Genova - recensie

Om een groot verlies te verwerken, vertrekt een vader met zijn twee dochters voor een jaar naar Genova.

Regisseur Michael Winterbottom ( 9 Songs, A Mighty Heart ) heeft deze film samen geschreven met Laurence Coriat (New Love, Holiday, Wonderland ). Een deel van de productie nam hij ook voor zijn rekening. Het andere deel werd verzorgd door Andrew Eaton. Dit is ongeveer hun vijftiende samenwerking, als het niet meer is. Een paar jaar geleden bezocht Winterbottom Genova en werd door deze stad geïnspireerd.

Een man verhuist met zijn twee dochters naar Italië, nadat hun moeder is overleden door een auto-ongeluk. Hij hoopt daar hun leven opnieuw op te kunnen pakken. Genova verandert hen alledrie. De jongste dochter ziet de geest van haar moeder, en de oudste dochter ontdekt haar seksualiteit.

Winterbottom
Zoals we van deze man gewend zijn, is deze film ook weer opgenomen met een camera in de hand. Dit zorgt voor een realistisch beeld van de nauwe straatjes van Genova, alsof je naar een documentaire zit te kijken waarin mensen gevolgd worden door een camera. We zien in de scènes op het strand dan ook geen acteurs, maar Italiaanse inwoners evenals de mensen op straat.

Wat frustrerend is, is dat Winterbottom de doelen van zijn karakters niet voldoende omschrijft en te lang in het verdriet blijft hangen. Je leert de personen in deze film niet echt kennen terwijl hij met zijn documentaire stijl wel authenticiteit uit wil stralen. Er wordt wel aandacht gegeven aan het menselijke aspect en onderwerpen zoals een familie die omgaat met een groot verlies, jeugdige opstand, schuldgevoel en culturele verandering, maar het had grondiger gekund.

Ook jammer is het feit dat hij je een paar keer het idee geeft dat er iets spannends gaat gebeuren in de film. Het kleine meisje Mary verdwaalt bijna twee keer. De andere dochter Kelly loopt een keer alleen door de steegjes en daar lopen ook veel enge mannen, je verwacht dat er iets verschrikkelijks gaat plaatsvinden, maar het blijft bij illusies.

Italië
Wanneer ze bijna landen in Genova krijg je nog een mooi plaatje vanuit het vliegtuig. Verder biedt de film vooral de nauwe steegjes die zelfs een beetje naar armoedig neigen. Af en toe gaan ze een kerk binnen en dan dreigt de film een beetje ongeloofwaardig te worden. We weten allemaal hoe streng Italië is als je een kerk wilt bezoeken; je moet dan fatsoenlijk gekleed zijn, maar Kelly staat daar gewoon in haar veel te korte jurk.

In het verhaal proberen de meiden de taal op te pikken en hoor je soms Italiaanse liedjes. De aftiteling van de film wordt ook met een Italiaans lied begeleid. Jammer dat we weinig van de mooie cultuur van Genova te zien krijgen.

Genre
Het verhaal is duidelijk een drama. Gedurende de film krijg je ook regelmatig pianomuziek te horen, altijd goed voor het extra gevoel. Het is deze keer wel een film die zonder hysterische taferelen en dramatische speeches handelt met de dood en met het verdriet, maar de film draait voornamelijk om Mary, de jongste dochter. Al de inspanning en acties vinden plaats door haar beslissingen, hoewel ze zich als karakter niet ontwikkelt.

De hele film voelt als een opbouw naar een gigantische climax, maar die komt dus niet. Er is een scène, bijna op het einde van de film, die is bedoeld als een climax, maar die komt niet eens in de buurt van wat de opbouw min of meer wel belooft. Na anderhalf uur deze personages te hebben gevolgd, loopt deze film met een sisser af en laat je achter zonder afsluiting. Je kun wel denken: het leven gaat door, is een krachtig gevoel; bij deze film past dit einde gewoon niet.

Waarom zit er in deze film een vleugje bovennatuurlijk? We zien namelijk regelmatig de moeder verschijnen bij Mary, maar de andere familieleden en de oud-studievriendin van de vader nemen dit niet echt serieus. Bovendien doet Mary of deze verschijning de normaalste zaak van de wereld is en weet je dus als kijker helemaal niet wat je ermee aanmoet. Dit had of beter moeten worden uitgewerkt of weg gelaten moeten worden.

Conclusie
Je hebt na het zien van deze film een beetje het idee dat je voor de gek bent gehouden door de spanningsopbouw en dan zo'n saaie afloop. Het acteerwerk van alle acteurs en in het bijzonder Perla Haney-Jardine is subliem en zorgt ervoor dat deze film toch aangenaam is. Het verhaal had duidelijker moeten zijn plus dieper uitgewerkt en je vraagt je af of Firth ooit weer eens wat anders zal spelen dan dé goedzak. Deze film had wel een sprankje optimisme kunnen gebruiken.