Kankerlijers - recensie

‘Wij zijn niet ziek, wij zijn kankerlijers!’

Lodewijk Crijns zorgde metAlleen Maar Nette Mensen al voor enige commotie, omdat de film racistisch zou zijn. Met de titel van zijn nieuwe filmen lijkt hij opnieuw de confrontatie aan te willen gaan.Kankerlijersis een remake van de Spaanse filmPlanta 4, maar buiten de titel om valt de provocatie met deze vreselijke ziekte wel mee, doordat dit thema niet als middelpunt is genomen. Vooral het loltrappen wanneer je jong bent, staat centraal.

De pubers Nick (14), Iwan (15) en Olivier (16) hebben botkanker en zitten al respectievelijk drie, twee en vier jaar in het ziekenhuis voor een zware behandeling. Nick en Iwan hebben allebei al een been verloren en hetzelfde lot dreigt ook voor Olivier. Ondanks hun angstvallige situatie laten ze zich niet tegenhouden om hun leven met kameraadschap te verrijken, die nog eens gesterkt wordt door de nodige grappen en grollen die ze uithalen bij elkaar en het ziekenhuispersoneel. Dit zorgt voor een zeer luchtige kijk op de situatie van de jongeren, wat goed uitpakt voor de film, maar het gedachtengoed en de egocentrische acties die de jongens uitvoeren is vaak zorgwekkend te noemen.

Corrigerende tik

Zo gaan de tieners vaak op bezoek bij de conciërge Alfredo (Nega) om stiekem wiet te roken en is bier drinken voor een minderjarige jongen ook een normale zaak. Daarnaast wordt er vaak seksistisch gepraat over de borsten van zuster Esmée (Nicolette van Dam) en tussen de benen gekeken van een vrouwelijke medepatiënt. Als kijker vraag je jezelf af waar de ouders zijn in dit verhaal, omdat dit voor de zelfdestructieve karakters van de jongeren goed zou zijn als zij wat meer aanwezig waren. Op hypocriete wijze krijg je in de situatie van Nick nog enigszins antwoord op die vraag, maar jammer genoeg is de manier waarop dit gedaan wordt te oppervlakkig waardoor enige betrokkenheid met Nicks karakter uitgesloten is.

Generatiekloof

Jammer genoeg lijkt er bijna een kloof tussen ouderen en jongeren inKankerlijerste bestaan, waarbij iedere puber geen respect toont voor gezag en ouderen - meestal ziekenhuispersoneel - zich als chagrijnige bromberen over de werkvloer voortbewegen en iedereen proberen te corrigeren. De setting heeft zo veel weg van een jeugdgevangenis, wat waarschijnlijk de bedoeling van Lodewijk was. Hiermee voelen alle karakters door hun eenzijdigheid onecht aan en is het begrip dat je hebt voor de schoffies die hun pubertijd doormaken al snel voorbij. Gelukkig wordt dit richting het einde nog enigszins goedgemaakt door nog wat karakterverdiepgang te verschaffen, maar dit is echter een groot gemis in de rest van de film.

Kankerlijersis simpelweg niet goed te noemen. Het slechte acteerwerk, de overbodige verhaallijnen, de oninteressante karakters, de onbegrijpelijke gebeurtenissen en zelfs de zelfbenoemde hip-hoplegende/marketingstunt Diggy Dex zijn factoren die zorgen dat de film onder de maat is. Wel is de energievolle wijze waarop de jongens acteren te prijzen, maar het streven van de makers om alles luchtig te houden, is teleurstellend te noemen. Daarnaast is het een gemiste kans om het schelden met een afschuwelijke ziekte aan de kaak te stellen. Integendeel, de naïeve pubers schelden er , met alle andere respectloze uitingen, aardig op los. Desalniettemin gaat Lodewijk Crijns hierin niet volledig over de scheef, maar het mag duidelijk zijn datKankerlijersniet bepaald koosjer is - wat te verwachten was van een film met deze titel.