Hansel & Gretel: Witch Hunters - recensie

Wat is er van Hans en Grietje terechtgekomen na hun jeugd?

Het lijkt haast een trend om sprookjes nieuw leven in te blazen. Eerder zagen we bijvoorbeeldRed Riding Hood, een horrorfilm gebaseerd op het sprookje van Roodkapje enSnow White and the Huntsman, een avontuurlijke twist op het originele sprookje van Sneeuwwitje. Ook de Noorse regisseur Tommy Wirkola zag zijn kans en deed er nog een schepje bovenop in dit subgenre van ‘gebaseerd op het sprookje van’. Hij maakt zijn Hollywood debuut metHansel & Gretel: Witch Hunters waarin Hansel en Gretel (Hans en Grietje), vijftien jaar na hun ontsnapping van de heks uit het peperkoekhuisje, zijn uitgegroeid tot beruchte bounty hunters met als expertise: het opsporen en uitroeien van heksen.

Anders danRed Riding Hood ofSnow White and the HuntsmanisHansel & Gretel: Witch Huntersmeer een ‘eventueel’ vervolg op het originele sprookje dan een variant erop. Het sprookje speelt zich namelijk, na een korte inleiding van hun jeugd, vijftien jaar na het peperkoekhuis incident af. Hansel en Gretel, gespeeld door Jeremy Renner (The Hurt Locker) en Bondgirl Gemma Arterton (Quantum of Solace) komen in een klein dorp in het bos terecht waar kinderen zijn ontvoerd door heksen. Broer en zus worden door de burgemeester aangesteld om op heksenjacht te gaan. Tijdens deze jacht komen ze er achter dat er eigenlijk meer aan de hand is dan alleen ontvoeringen. Hansel & Gretel staan er niet helemaal alleen voor, nee, naast een passieve gids en een jonge fanboy worden ze vergezeld door een flink arsenaal aan retro-futuristische wapens. Kan dat? Ja, want het is een sprookje. Dit is ook de insteek van Wirkola geweest bij het maken van de film en de arena waarin het verhaal zich afspeelt, het is een sprookjesuniversum. Daarentegen gaat het uitroeien van heksen ze niet al te gemakkelijk af. Hansel en Gretel ontvangen zelf ook rake klappen van ondermeer antagonist - en tevens Bondgirl - Famke Janssen die in de rol is gekropen van opperheks Muriel.

Met rijke kleuren, vele nachtscènes en een originele vormgeving van de heksenpersonages is de visuele wereld die Wirkola heeft gecreëerd als een donker, sinister sprookje. Ook de muziek die Atli Örvarsson voor de film heeft gecomponeerd geeft nét dat extra beetje sfeer aan bepaalde scènes. Dit sprookjesuniversum is ook het bindmiddel dat een heleboel losse elementen in de film bij elkaar houdt, want naast de search and destroy-feeling die deze film heeft, komen onderwerpen als liefde, vertrouwen en vriendschap op een afgeraffelde manier aan bod. Dit laat helaas een nogal gehaaste indruk achter.

Wirkola, die vooral bekendheid verwierf met zijn nazi-zombiefilm Dead Snow , koos er voor het gewelddadige aspect de boventoon te laten voeren in de film: er rollen koppen, bloedspetters en ingewanden vliegen je driedimensionaal om de oren en gaan hand in hand met een bombastisch sound design. Het script van de 88 minuten durende film, die overigens door Wirkola zelf geschreven is, had best kritischer bekeken mogen worden. Sommige plots lijken onafgemaakt en van een aantal scènes en rollen vraag je je af of ze eigenlijk wel iets toevoegen aan het verhaal. De voortgang van de film berust veelal op toevalligheden en wel erg voorspelbare situaties en draait uiteindelijk om degore and guts, wat er voor zorgt dat de suspense minimaal is.

MetHansel & Gretel: Witch Huntersheeft Wirkola een mooie visuele wereld gecreëerd dat als een donker sprookje aanvoelt. Echte spanning blijft achterwege en niet alle gebeurtenissen komen volledig tot hun recht in de film, maar als je hier doorheen kijkt is het een gewaagde poging om een eigen interpretatie van dit sprookje te creëren. Stiekem is het een ultieme revanche waarbij de filmkijker vilein lachend in zijn handen kan wrijven.