Het sprookje van de Blauwe Vogel.
Een film in een West-Afrikaans land, een verhaal door de ogen van twee kinderen, in een wereld vol verbeelding en religie, geïnspireerd op het theaterwerk L’Oiseau Bleu van de Belgische auteur Maurice Maeterlinck, het is eens wat anders.
Inspiratiebron
In het stuk van Maurice Maeterlinck, voor het eerst opgevoerd in Moskou in 1908, gaan twee kinderen op zoek naar een ongrijpbare blauwe vogel in het land van de herinnering, het paleis van de nacht, de rustplaats van de doden, het boze woud en het rijk van de toekomst. Zijn blauwe vogel staat aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog symbool voor het geluk. L’Oiseau Bleu werd meteen een succes. Het stuk overtuigde ook de jury in Stockholm in 1911 om Maeterlinck de Nobelprijs voor Literatuur toe te kennen.
Een cineast met lef!
Het 25-jarige filmtalent Gust Van den Berghe kon Blue Bird al dit voorjaar voorstellen in Cannes. Het was de tweede maal dat zijn film werd geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs , na zijn debuutfilm En Waar De Sterre Bleef Stille Staan . Voor zijn eerste prent, eveneens gebaseerd op een toneelstuk, werkte hij met een cast die voornamelijk uit mensen met een verstandelijke handicap bestond. Ook voor Blue Bird werkte hij niet met professionele acteurs. Hij trok met zijn filmploeg naar het noordoosten van Togo en vond zijn cast en een deel van de crew bij het Taberma volk.
De sprookjesachtige versie van Gust Van den Berghe in Togo
Op een ochtend na het bad verlaten Bafiokadié en zijn zusje Téné hun lemen huis om de blauwe vogel te gaan zoeken. Op een tocht van een dag ontmoeten ze hun overleden grootouders en kleurrijke volwassenen die hen iets over het leven en de dood vertellen. Ondertussen zoeken ze al zingend verder naar de blauwe vogel om uiteindelijk in het rijk van de toekomst te belanden. Het is vertederend te zien hoe ze kennismaken met onder meer een dorpsoudste die zichzelf de chef van het plezier noemt en met een groepje kinderen met gekke witte mutsen. Het blijken kinderen die nog moeten geboren worden. Verheugd met deze belevenissen keren broer en zus uiteindelijk huiswaarts. Van den Berghe filmde alles in een bijzonder breed CinemaScope-formaat en legde een prachtige blauwe kleur over de West-Afrikaanse context. Het is mooi hoe hij de verbeelding en onschuld van Téné en Bafiokadié laat rijmen met de rijke symbolische taal van Maeterlinck. Door het verhaal binnen een actuele niet-Europees kader te plaatsen, maakt hij van de zoektocht naar geluk een universeel gegeven.
Conclusie
Blue Bird is een hartveroverende film vol universele gelaagdheid in een onbekend land. De film weet te raken door de authenticiteit die het verhaal uitstraalt. Verder is het een artistiek pareltje vol verbeelding en symboliek dat in de competitie op het Gentse filmfestival 2011 met niets te vergelijken is. Een aanrader voor wie houdt van bijzondere cinema en nieuwsgierig is naar jong filmtalent. Bon Voyage!
