Oude bekenden en relatief nieuwe gezichten keren terug en trekken ten strijde tegen kwaadaardigealiens die wederom ons bestaansrecht bedreigen in dit vervolg op het immens populaireIndependence Dayuit de mid-90s. Opnieuw combineert Roland Emmerich ras, geslacht en patriottisme als ultiem offensief tegen de overweldigende en allesvernietigende invasie vanextraterrestrials.
Toen en nu
In zekere zin uitte regisseur Roland Emmerich metIndependence Daykritiek op Amerika, kritiek op de betrokkenheid met de Golfoorlog begin jaren negentig en kritiek op de controversiele figuur van Bill Clinton als wereldleider. Het was alsof de Amerika boete moest doen en zo gebeurde dat ook. Het land werd inID4 bombed to bitswaarna de gehele mensheid, ongeacht nationaliteit of seksualiteit, samen kwam om te werken aan de wederopbouw. Uiteraard lag de focus op het bouwen vana new America, schoon van zijn zonden mét een waardige president (Bill Pullman) aan het roer. De film was niet alleen vooruitstrevend in zijn special effects maar ook in het kiezen van twee Afro-Amerikaanse protagonisten (Will Smith en Vivica A. Fox) waarmee het grote publiek zich kon identificeren. Combineer dit met iconischeone-liners en progressieve visuele effecten en daar was de best bezochte film van 1996.
Emmerich droeg destijds bij aan deresurgence van dedistaster movie, die in de jaren negentig het nieuwe gezicht van de blockbuster werd. De focus lag meer op vernietigingen waarbij niet alleen vliegtuigen en gebouwen (populair door deDie Hardfilms) maar nu ook complete steden werden verpulverd. Het accentueren van de reacties van de personages op de verwoestingen en hun gedesoeriënteerde vlucht door de straten van wereldsteden, om zo intense reacties bij het publiek te genereren, werden mede door Emmerich gemeengoed. Maar zijn daaropvolgende gelijksoortige projecten alsGodzilla (1998),10,000 BC(2008) enWhite House Down(2013) flopten met steeds grotere snelheid waardoor het voor de Duitse regisseur niet meer dan logisch werd om twintig jaar later terug te grijpen naar zijn grootste troef.
One world
ID4 leerde ons veel: wij zijn niet alleen, eenheid overwint en een strijdlustige president zijn essentieel voor overwinning. InID4 Resurgencezien wij een nieuwe wereld, een die werd opgebouwd na de vernietiging in 1996. Deze vredige samenleving, vrij van oorlogvoering en dubieuze politiek, incorporeerde het beste van de vergaarde buitenaardse intelligentie om klaar te zijn voor een eventuele nieuwe invasie. De nieuwe vrouwelijke president (Sela Ward) wordt bijgestaan door personages die verwijzen naar het verleden: Will Smith’s zoon (Jessie T. Usher) is piloot, Bill Pullman’s dochter (Maika Monroe) is adviseur en Jeff Goldblum onderzoekt het enige overgebleven buitenaards wrakstuk op aarde. Tijdens dit onderzoek wordt al snel duidelijk dat er middels eendistress call gecommuniceert wordt met eenspaceship dat onderweg is naar de aarde om daar met gebruik van zwaartekracht zo veel mogelijk schade aan te richten. Het merendeel van de cast vertrekt dan ook met grote urgentie richtingdeep space om de wereld wederom van ondergang te redden. Binnen deze setting wordenfeuding friendsgedwongen samen te werken, afgeschreven wetenschappers en een oud-president toch op geroepen en groeien de voorheen ieligealiensuit toch enorme entiteiten die doen herinneren aan debugsuitStarship Troopers(1997) van onze eigen Paul Verhoeven.
Conclusie
Er is veel veranderd in de wereld in de afgelopen twintig jaar, maar niet in die van Emmerich. Er was genoeg tijd om eensequelte maken die wederom iets toevoegd aan het actie genre, maar helaas gebeurt dat niet. We worden getrakteerd op dezelfde opbouw enone-liners, hetzelfde matige acteerwerk, de soortgelijke hakkelende dialogen, en dezelfde iconische landmarks die geruïneerd worden.ID4 Resurgenceisescapismpur sang, het popcorn-gehalt is hoog waardoor de nieuwe generatie de film zal omarmen en de oudere garde extra zal genieten door alle referenties en herkenbaarheden. Visueel ziet het er allemaal gelikt uit, dat kunnen we wel aan Emmerich overlaten. Zijn team is vooral meester tijdens de verkenningstochten indeep spaceen de spectaculaire bus achtervolging tijdens de climax. De boodschap over eenheid, multiculturalisme en het overstijgen van beperkingen als taal, afkomst en religie is wederom verfrissend om te zien, en in onze huidige maatschappij misschien wel relevanter dan gedurende de jaren 90. Het verbaast dan ook niet dat termen als“a unified world”, “one people”en “together we fight” ons gedurende de ruim twee uur durende actie film meerdere keren om de oren vliegen. Nevada, Washington DC, Afrika, Parijs, buitenaardse planeten: het is een wereld en wij zijn een volk. De impact vanID4 Resurgenceop populaire cultuur zal wellicht minder zijn dan zijn voorganger, het zeer optimistisch beeld van het streven van de mensheid is een boodschap die de gemiddelde bioscoopganger na de recente gruweldaden uit het nieuws hoogst waarschijnlijk wel kan waarderen. De derdeID4staat ook al gepland.
