Jimi: All Is By My Side - recensie

Een Jimi Hendrix-film zonder Jimi Hendrix-muziek.

In Hollywood lijkt men eindelijk te beseffen dat films gericht op een zwart publiek ook succesvol kunnen zijn. Dat leidt onder meer tot biopics over zwarte muzieksterren. Eerder dit jaar konden we al kijken naar James Brown's levensverhaal inGet on Up. Later dit jaar zal bijvoorbeeld Don Cheadle zijn regiedebuut maken metMiles Aheadwaarin Cheadle zelf in de huid zal kruipen van Miles Davis. Ook zal Zoë Saldana (Avatar) te zien zijn als Nina Simone inNina. Net als Jimi Hendrix zijn al deze muzikanten van grote invloed geweest op de muziekwereld, en hebben ze allen fascinerende levensverhalen; prima materiaal voor een goede, bijzondere film.Jimi: All Is By My Side had hier beter gebruik van moeten maken, en is niet erg goed gelukt als Hendrix-film. Desondanks is dit geen film die zomaar weggewuifd moet worden.

Regisseur John Ridley besloot deze film te maken nadat hij Hendrix' nummer Send my Love to Lindahad gehoord. Ridley ging op onderzoek uit, en kwam er achter dat het nummer voor Linda Keith, de vroegere vriendin van Keith Richards, was geschreven. Dat werd het uitgangspunt van deze film, die begint in 1966 wanneer Jimi Hendrix (Andre Benjamin, de zanger van Outkast) een niet al te succesvol leven leidt in New York. Hij speelt in aftandse clubs waar het publiek amper interesse in de muziek heeft, tot hij op een dag door Linda (Imogen Poots) wordt opgemerkt. Zij wordt verliefd op hem, en op zijn muziek, en koppelt hem aan een manager: Bryan Chandler, de voormalige zanger van The Animals. Hij haalt hem naar Londen waar Hendrix langzaam maar zeker succes begint te krijgen. Daar begint hij ook een relatie met Kathy (Hayley Atwell), tot groot verdriet van Linda.

Soundtrack

Send my Love to Lindamag dan de inspiratiebron voor deze film zijn geweest, we krijgen het nummer nooit te horen. Daar is een simpele verklaring voor; de producenten van de film hebben niet de rechten weten te verkrijgen op Jimi Hendrix zelf geschreven nummers. We zien Hendrix dus alleen covers spelen. Hierdoor weet de film nooit echt over te brengen waarom Hendrix zo een belangrijke muzikant was. Het wordt weliswaar duidelijk dat Hendrix een geweldig gitarist was waar zelfs The Beatles en gitaargod Eric Clapton van onder de indruk waren, maar reduceert hem te vaak tot niet meer dan dat. De film negeert bijna volkomen dat Hendrix een maatschappijkritische artiest was die in ging tegen het establishment. Tijdens één scene met Michael X, een zwarte Britse activist, wekt de film zelfs onbedoeld de indruk dat Hendrix zich volstrekt niet verwant voelde met de burgerrechtenbeweging en de strijd tegen de Vietnamoorlog. Uit nummers alsHey JoeenAll Along the Watchtower blijkt echter heel goed dat dit niet zo was.

Collage

Dat Hendrix' maatschappijkritiek zo slecht naar voren komt, is des te opvallender aangezien regisseur John Ridley als scriptschrijver van12 Years A Slave vorig jaar nog met een Oscar werd beloond. Bovendien is het vrij duidelijk dat de problemen van deze film niet het gevolg zijn van ongelukkige compromissen tussen Ridley en de producenten. Ridley heeft een zeer persoonlijke stempel op de film gedrukt. Zo is de film op een behoorlijk experimentele wijze aan elkaar gemonteerd, bijna in de stijl van een collage-film. Originele beelden worden opgevolgd door archiefbeelden, de dialoog uit één scene duurt voort terwijl de film overgaat naar een andere scene, of de dialoog wordt juist uitgeschakeld terwijl we nog naar dezelfde scene zitten te kijken. Ook houdt Ridley ervan om tijdens een dialoogscene personages soms aan de rand van het beeld, of zelfs helemaal buiten beeld te plaatsen. Dit is effectief. Ridley presenteert immers Hendrix als iemand die geen plan heeft met zijn muziek, en vooral wil experimenteren om zijn publiek emotioneel er bij te betrekken. Dit heeft Ridley op een hele mooie manier weten uit te drukken in de stijl van zijn film. Bovendien werkt zijn film heel goed als romantisch drama, omdat ook Ridley hier meer is geinteresseerd in emoties dan in ideëen.Alle personages begeren naar iets of iemand maar kunnen niet zo goed uitdrukken wat ze precies willen. Dat geldt vooral voor Linda; zij is het meest tragische, en best uitgewerkte, personage. Dat komt mede door de prachtige acteerprestatie van Imogen Poots, die Linda's geworstel heel goed weet uit te beelden.

Het is raar om een Hendrix-film zonder Hendrix-muziek te maken. Inhoudelijk weetJimi: All is by my Sidedan ook geen goed beeld van Jimi Hendrix te schetsen. Stilistisch gezien weet de film echter wel de geest van Hendrix, en dat van het Londen van de jaren 60, te bevatten. Mede hierdoor is het ook een sterk romantisch drama.