Gerard Barrett is een nog vrij onbekende, Ierse regisseur. Zijn debuutfilm was het dramaPilgrim Hilluit 2013 en werd vooral in Ierland goed ontvangen, maar bleef daarbuiten onopgemerkt. De film werd geprezen om het sterke acteerwerk en de realistische blik op het leven. Twee jaar na zijn debuut komt Barrett met zijn tweede speelfilm.Glasslandvertelt het verhaal van de jonge taxichauffeur John, die veel diensten per week draait en hierdoor geen opleiding kan volgen. Dit alles doet hij om hem en zijn moeder te onderhouden, aangezien zijn vader hen verlaten heeft en zijn moeder hierdoor een groot alcoholist is geworden.
Sterk spel
Wat meteen opvalt aanGlasslandzijn de acteurs. Hoofdrolspeler Jack Reynor zet zijn personage John uiterst sterk neer. Zijn vorige grote rol was in het matigeTransformers: Age of Extinctionuit 2014. Reynor weet echter een levensecht personage neer te zetten. De pijn, het verdriet en het onbegrip van het personage richting het alcoholgebruik van zijn moeder komt realistisch over. Dit komt door het feit dat Reynor en Barrett op de goede momenten het personage van John klein durven te spelen en op andere momenten juist de ruimte nemen voor een uitbarsting van opgekropte gevoelens. Hetzelfde kan gezegd worden voor de rest van de cast. Toni Collette zet een gedenkwaardige acteerprestatiek neer als de aan alcoholverslaafde moeder van John. In het begin komt ze wat eentonig over door een gebrek aan ontwikkeling in haar karakter, maar zodra ook zij meer diepgang krijgt, steelt zij de film.
Chemie
De chemie tussen Collete en Reynor draagt de film. De twee halen het beste in elkaar naar boven en dit zorgt voor oprechte en soms intense scènes. De openingsscène, waar nauwelijks dialoog in zit, is een goed voorbeeld hiervan. Wanneer John thuis komt na een nacht gewerkt te hebben in de taxi, treft hij niemand thuis aan. Wanneer hij wakker wordt, ziet hij dat zijn moeder thuis is, maar nergens op reageert. Opeens is er duidelijk paniek in de manier van handelen van John, maar toch weet hij wat hij moet doen. Een soort routineklus. Dit alles wordt zonder dialogen neergezet.
Standaard
Het verhaal van een jongeman in een achterstandswijk die terug wordt gehouden door zijn omgeving is niets nieuws. Het is fijn om te zien dat de acteurs hun volle 100% geven en dat het hart op de juiste plek zit, maar feit is dat het verhaal niet het sterkste element van de film is. Het is daar simpelweg te voorspelbaar voor. Het is wel goed dat Barrett het onderwerp op een realistische manier benadert. Hierdoor durft de film lelijk te zijn, maar ook echt, oprecht en mooi. Kleine subplots, zoals de beste vriend van John die al vader is geworden op jonge leeftijd, leiden soms wat af van het verhaal. Ze voegen echter wel wat toe aan de karakterontwikkeling van het personage van John en creëren een goed uitgewerkte wereld rondom het personage. Het enige echte minpunt is het open einde, dat ongeïnspireerd overkomt en niet past niet binnen het realistische verhaal dat Barrett de rest van de film vertelt.
Conclusie
Glasslandis een film die gedragen wordt door de sterke cast. De uitblinkers zijn Reynor en Collette, die duidelijk het beste bij elkaar naar boven halen. Het acteerwerk is puur, oprecht en ontroerend. Het is daarom jammer dat de film wordt geremd door het verhaal dat het wil vertellen. Gelukkig weet Barrett dit nog een beetje te omzeilen, door de kijker te verrassen met een paar hartverwarmende scènes.
