Hyde Park on Hudson - recensie

Daisy Suckely was jarenlang de minnares van Franklin D. Roosevelt. Vanuit haar standpunt beschrijft ze een van de belangrijkste momenten in de geschiedenis van Amerika en Europa.

Hyde Park on Hudsonis gebaseerd op de dagboeken en brieven die werden gevonden na de dood van de inmiddels honderdjarige Daisy Suckely, een verre achternicht van president Franklin D. Roosevelt. Hij onderhield met haar een intieme relatie, zo blijkt uit de overgeleverde documenten. In eerste instantie was het de bedoeling dat Daisy de president gezelschap hield, maar al gauw bleek FDR meer te willen. Daisy promoveerde tot minnares en was aanwezig bij alle belangrijke gebeurtenissen. Zo ook het bezoek van koning George VI en koningin Elizabeth in 1939 (de stotterkoning die we inmiddels allemaal kennen uitThe King's Speech). Een groot deel van Daisy’s dagboekaantekeningen beschrijven dit bezoek tot in detail, wat het gewicht ervan alleen maar onderstreept. Wie denkt dat met dit plot Hyde Park on Hudsoneen klassiek verhaal is over een liefde van presidentiele proporties wordt door Daisy direct uit de droom geholpen: ze was volgens haarzelf niet meer dan onderdeel van het meubilair.

Schrijver Richard Nelson woonde dertig jaar van zijn leven in Rhinebeck, de woonplaats van Daisy Suckely. Suckley stelde het familiehuis, Wildestein genaamd, in 1980 open voor publiek op voorwaarde dat zij daar tot haar dood kon blijven wonen. Nelson heeft haar, voordat de onthullende documenten aan het licht kwamen, daar gezien tijdens een rondleiding, niet wetende dat de oude vrouw een schat aan informatie onder haar bed had liggen. Niet alleen Nelson voelt zich emotioneel betrokken bijHyde Park on Hudson, ook regisseur Roger Michell (Notting Hill, Changing Lanes) herinnert zich het belang van Amerika’s hulp aan Europa nog goed, aangezien zijn vader meevocht in de Tweede Wereldoorlog. Het bezoek van George VI en zijn vrouw aan FDR was een ijkpunt in de Amerikaanse en Europese geschiedenis, omdat de toezegging van hulp de overwinningskansen van de geallieerden sterk vergrootte. Met de dagboeken van Daisy als emotioneel decor en een royale cast met onder andere Bill Murray en Laura Linney in de hoofdrollen, lijkt de slag om het publiek al op voorhand te zijn gewonnen.

Toch is er meer nodig dan excellente acteurs en een goed verhaal om een film tot leven te laten brengen. Wanneer het om verfilmingen van historische gebeurtenissen gaat, blijft het een lastige keuze voor een regisseur welk verhaal er precies verteld moet worden. Michell en Nelson hebben beiden gekozen voor een mix van de romance tussen Daisy en FDR en het bezoek van de koning. Tussen neus en lippen door wordt verwezen naar de politieke en militaire ontwikkelingen in die tijd, om ook wat informatie te geven over de historische context. Maar dat is niet voldoende voor de Amerikaanse geschiedenis-nitwit die enkel weet dat FDR ooit president van Amerika was. Daardoor zullen veel verwijzingen in de film hun doel niet bereiken. Het is zeker aan te raden om je voorafgaand aan deze film te verdiepen in het leven van FDR en de politieke situatie in Europa en Amerika in 1939. Alleen dan komt de film volledig tot zijn recht.

De acteurs in deze film presteren op het hoogste niveau. Zowel Linney als Murray kruipen zo naadloos mogelijk in de huid van hun karakter, maar het lijkt wel alsof ze beiden in een andere film spelen. Nelson zal dit hebben geschreven met de intentie het idee te creëren dat Daisy zich ook tussen twee verschillende werelden bevond: de minnaar FDR en de president FDR. Maar door Daisy letterlijk en figuurlijk op de achtergrond te plaatsen, wordt haar verhaal steeds minder interessant terwijl het wel vanuit haar perspectief wordt verteld. Interessanter is het bezoek van de koning. Als FDR zich bezighoudt met de koning komen we meer over hem te weten dan tijdens zijn samenzijn met Daisy. De beste scene van de film is dan ook de hotdog scene waarin FDR koning George VI een hotdog laat eten. Dit moment gaat de geschiedenis in als het moment waarop de banden tussen Amerika en Engeland zijn aangehaald. En het is tevens het moment waar zowel de burger van Europa in 1939 en de ontspannende filmkijker in 2012 op hebben gewacht.

Het is prijzenswaardig als een film bepaalde interesses en verlangens kan aanwakkeren. In dit geval kreeg ik na het zien vanHyde Park on Hudsonspontaan trek in hotdogs en heb ik me wat meer verdiept in de persoon van FDR. Als ik dit vooraf had gedaan, was de film meer tot leven gekomen. Het is jammer dat zowel de regisseur als de schrijver twee verhaallijnen in het centrum hebben geplaatst. Beide verhaallijnen waren een eigen film waardig en daardoor raakt het verhaal van Daisy wat in de vergetelheid.