Net als Scream probeert Friends With Benefits haar genre te ridiculiseren door alle clichés bij de naam te noemen, en net als bij Scream is het stiekem gewoon zelfverheerlijking.
Romantische komedies, ze bestaan omdat ieder weekend het lot van vele (jonge) relaties van hun veilige formule-vermaak afhangt. Ze zijn de jeugdpuistjes op het gezicht van ieder filmseizoen; het hoort er gewoon bij. De laatste jaren verschijnen er echter steeds meer romcoms met zelfspot, waarin de man en vrouw niet tegen de vastgeroeste opvattingen van familie of vrienden moeten strijden, maar tegen de vastgeroeste opvattingen van het filmgenre zelf. Friends With Benefits is de eerste helft dan ook overladen met cynische metahumor, maar zinkt daarna al gauw weg in de alledaagse driebedrijven-structuur. Vijf simpele vragen beantwoorden is voldoende om een kijkadvies te vormen.
Hoe is de chemie tussen man en vrouw?
Niet het verhaal maar de chemie tussen de twee hoofdpersonages is het belangrijkst in een romantische komedie. Gelukkig zit dat helemaal snor in Friends With Benefits . Mila Kunis en Justin Timberlake speelden vorige jaar allebei in grote Oscar-producties ( Black Swan en The Social Network ) en in deze film tonen ze opnieuw hun acteertalent. Je krijgt echt het idee dat ze na de opnames nog gezellig doorkeuvelden over ditjes en datjes. Kunis speelt headhunter Jamie die Dylan (Timberlake) probeert over te halen een prestigieuze baan bij een tijdschrift aan te nemen in New York. Dylan heeft een succesvol nieuwsblog in LA opgezet, al is hij krankzinnig genoeg verbijsterd wanneer hij een flashmob ziet. Beide personages maken in de beginscene van de film hun relaties uit en zijn dus absoluut niet in de stemming om weer de liefdesmarkt te betreden. Dat zorgt voor het meest vermakelijke deel van de film, waarin ze beste vrienden worden en vooral cynisch commentaar op liefde en romantische komedies leveren. Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat iedereen af en toe seks nodig heeft en worden ze dus wat de titel impliceert. Ironisch dat de term verder nooit wordt gebezigd in de film.
Niet het verhaal maar de chemie tussen de twee hoofdpersonages is het belangrijkst in een romantische komedie. Gelukkig zit dat helemaal snor in Friends With Benefits . Mila Kunis en Justin Timberlake speelden vorige jaar allebei in grote Oscar-producties ( Black Swan en The Social Network ) en in deze film tonen ze opnieuw hun acteertalent. Je krijgt echt het idee dat ze na de opnames nog gezellig doorkeuvelden over ditjes en datjes. Kunis speelt headhunter Jamie die Dylan (Timberlake) probeert over te halen een prestigieuze baan bij een tijdschrift aan te nemen in New York. Dylan heeft een succesvol nieuwsblog in LA opgezet, al is hij krankzinnig genoeg verbijsterd wanneer hij een flashmob ziet. Beide personages maken in de beginscene van de film hun relaties uit en zijn dus absoluut niet in de stemming om weer de liefdesmarkt te betreden. Dat zorgt voor het meest vermakelijke deel van de film, waarin ze beste vrienden worden en vooral cynisch commentaar op liefde en romantische komedies leveren. Uiteindelijk komen ze tot de conclusie dat iedereen af en toe seks nodig heeft en worden ze dus wat de titel impliceert. Ironisch dat de term verder nooit wordt gebezigd in de film.
Zit die beruchte scène erin?
Helaas. Na het eerste bedrijf koerst Friends With Benefits af naar rustige, bekende wateren. De scène waarin één van de personages net op het verkeerde moment de kamer binnenloopt en een flard van een gesprek hoort waarin de wederhelft hem/haar afkraakt, is aanwezig. Sterker nog, er wordt helemaal niets geestigs mee gedaan. Niks geen metahumor, terwijl Dylan en Jamie een paar scènes eerder nog meesters waren in het spotten van romcom-clichés.
Helaas. Na het eerste bedrijf koerst Friends With Benefits af naar rustige, bekende wateren. De scène waarin één van de personages net op het verkeerde moment de kamer binnenloopt en een flard van een gesprek hoort waarin de wederhelft hem/haar afkraakt, is aanwezig. Sterker nog, er wordt helemaal niets geestigs mee gedaan. Niks geen metahumor, terwijl Dylan en Jamie een paar scènes eerder nog meesters waren in het spotten van romcom-clichés.
Is de humor goed?
De personages zijn vaak onnatuurlijk rap van tong, maar het levert wel vaak een gniffelscène op. Slapstick is ook aanwezig, maar op een enkele scène na waarin Jamie en Dylan zweren op een Bijbel-app en de gyroscoop het boek steeds ronddraait, valt er weinig originaliteit te bespeuren. Regisseur Will Gluck mag Woody Harrelson op zijn blote knietjes bedanken. Als homoseksuele sporteditor met een oogje op Dylan, weet Harrelson iedere scène naar zijn hand te zetten. Wanneer hij zomaar over de railing springt en er beneden in het water een speedboot op hem ligt te wachten, wil je zelfs dat de film verder over zijn avonturen gaat.
De personages zijn vaak onnatuurlijk rap van tong, maar het levert wel vaak een gniffelscène op. Slapstick is ook aanwezig, maar op een enkele scène na waarin Jamie en Dylan zweren op een Bijbel-app en de gyroscoop het boek steeds ronddraait, valt er weinig originaliteit te bespeuren. Regisseur Will Gluck mag Woody Harrelson op zijn blote knietjes bedanken. Als homoseksuele sporteditor met een oogje op Dylan, weet Harrelson iedere scène naar zijn hand te zetten. Wanneer hij zomaar over de railing springt en er beneden in het water een speedboot op hem ligt te wachten, wil je zelfs dat de film verder over zijn avonturen gaat.
Zijn de bijfiguren raar genoeg om de eigenzinnigheid van de hoofdpersonages te relativeren?
Deze vraag is eigenlijk al beantwoord met Harrelson, maar de familieleden van de twee komen veel vaker in beeld. Jamie’s hippiemoeder (Patricia Clarkson) komt erg uitgekauwd over, terwijl Richard Jenkins als Dylans aan Alzheimer lijdende vader vooral flashbacks oproept naar Dear John . Daarin speelde hij ook de vader van de verliefde jongen, maar dan met autisme. Al met al weten de twee hoofdpersonages eigenhandig de film interessant genoeg te houden. Maar ja, je moet toch iemand hebben die de last-minute inspiratiemonoloog levert aan onze hoofdpersonages?
Deze vraag is eigenlijk al beantwoord met Harrelson, maar de familieleden van de twee komen veel vaker in beeld. Jamie’s hippiemoeder (Patricia Clarkson) komt erg uitgekauwd over, terwijl Richard Jenkins als Dylans aan Alzheimer lijdende vader vooral flashbacks oproept naar Dear John . Daarin speelde hij ook de vader van de verliefde jongen, maar dan met autisme. Al met al weten de twee hoofdpersonages eigenhandig de film interessant genoeg te houden. Maar ja, je moet toch iemand hebben die de last-minute inspiratiemonoloog levert aan onze hoofdpersonages?
Komen ze uiteindelijk bij elkaar?
Als je daar nu nog aan twijfelt, zul je je prima vermaken met Friends With Benefits .
Als je daar nu nog aan twijfelt, zul je je prima vermaken met Friends With Benefits .
Conclusie
Friends With Benefits doet wat het moet doen met acteurs die plezier lijken te hebben, ook al weten ze dat ze beter kunnen. Wat betreft romantische komedies is het waarschijnlijk één van de beste van het jaar. En vooruit, het verdient een extra sterretje met het loslaten van Woody Harrelson. Toch blijft het wachten op een romkom die eens echt de formule durft te breken.
Friends With Benefits doet wat het moet doen met acteurs die plezier lijken te hebben, ook al weten ze dat ze beter kunnen. Wat betreft romantische komedies is het waarschijnlijk één van de beste van het jaar. En vooruit, het verdient een extra sterretje met het loslaten van Woody Harrelson. Toch blijft het wachten op een romkom die eens echt de formule durft te breken.
