Frank - recensie

Een groots kunstenaar wordt ontmaskerd.

Frank (Michael Fassbender) schmiert met een wanstaltig en potsierlijk masker op zijn hoofd. Als leadzanger vanthe Soronprfbs rekruteert hij tijdens een tour in Engeland de jeugdige toetsenist Jon (Domhnall Gleeson) nadat de vorige toetsenist na een psychose bijna is verdronken. Jon is een kantoorklerk met het verlangen een groots liedjesschrijver te worden. De omgeving is zijn inspiratie - in zijn bevlogen teksten verwijst hij hiernaar. Maar een echte hit heeft hij nooit geschreven.

Door Frank wordt hem de kans geboden een doorwrocht muzikant te worden. Jon wordt de gids van het verhaal, de voice-over die enthousiast duiding geeft als de onzichtbare spreker in een sprookje. Die euforische gevoelens worden gedeeltelijk weggenomen wanneer blijkt dat alleen Frank grote verwachtingen heeft van Jon. De rest van de band is hem liever kwijt dan rijk. De stijfkoppige Clara (Maggie Gyllenhaal), verzot op Frank, ziet Jon als directe concurrent. Deze animositeit komt meermaals tot een hoogtepunt. Wanneer het ensemble in retraite gaat in de Ierse idyllische natuur moet manager Don (Scoot McNairy) telkens bemiddelen. De voor depressie vatbare arbiter maakt een eind aan zijn leven. De bandleden vinden hem, met het masker van Frank op zijn hoofd, aan een strop. Het is een hilarische scene, kenmerkend voor de zwartgallige humor in de film. Want voor even denken we dat Frank zelfmoord heeft gepleegd. Maar de beste man verschoont zijn masker niet, getuige de scene waarin hij met masker én plastic hoes onder de douche staat.

Het is alsof Frank zich niet kwetsbaar durft op te stellen, alsof hij zijn ware gezicht niet durft te tonen. En die gedachte blijkt gek genoeg letterlijk en figuurlijk op de waarheid te berusten. Als excentriekeling zoekt hij zijn heil in valse wijsheden en bespiegelingen over het leven, en boven alles, avantgardistische muziek. Muziek die een mengeling lijkt vanMy Bloody Valentine,Joy Division enSonic Youth. Menig muziekliefhebber zal zich afvragen waar die soundtrack blijft. WantFrank is niet alleen een ontzettend komische film, de band maakt ook daadwerkelijk aanstekelijke nummers. Bovendien weet regisseur Lenny Abrahamson (What Richard Did) een verschijnsel als roem uitstekend te belichten. De populariteit van de band wordt belicht door Jon’s blog en ondersteund met tellers waarin te zien is hoeveel kijkers de band heeft op social media. Met als eindstation het Texaanse South By Southwest festival, de kraamkamer van moderne popmuziek, waar bands slagen en falen.

Conclusie
Uiteindelijk isFrank, naar een scenario van Jon Ronson en Peter Straughan een waanzinnig idee dat tot uitvoering wordt gebracht. Sommige criticasters zien de film als niets meer dan Michael Fassbender met een masker op, maar de kracht van Frank is het vieren van de onbezonnenheid. Abrahamson wordt nergens écht serieus, maar weet tegelijkertijd de harde realiteit van het kunstenaarsbestaan op komische wijze uiteen te zetten.