Ook de vierdeIce Ageis weer een onsamenhangende film, maar wel een vermakelijke chaos.
Moeder natuur zorgt voor flinke verschuivingen van de tektonische platen. Daardoor raken Manny, Diego en Sid verwijderd van Manny’s vrouw Ellie en dochter Peaches. Manny wil natuurlijk zo snel mogelijk terug, maar de stroming is te sterk om dat meteen te kunnen doen. En zo raakt het drietal, samen met een familielid van Sid, in de problemen. Stormen, tornado’s en een verrotte piraat zijn obstakels op de weg terug naar Ellie en Peaches.
Het topje van de ijsberg
De Engelse stemmencast van de film wordt - naast de bestaande stemmenrollen - compleet overstroomd met bekende namen. Soms werkt dat heel goed, soms is het ronduit irritant. Zo worden bekende tv-serie acteurs als Peter Dinklage (Tyrion Lannister inGame of Thrones) en Kunal Nayyar (Raj inthe Big Bang Theory) afgewisseld met gemakzuchtige popsterren als Jennifer Lopez en Nicki Minaj. Voor de volwassen kijkers is dat eerste leuk, voor de jongeren het laatste. Maar erg evenwichtig is het niet. En dat is slechts het topje van de ijsberg in deze film.
Sympathie verloren
In de hele film is namelijk totaal geen evenwicht te vinden. Er zijn zoveel dingen die vooral net niet werken. De film begint met een wederom geweldige scène van Scrat, misschien wel zijn leukste tot nu toe. Hij zorgt er bij de kern van de aarde voor dat de wereld zo wordt gevormd als we die nu kennen. Geniaal. Maar daarna weet de film geen moment dat goede niveau te vinden. En dat was wel altijd een deel van de lol bij deze reeks, de leuke verwijzingen en aardige grappen. Daarnaast is het natuurlijk ook belangrijk hoe de personages overkomen. Niet alleen hoe ze hun grappen afleveren, maar ook of je met ze meevoelt. En dat is in dit deel vooral bij de hoofdpersoon een stuk minder. Sid wordt zo voorspelbaar oenig, dat het gaat irriteren. Je verliest je sympathie voor hem en verveling en irritatie komt daar voor in de plaats. Daar kan het sappige accentje van John Leguizamo niets meer aan doen, hoe leuk hij het ook doet.
Onsamenhangend
Als kijker vraag je je eigenlijk af waarom er een vierde deel is gemaakt. En dan vooral waarom het zo’n onsamenhangende film is geworden. Het antwoord zal waarschijnlijk met geld te maken hebben. Collega Nick schreef in zijn maandoverzicht al dat de teller van de opbrengsten van de reeks op 1,9 miljard dollar staat. En geld is ook meteen het antwoord op de vraag waarom de film in 3D is. Want de 3D voegt heel weinig toe. Goed, het derde deel had wel een heel open einde met de geboorte van Peaches. Dus vooruit, er zijn best redenen te vinden voor een vierde deel. Maar de verwachtingen hierdoor worden niet ingelost. De inbreng van het personage Peaches, en de relatie van haar met de hoofdpersonages komt totaal niet aan bod. Daarnaast wordt er een heel blik aan nieuwe personages opengetrokken, alsof het eenTransformer-film van Michael Bay betreft. Zo komen uit het niets de familieleden van Sid opdraven. En ook de vaak niet leuke en in herhaling vallende piratentypetjes zijn bijzonder saai.
Komische noot
De vorige film was al een onsamenhangend geheel, maar had genoeg vermaak te bieden. Deze film is nog onsamenhangender en waar het verhaal op drijft is allesbehalve interessant.
De hele hoofdlijn rondom Manny, Diego en Sid is nietszeggend en lijkt haast op dat van een minder aflevering van een serie. Soms heb je zo’n aflevering waarin je je afvraagt waarom je hem heb zitten kijken: zo weinig nieuws gekregen, en zo’n oninteressant gegeven tot in den treure uitgediept. Toch isIce Age 4niet een totale deceptie. En dat komt vooral door Scrat. Die heeft weer leuke scènes en samen met de af en toe leuke grappen van de rest zorgt dat nog net voor een vermakelijk geheel. Veel andere, irritante bijrolspelers willen een te groot aandeel opeisen en betalen de gegeven screentijd zelden terug. Zo raakt de balans volledig zoek.
Conclusie
De vierdeIce Age-film is nog onsamenhangender dat het eerste deel. De makers hebben een oninteressant verhaal bedacht om de hoofdpersonages weer in actie te laten komen. Gelukkig is die bij één personage altijd hetzelfde: Scrat. Het beest heeft nog steeds maar één grote liefde: eikels. Gelukkig maar, want zijn liefde hiervoor maakt de film nog net leuk genoeg om uit te zitten.
