Fair Game is Hollywoodvermaak met een boodschap zonder dat die op je gezicht wordt gespijkerd.
2002. Niger. Zijn er aluminium buizen uit Afrika geïmporteerd die dienden voor kernbommen waarmee Saddam Hoessein schade kon aanrichten? Op 6 juli 2003 verscheen een opiniestuk in de The New York Times onder de titel "What I Didn't Find in Africa'. Joseph C. Wilson, een Amerikaans diplomaat, schreef over datgene wat hij niet vond in Niger (uranium), en hiermee zei hij dat de regering Bush informatie manipuleerde aangaande "weapons of mass destruction" teneinde de invasie in Irak te kunnen legitimeren. Een lek binnen zijn regering deed de informatie belanden bij columnist Robert Novak, die stelde dat Wilson's vrouw, Valerie Plame, een CIA agent was. Een gedurfde fictionalisering gebaseerd op waargebeurde feiten is het gevolg. Fair Game is dan ook gebaseerd op de boeken Fair Game (Valerie Plame), en The Politics of Truth (Joseph C. Wilson), waarmee regisseur en cameraman Doug Liman (The Bourne Identity) vertrouwd formulewerk levert.
Geheugen trainen
De film opent met een The Bourne Identity -achtige montage: scherp, flets, en snel. De kijker wordt geïntroduceerd in Kuala Lumpur waar 'Miss McDowell', die eigenlijk Valerie Plame (Naomi Watts) heet, op zoek gaat naar de oom van Abu Domar Khan. Deze man, Hafiz (Anand Tiwari) genaamd, zou materialen vervaardigd hebben voor de productie van wapens. De scène is een schoolvoorbeeld van hóe een van je hoofdpersonages te introduceren zonder dat je als kijker precies weet wat hij of zij nu doet of wat hem/haar beweegt. Ook weet regisseur Liman suspense te brengen in de opening door een tijdsprong naar 19 februari 2002 in Niger te maken waar Joseph C. Wilson (Sean Penn) te zien is. Waarmee het voortvarende tempo in het eerste half uur vooral bedoeld is om de karakters neer te zetten en het geheugen van de kijker te trainen. Waar de film eigenlijk om draait, is het uiteen vallen van een gezin wanneer bekend wordt dat Plame een CIA-agent is, terwijl zij voor vriendinnen, kennissen, en familie 'gewoon' werkzaam is voor Brewster Jennings & Associates, een dekmantel opgericht door diezelfde CIA. Wanneer Plame weer eens op reis moet, begint ook haar man Wilson vraagtekens te zetten bij haar werkzaamheden.
De film opent met een The Bourne Identity -achtige montage: scherp, flets, en snel. De kijker wordt geïntroduceerd in Kuala Lumpur waar 'Miss McDowell', die eigenlijk Valerie Plame (Naomi Watts) heet, op zoek gaat naar de oom van Abu Domar Khan. Deze man, Hafiz (Anand Tiwari) genaamd, zou materialen vervaardigd hebben voor de productie van wapens. De scène is een schoolvoorbeeld van hóe een van je hoofdpersonages te introduceren zonder dat je als kijker precies weet wat hij of zij nu doet of wat hem/haar beweegt. Ook weet regisseur Liman suspense te brengen in de opening door een tijdsprong naar 19 februari 2002 in Niger te maken waar Joseph C. Wilson (Sean Penn) te zien is. Waarmee het voortvarende tempo in het eerste half uur vooral bedoeld is om de karakters neer te zetten en het geheugen van de kijker te trainen. Waar de film eigenlijk om draait, is het uiteen vallen van een gezin wanneer bekend wordt dat Plame een CIA-agent is, terwijl zij voor vriendinnen, kennissen, en familie 'gewoon' werkzaam is voor Brewster Jennings & Associates, een dekmantel opgericht door diezelfde CIA. Wanneer Plame weer eens op reis moet, begint ook haar man Wilson vraagtekens te zetten bij haar werkzaamheden.
Politieke thrillers
Eén van de eerste politieke thrillers stamt uit 1966, en vertelt, onder regie van Gillo Pontecorvo, het verhaal van de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd zoals die zich ontwikkelde in de hoofdstad Algiers. De titel: The Battle of Algiers . Hierna kon Hollywood natuurlijk niet achterblijven. Enkele titels zijn Three Days of The Condor (1975), All the President's Men (1976), Reds (1981), No Way Out (1987), JFK (1991), Thirteen Days (2000), The Manchurian Candidate (2004), en het met een Oscar voor George Clooney bekroonde Syriana (2005). Politieke thrillers zijn, gelet op het verleden, bij voorbaat niet saai. De films hierboven hebben bewezen binnen een genre te passen, en hebben vooral een 'die ging over dat schandaal'-, of 'die liet zien hoe hij werd afgezet en belazerd door die'-gehalte.
Eén van de eerste politieke thrillers stamt uit 1966, en vertelt, onder regie van Gillo Pontecorvo, het verhaal van de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd zoals die zich ontwikkelde in de hoofdstad Algiers. De titel: The Battle of Algiers . Hierna kon Hollywood natuurlijk niet achterblijven. Enkele titels zijn Three Days of The Condor (1975), All the President's Men (1976), Reds (1981), No Way Out (1987), JFK (1991), Thirteen Days (2000), The Manchurian Candidate (2004), en het met een Oscar voor George Clooney bekroonde Syriana (2005). Politieke thrillers zijn, gelet op het verleden, bij voorbaat niet saai. De films hierboven hebben bewezen binnen een genre te passen, en hebben vooral een 'die ging over dat schandaal'-, of 'die liet zien hoe hij werd afgezet en belazerd door die'-gehalte.
Boodschap
Fair Game past binnen het genre van de politieke thriller, maar centreert hierbinnen echter de relatie tussen Plame en Wilson, die als gevolg van de hierboven beschreven plot, steeds meer onder vuur komt te staan. De film heeft daarom ook een duidelijke boodschap die aan de kijker wordt overgebracht. Dat Sean Penn 'zichzelf gewillig laat opvoeren als Amerika’s linkse, intellectuele geweten', zoals een recensent van de website knackfocus schrijft, is natuurlijk onzin. Sean Penn doet hij hiermee tekort want hij heeft nog meer charisma zitten in zijn grote teen dan welke acteur ook in zijn hele lichaam. Onterecht pleit deze recensent dan ook voor 'een neutralere en betere acteur'. Penn speelt de twee voor zijn karakter belangrijkste emoties, verontwaardigd en gekrenkt, en levert in combinatie met Naomi Watts meer dan voldoende vuurwerk af.
Fair Game past binnen het genre van de politieke thriller, maar centreert hierbinnen echter de relatie tussen Plame en Wilson, die als gevolg van de hierboven beschreven plot, steeds meer onder vuur komt te staan. De film heeft daarom ook een duidelijke boodschap die aan de kijker wordt overgebracht. Dat Sean Penn 'zichzelf gewillig laat opvoeren als Amerika’s linkse, intellectuele geweten', zoals een recensent van de website knackfocus schrijft, is natuurlijk onzin. Sean Penn doet hij hiermee tekort want hij heeft nog meer charisma zitten in zijn grote teen dan welke acteur ook in zijn hele lichaam. Onterecht pleit deze recensent dan ook voor 'een neutralere en betere acteur'. Penn speelt de twee voor zijn karakter belangrijkste emoties, verontwaardigd en gekrenkt, en levert in combinatie met Naomi Watts meer dan voldoende vuurwerk af.
De film overtuigt dan ook vooral binnen de steeds slechter wordende verhouding in het huwelijk van Plame en Wilson. De op feiten gebaseerde, in een Bourne-jas gegoten, politieke verhandelingen, laten vanuit een plotvoortduwend scenario voldoende ruimte voor een moraliserende boodschap. "Er gebeurt heel veel in de wereldpolitiek dat verteld moet worden, en dat ook de moeite van het vertellen waard is", aldus Doug Liman. De laatste zin van het eerste amendement van de grondwet van de Verenigde Staten impliceert dan ook', " that citizens must stand up and peaceably assemble to assert their rights". Of zoals William Somerset (Morgan Freeman) het in Se7en al eerder zei: "Ernest Hemingway once wrote 'the world is a fine place and worth fighting for' . I agree with the second part". Joseph C. Wilson en Valerie Plame zijn die vechters.
Conclusie
Het is Doug Liman gelukt de valkuilen van een zich op louter politieke verhandelingen gerichte film te ontlopen. Fair Game is een vermakelijke, typische Hollywood film, waarin de veranderde verhouding binnen een huwelijk als gevolg van diezelfde politieke verhandelingen, zorgt voor een pluspunt. Sean Penn is in combinatie met Naomi Watts goed gecast. Liman heeft de waarheid versus de leugen gevangen, en dat maakt de film meer dan voldoende vermakelijk.
Het is Doug Liman gelukt de valkuilen van een zich op louter politieke verhandelingen gerichte film te ontlopen. Fair Game is een vermakelijke, typische Hollywood film, waarin de veranderde verhouding binnen een huwelijk als gevolg van diezelfde politieke verhandelingen, zorgt voor een pluspunt. Sean Penn is in combinatie met Naomi Watts goed gecast. Liman heeft de waarheid versus de leugen gevangen, en dat maakt de film meer dan voldoende vermakelijk.
| Titel: | Fair Game |   |
| Genre: | Thriller | |
| Regie: | Doug Liman | |
| Cast: | Sean Penn, Naomi Watts, Noah Emmerich e.a. | |
| Première: | 18 november 2010 | |
| Trailer: | Trailer 1 |
