speelfilm gewerkt. Zij liet zich inspireren door de gouden jaren van Hollywood. Haar mise-en-scène is een visueel feest en oogt vaak als een sfeervolle fotoshoot voor de befaamde glossy Vogue. De stemmige maar onopvallende soundtrack van Bertrand Burgalat past uitstekend bij de weelderige beelden.

Maar vorm om door een ring te halen en controversiële materie alleen maken geen geslaagd drama. De tweede helft van de film boeit beduidend minder dan de eerste, vooral door het chaotische en eendimensionale karakter van de hoofdpersonages. Het scenario, geschreven door Ionesco zelf, is zelden overtuigend. Zij zei onlangs in een interview dat zij metI'm Not a F**king Princess een objectief werk zonder vooroordelen wilde maken. Het was een schier onmogelijke opgave gezien haar verleden en is, waarschijnlijk daarom, niet gelukt. Haar moeder (Hannah in de film) wordt zeer subjectief geportretteerd als een onuitstaanbaar kreng. Eva Ionesco is zesenveertig jaar, maar worstelt nog steeds met de ervaringen uit haar traumatische kinderjaren. Het zegt genoeg dat zij vandaag de dag alleen met haar moeder wil communiceren via advocaten.

I’m not a f**king Princessis bij vlagen zowel verontrustend, beeldschoon als ronduit saai. Het chaotische gedrag van zowel moeder als dochter maakt de spanningsboog op den duur zo slap als een sliert spaghetti. Mede hierdoor zakt de film uiteindelijk als een fraai ogende pudding in elkaar. Desalniettemin doet Eva Ionesco als debuterende regisseur een dappere poging om deze voor haar gevoelige materie op een verantwoorde manier te filmen.