Bijzondere ontmoeting tussen twee outsiders.
Vanaf de eerste seconde sluit je Solo (Souleymane Sy Savane) in je hart en laat je hem niet meer los. Solo is een sympathieke Senegalese taxichauffeur die met zijn gulle lach en vlotte babbel iedereen om zijn vinger windt. Tot zijn grote verbazing lukt dit niet bij de nukkige oude man William (Red West) die nogal een ongewoon verzoek heeft aan de taxichauffeur. De oude man is onverstoorbaar zijn zelfmoord aan het plannen en vraagt aan Solo of hij hem binnen twee weken voor duizend dollar naar een plek kan brengen waarvan hij niet meer zal terugkeren.
Vriendschap
Solo doet er na deze ontmoeting alles aan om het leven van William, of 'Big Dog' zoals Solo hem noemt, zo aangenaam mogelijk te maken. Neemt hem mee naar zijn vrienden, naar zijn kroeg, laat hem op zijn bank slapen. Hierbij zijn de bedoelingen van Solo twijfelachtig. Wil hij de oude man behoeden voor zijn zelfmoord, wil hij extra geld verdienen of is hij op zoek naar vriendschap? Deze verschillende invalshoeken maken hem tot een complex personage met allerlei menselijke tegenstrijdigheden. Of William alle aandacht van de zeer opdringerige Solo weet te waarderen is de vraag. Hij stuurt Solo in ieder geval niet weg als hij door zijn vrouw op straat gezet wordt en laat hem zelfs in zijn hotelkamer logeren. Langzaam maar zeker groeit er tussen de twee mannen iets wat lijkt op een mogelijke vriendschap. De vraag blijft branden of Solo de oude man op tijd zal weten over te halen zijn plan niet uit te voeren.
Solo doet er na deze ontmoeting alles aan om het leven van William, of 'Big Dog' zoals Solo hem noemt, zo aangenaam mogelijk te maken. Neemt hem mee naar zijn vrienden, naar zijn kroeg, laat hem op zijn bank slapen. Hierbij zijn de bedoelingen van Solo twijfelachtig. Wil hij de oude man behoeden voor zijn zelfmoord, wil hij extra geld verdienen of is hij op zoek naar vriendschap? Deze verschillende invalshoeken maken hem tot een complex personage met allerlei menselijke tegenstrijdigheden. Of William alle aandacht van de zeer opdringerige Solo weet te waarderen is de vraag. Hij stuurt Solo in ieder geval niet weg als hij door zijn vrouw op straat gezet wordt en laat hem zelfs in zijn hotelkamer logeren. Langzaam maar zeker groeit er tussen de twee mannen iets wat lijkt op een mogelijke vriendschap. De vraag blijft branden of Solo de oude man op tijd zal weten over te halen zijn plan niet uit te voeren.
Authentiek acteerwerk
De eerste scène is ijzersterk. Het specifieke taalgebruik van Solo zorgt dat je meteen in de situatie zit. Acteur Souleymane Sy Savane speelt authentiek en met een natuurlijke lichtheid die een mooi tegenwicht biedt aan de zwaarte van het verhaal. Door het subtiele spel van beide acteurs en een fantastische eerste dialoog grijpt de film je meteen naar de keel. Helaas is dit ook de laatste keer. De personages worden sober en naturalistisch weergegeven, en laten hun emoties niet openlijk zien. Je voelt hierdoor de uitzichtloosheid, de eenzaamheid en het onvermogen elkaar te bereiken, maar het is ook meteen de zwakte van de film. De karakters blijven soms teveel op afstand. Het personage van de oude man William is te eenkleurig en maakt te weinig persoonlijke ontwikkeling door om als kijker de hele film emotioneel betrokken te blijven. De sobere weergave werkt voor de bijrollen wel. De eigenaar van het hotel en de receptioniste die Pork Chop heet,maar nooit in beeld komt, zal ik niet snel vergeten. Tevens worden er een aantal verhaallijnen gevolgd die niet altijd bijdragen aan de helderheid van de film. Naast een kind krijgen, solliciteren als steward bij een vliegtuigmaatschappij gaat Solo ook nog een potje voetballen.
De eerste scène is ijzersterk. Het specifieke taalgebruik van Solo zorgt dat je meteen in de situatie zit. Acteur Souleymane Sy Savane speelt authentiek en met een natuurlijke lichtheid die een mooi tegenwicht biedt aan de zwaarte van het verhaal. Door het subtiele spel van beide acteurs en een fantastische eerste dialoog grijpt de film je meteen naar de keel. Helaas is dit ook de laatste keer. De personages worden sober en naturalistisch weergegeven, en laten hun emoties niet openlijk zien. Je voelt hierdoor de uitzichtloosheid, de eenzaamheid en het onvermogen elkaar te bereiken, maar het is ook meteen de zwakte van de film. De karakters blijven soms teveel op afstand. Het personage van de oude man William is te eenkleurig en maakt te weinig persoonlijke ontwikkeling door om als kijker de hele film emotioneel betrokken te blijven. De sobere weergave werkt voor de bijrollen wel. De eigenaar van het hotel en de receptioniste die Pork Chop heet,maar nooit in beeld komt, zal ik niet snel vergeten. Tevens worden er een aantal verhaallijnen gevolgd die niet altijd bijdragen aan de helderheid van de film. Naast een kind krijgen, solliciteren als steward bij een vliegtuigmaatschappij gaat Solo ook nog een potje voetballen.
Conclusie
De film gaat onder je huid zitten, en laat je niet meer zo snel los. Toch blijft de film niet de hele tijd boeien. Een aantal overbodige scènes maken dat het ritme van de film niet helemaal lekker loopt. Uiteindelijk gaat het om deze twee eenzame outsiders die hun weg proberen te vinden en met dezelfde moeilijke keuzes zitten zoals je eigen dromen volgen of jezelf opofferen voor anderen. Op cruciale momenten ligt de nadruk soms teveel op esthetisch verantwoorde shots, wat afbreuk doet aan de minimalistische stijl van de film. Hierdoor verliest het zijn scherpe randjes en voelt het soms iets te geforceerd. Ik zou weleens willen zien wat er zou gebeuren als regisseur Ramin Bahrani de volgende keer iets meer risico neemt.
De film gaat onder je huid zitten, en laat je niet meer zo snel los. Toch blijft de film niet de hele tijd boeien. Een aantal overbodige scènes maken dat het ritme van de film niet helemaal lekker loopt. Uiteindelijk gaat het om deze twee eenzame outsiders die hun weg proberen te vinden en met dezelfde moeilijke keuzes zitten zoals je eigen dromen volgen of jezelf opofferen voor anderen. Op cruciale momenten ligt de nadruk soms teveel op esthetisch verantwoorde shots, wat afbreuk doet aan de minimalistische stijl van de film. Hierdoor verliest het zijn scherpe randjes en voelt het soms iets te geforceerd. Ik zou weleens willen zien wat er zou gebeuren als regisseur Ramin Bahrani de volgende keer iets meer risico neemt.
