Hij houdt er flink de pas in, ogenschijnlijk onverstoorbaar. Steeds als de 13-jarige hoofdpersoon vanLe Dernier Coup de Marteaugeen lift kan krijgen, gaat hij simpelweg langs de autoweg lopen tot hij op zijn bestemming is. Gewoon, stug doorbanjeren. Victor heet hij, "overwinnaar". Hij doet zijn naam eer aan.
Die winnaarsmentaliteit heeft hij hard nodig. Victor (Romain Paul), enig kind, woont bij zijn moeder, in een soort woonwagenkamp aan zee, in een caravan waar met golfplaten een paar hokjes aan gebouwd zijn. De sfeer onder de buren is uitstekend, het buurmeisje is knap en leuk, aan het strand wonen is ook tof, maar ja, wat heb je daaraan als je moeder kanker heeft? Niet zo gek veel, natuurlijk, hoewel dat nergens heel duidelijk uitgesproken wordt. Een puber als Victor praat sowieso niet over zijn gevoelens. Je ziet soms alleen aan dat peinzende kopje dat het hem lelijk dwarszit.
Vader
Victors vader, de befaamde dirigent Samuel Rovinski, is al sinds zijn geboorte uit beeld, tot nu. Nu is hij in de buurt, in Montpellier, waar hij een concert gaat geven. Zonder veel gedoe besluit Victor om hem te bezoeken. Uit school gaat hij niet naar zijn voetbaltraining, hoewel er binnenkort een paar scouts van een beloftenteam naar een wedstrijd komen en hoewel hij volgens zijn trainer kans maakt om geselecteerd te worden. Nee, niks hoor. Hij gaat naar het operagebouw en sluipt bij de repetitie naar binnen. "Wat doe je hier?", vraagt iemand. "Ik kom voor mijn vader. Mijnheer Rovinski."
Lichtvoetig
Le Dernier Coup de Marteaugaat volgens de meeste taglines over een jongen die erkenning van zijn vader wil. Dat is waar, maar de film gaat ook over een enig kind dat een moeder met kanker heeft, over een knul uit een kansarm milieu die misschien een serieuze voetbalcarrière kan krijgen en over de eerste voorzichtige stapjes op het pad van de liefde. Het is een warm verhaal, vertederend en verderlicht. Nergens wordt het voorspelbaar, overdramatisch of te expliciet. Regisseur Alix Delaporte geeft de kijker de ruimte om zelf dingen in te vullen en is nergens prekerig. Dat Victors moeder kanker heeft, merk je als ze samen met Victor gaat zwemmen. Ze springt in het water, maar in haar plaats komt er opeens een kale man boven. O nee, toch, zij is het. Gelijk gaat er een lampje branden. Lichtvoetig brengt Delaporte een loodzwaar gegeven in. Dat is niet alleen knap; het is een verademing.
De laatste hamerslag
De titel van de film verwijst naar de Zesde Symfonie van Mahler, ook wel De Tragische Symfonie, het majestueuze orkestwerk dat Rovinski gaat dirigeren. In het laatste deel nam Mahler drie hamerslagen op, symbool voor het toeslaan van het noodlot. Later haalde hij er één van die hamerslagen weer uit, op basis van persoonlijke levensgebeurtenissen. De dirigent mag zelf kiezen, legt Victors vader uit: twee of drie hamerslagen? Het signaal is duidelijk: hoe vaak het noodlot toeslaat,weet je niet. Ook niet aan het eind van de film.
Conclusie
Le Dernier Coup de Marteauis nergens spectaculair, maar weet de kijker te beroeren met een prachtig hoofdpersonage en grote subtiliteit. Dit is arthouse van het aaibaarste soort.
