Frozen - recensie

Een visueel indrukwekkende film, met alleen een verhaal dat je wat koud laat.

Disneys nieuwe animatiefilmFrozenkent een lange voorgeschiedenis. Al in 1943 was Walt Disney zelf, samen met Samual Goldwyn, bezig om een aantal sprookjes van Hans Christian Andersen in een film samen te voegen met een combinatie van animatie en live-action. Eén daarvan wasDe Sneeuwkoningin, een nogal duister sprookje over de strijd tussen goed en kwaad, met een koningin die aan de touwtjes trok en een jongen en meisje die het uit de strijd het goed moesten halen. Al snel bleek dat Disney het karakter van de Sneeuwkoningin geen goede plek in de film kon geven en het project ging niet door. Eind jaren 90 en rond 2010 werd het project opnieuw tot leven gewekt, maar wederom kaatste het af op personages die niet goed in het Disney imperium pasten. Pas na het succes vanRapunzel (Tangled)in 2011 kreeg de film - dat vanaf toen de titelFrozendroeg - concreet vorm met nieuwe makers en een verhaallijn van twee zussen.

Het sprookje van Andersen raakt maar zijdelings aan het verhaal dat we inFrozenkrijgen voorgeschoteld. Hier gaat het om twee zussen: Elsa, de koningin van Arendelle en haar jongere zus Anna. Elsa heeft magische maar oncontroleerbare krachten: alles wat ze ziet of aanraakt, verandert in ijs. Als ze ongewild Arendelle tot een onleefbare ijsstad heeft veranderd, vlucht ze weg, de bergen in, om daar ver weg van iedereen zichzelf in een ijskasteel op te sluiten. Maar haar zus Anna wil Elsa terughalen. De band tussen de twee zussen is te sterk om door een ijzige vloek verbroken te worden. Het einde laat zich raden - het is tenslotte een Disney familiefilm met een stevige moraal: alleen echte liefde weet een ijzig hart te doen smelten.

Klassieker

Dat het plan om de film met handgetekende animatie te maken al snel werd losgelaten, neemt niet weg dat de ambitie om er een echte Disney klassieker van te maken voor een groot deel is geslaagd. Vooral visueel weet Frozen te imponeren. Voor het eerst sindsThe Sleeping Beauty (Doornroosje)uit 1959 is een Disney animatiefilm super widescreen om zo terecht nog meer nadruk te kunnen leggen op de prachtige animatie. De 3D effecten zijn niet overheersend, maar geven de beelden van een wereld vol sneeuw en ijs een mooie diepte. De openingsscène is hier een zeer goed voorbeeld van. We zien een groep Noorse mannen al zingend ijsblokken hakken uit een bevroren rivier, met op de achtergrond een prachtige schemergloed.

Rendier

De twee regisseurs, Chris Buck en Jennifer Lee, weten met de beelden en de liedjes een prima sfeer neer te zetten. Zeker Idina Menzel, een Broadway-ster, maakt grote indruk met haar zangstem, samen met Kristin Bell die Anna speelt. Al krijg je bij de muzikale scènes wel sterk de indruk dat deze zijn geschreven met in het achterhoofd een theaterversie. In de Nederlands gesproken en gezongen versie wordt Elsa's stem adequaat gedaan door Willemijn Verkaik en Anna's stem door Noortje Herlaar. Het verhaal bevat verder de gebruikelijke Disney-elementen: een pratende sneeuwpop die benieuwd is naar de zomer als side-kick, een wat volkse bergjongen waar Anna verliefd op raakt en een rendier die - hoe on-Disney - hier niet praat, maar wel te hulp schiet als het nodig is.

Helaas weet het plot zelf weinig te overtuigen. Misschien door het feit dat er geen bad guy in zit, zoals in de klassieke Disney films wel altijd zat. Of doordat de karakters zich niet echt ontwikkelen maar wat oppervlakkig blijven. In ieder geval weetFrozenniet te verrassen of te imponeren, waardoor de beelden en liedjes de kar moeten trekken

Conclusie

Frozenprobeert de aloude traditie van de Disney animatieklassiekers nieuw leven in te blazen en slaagt daar ook deels in: de animatie en de liedjes zijn van een hoger niveau dan de andere Disneyfilms van de laatste jaren. Alleen het plot is de bottle neck, met personages die wat vlak blijven en een verhaal dat te weinig spanning kent. En zonder een slechterik slaat de moraal ook wat dood, zelfs bij Disney.