Foxcatcher - recensie

Foxcatcher voelt niet als de meeslepende dramafilm die het had kunnen zijn.

Opnieuw komt regisseur Bennett Miller, die al eerder metMoneyballenCapotewist te overtuigen, met een waargebeurd drama. Ditmaal over een professioneel worstelaar, gespeeld door Channing Tatum, die door een rijke Amerikaan wordt opgevangen om de beste te worden, maar vervolgens in plaats van beroepsmatig met zijn leven worstelt.

Mark Schultz (Tatum) is wereldkampioen worstelaar, die al zijn hele leven in de schaduw leeft van zijn broer Dave, die ook een gouden medaille winnaar is in de worstelsport. Vanaf het begin is het duidelijk dat de broers vroeger onafscheidelijk waren, maar hun relatie lstuk is gelopen door Marks mentale problemen waar hij niet of nauwelijks over wil praten. Marks leven krijgt ogenschijnlijk een positieve wending wanneer hij benaderd wordt door de rijke John Du Pont, van de Du Pont familie. De maniakale patriot wordt gespeeld door de komedie acteur Steve Carell, bekend van bijvoorbeeldThe Office enThe 40 Year Old Virgin. De acteur zat voor de film een paar uur per dag in de make-up, wat hem totaal onherkenbaar maakt. Deze transformatie zette Steve knap door in de manier waarop hij loopt en spreekt als de paranoïde miljardair. Daarmee zet hij een uitstekende acteerprestatie neer als de uiterst onberekenbare persoon, die een nationaal belang zag in dat Marks' streven naar goud op de Olympische Spelen in Seoul (’88).

Lijntje coke

John nodigt Mark uit naar zijn afgelegen landvilla, waar hij Mark confronteert met zijn intenties om met behulp van de worstelsport Amerika weer terug te brengen in een staat van glorie. Hij biedt Mark alle middelen om zijn sport uit te oefenen: hij mag zijn eigen trainingsteam samenstellen en krijgt een eigen woning op Foxcatcher Farm. Mark gaat hiermee akkoord en ziet het als een droom die uitkomt. Dave blijft echter onverhoopt achter bij dit proces, waardoor Mark van de vrijheid geniet die hij voorheen niet had. Marks vrijheid neemt alleen een duistere wending wanneer de vriendschap tussen hem en John vervelende kanten gaat vertonen. Vanaf het punt dat John in een helikoptervlucht naar een politiek getint feest gaat en Mark een lijntje coke aanbiedt, wordt de film steeds grilliger.

Amerikanisme

Foxcatchermaakt - net als Mark - niet echt duidelijk met wat voor problemen het wil worstelen, alleen dat het worstelt. Dit maakt het soms voor de kijker moeilijk om echt betrokken te voelen bij de enorme ego’s die met de problemen zitten. Het is vanaf de eerste trainingssessie duidelijk dat Mark met diepe problemen vastzit. Terwijl hij naar zichzelf in de spiegel kijkt, slaat hij zijn eigen gezicht open. Is zijn relatie met zijn broer echt het enige probleem? Misschien niet. Je krijgt geen reden om te denken dat Dave Mark verkeerd behandeld. Dave lijkt oprecht het beste voor te hebben voor zijn broer en daarmee krijg je nooit volledig duidelijk wat er omgaat in Marks hoofd. Daarnaast is John ook lastig te volgen. Laat John Du Pont zien dat je werkelijk alles kan kopen, van een worstelteam tot een tank met mitrailleurs en hoe verknipt dat eigenlijk is? Is Foxcatcher een satire op Amerikanisme? Wellicht wil Bennett Miller alleen duidelijk maken dat paranoia een sluipmoordenaar is voor alle mensen met uitzonderlijke vrijheden of dat zowel Mark en John ten onder gaan aan hun verlangens.

Hoewel de karakterstudies van John, Mark en Dave grotendeels interessant zijn, zijn ze niet altijd even meeslepend. Ze blijven op de oppervlakte drijven, doordat veel vragen onbeantwoord blijven. Het is jammer dat Foxcatcher niet aanvoelt als het meeslepende drama dat het zou moeten zijn. Helemaal wanneer je de individuele onderdelen van de film beoordeelt. Op de geweldige acteerprestaties, de cinematografie en de make-up valt niks aan te merken. De Oscarnominaties zijn daarmee dik verdiend. Dat er nog steeds iets ontbreekt, is niet eenvoudig te verklaren. De echte worsteling ligt dan ook bij de kijker.