Elle s'en Va - recensie

Vive La France!

Elle s'en vais in de eerste plaats een ode aan (een heftig geromantiseerde versie van) Frankrijk én aan Catherine Deneuve. Het plot komt daarbij op de tweede plek. Catherine Deneuve speelt Bettie, een voormalig Miss Bretagne die nu met haar hoogbejaarde moeder woont en een restaurant runt. Wanneer de man op wie ze verliefd is blijkt te gaan trouwen, belandt ze in een mini-depressie, stapt in haar auto en rijdt wat doelloos door Frankrijk. Onderweg beleeft ze allerlei avonturen, maar de film krijgt pas enige structuur wanneer ze haar kleinzoon naar zijn opa moet brengen, omdat zijn moeder (en Bettie's dochter) Muriel naar een sollictiatiegesprek in Brussel moet.

Regisseuse Emmanelle Bercot maakt vanaf het begin duidelijk wat voor film dit gaat zijn. In de eerste shot volgt ze liefdevol Catherine Deneuve, terwijl ze op het strand loopt. Na dit shot krijgen we een reeks beelden van een pittoresk Frans kuststadje. Op de soundtrack horen we een romantische, melancholische Franse chanson. Het mag duidelijk zijn: dit is een film met een hele specifieke doelgroep. Het is voor die vakantiegangers die rijdend door Frankrijk de snelwegen verruilen voor de de binnenlandse landweggetjes, op zoek naar de romantiek van de pittoreske Franse stadjes. En voor diegenen die al likkebaarden bij de gedachte aan wijn en kaas in de Franse zon.

Frans liefdesleven

Hier horen natuurlijk ook de ideëen over het vrije Franse liefdesleven bij, compleet met gecompliceerde familirelaties. Zo vertelt Bettie, met een bijna nostalgische vrolijkheid, het verhaal van het overlijden van haar man. Hij stikte tijdens het eten van een kippenbotje toen hij bij zijn minnares was. De arts bij wie hij werd gebracht was de minnaar van Bettie en was op zijn beurt getrouwd met de minnares van Bettie's man. Muriel is een alleenstaande moeder en haar zoon Charly ziet zijn vader nooit. De opa waar hij heen moet is de vader van zijn vader, en daarnaast de linkse burgemeester van een klein stadje. Het komt hem daarom slecht uit dat hij op op Charly moet passen. En het is dan ook niet zo verrassend dat zijn eerste ontmoeting met Bettie met een knallende ruzie begint. Het is echter nog minder verrassend dat hij en Bettie langzaam maar zeker naar elkaar toe groeien.

Emmanuelle Bercot schreef de rol van Bettie speciaal voor Catherine Deneuve. Dat deed ze echter vooral omdat ze fan is van Deneuve. Dit is op zijn zachtst gezegd niet een rol waarvoor een actrice van het kaliber Deneuve nodig is. Deneuve heeft voor uiteenlopende regisseurs als Roman Polanski, Tony Scott en Luis Bunuel uitdagend acteerwerk geleverd en heeft hier eigenlijk maar vrij weinig te doen. Ze moet soms een beetje vrolijk en soms een beetje verdrietig zijn, en dat is het wel zo'n beetje. De rest van de film is ook wat onbeduidend en probeert lange tijd iets te geforceerd lichtvoetig en gezellig te zijn.

Richting het einde wordt de film toch iets beter. Zeker de personages van Bettie en haar dochter worden een stuk interressanter. Verrassend genoeg durft de film het dan aan om Bettie op een kritische manier te bekijken. Het suggereert dat ze de ongelukkige situatie waarin ze zich nu bevindt voor een deel ook aan zichzelf te danken heeft. Het beschrijft haar als een personage dat af en toe egoïstisch kan zijn, waardoor ze het niet alleen zichzelf lastig maakt, maar ook de mensen om haar heen. En doordat de film ook deze negatieve eigenschappen van Bettie belicht, wordt zij menselijker en geven wij ook meer om haar personage. Bovendien begrijpen we hierdoor haar dochter beter. Aan het begin van de film komt zij arrogant over tegenover haar moeder, maar later begrijpen we haar gedrag heel goed. Bovendien zien we dat ze oprechte liefde voelt voor haar zoon en moeder.

Conclusie

Elle s'en Vais een feelgoodfilm die gemakkelijk wegkijkt, soms zelfs iets te gemakkelijk. Het is af en toe een hele onbeduidende film, die ook Catherine Deneuve met een weinig uitdagende rol opzadelt. Doordat de personages echter richting het einde wat interessanter worden uitgewerkt, is dit uiteindelijk een film die niet alleen voor Francofielen het bekijken waard is.