Killer Joe - recensie

Komische en spannende neo-noir met trailer trash in de hoofdrol.

William Friedkin was ooit een grote naam in Hollywood dankzijThe ExorcistenThe French Connection, maar de laatste jaren heeft hij weinig grote successen weten te boeken. Zijn laaste,Bug, is al weer 4 jaar oud en werd - onterecht - maar matig ontvangen. Nu is er dusKiller Joe,dat net alsBuggebaseerd is op een toneelstuk van Tracy Letts. Friedkin schreef ook het scenario voor de film.

Chris (Emile Hirsch), trailer trash van de bovenste plank, klopt op een regenachtige avond aan bij de krakkemikkige woonwagen van zijn vader (Thomas Haden Church). Chris heeft zichzelf behoorlijk in de nesten gewerkt, hij heeft flinke schulden bij de lokale drugsbaron en zijn moeder heeft hem uit het huis geschopt. Om uit de schulden te komen, vertelt hij zijn vader zijn plan: hij heeft opgevangen dat zijn moeder een flinke levensverzekering heeft die in zijn geheel aan zijn zusje uitgekeerd zou worden, en aangezien niemand haar kan luchten kunnen ze haar best van kant laten maken. Hij heeft al een huurmoordenaar op het oog: Joe (Matthew McConaughey), een echte professional. Vader is nogal ontdaan van Chris’ plan, maar niet veel later stemt hij er toch mee in. Chris en zijn vader blijken echter niet zo snugger met de zaak om te gaan en Joe raakt al snel geïrriteerd door de laksheid van beide heren.

Het acteerwerk van de gehele cast is indrukwekkend, maar Matthew McConaughey alsKiller Joeverdient toch wel wat extra aandacht. Telkens als McConaughey in beeld komt, stijgt de spanning. Al bij de eerste onderhandelingen is duidelijk: met Joe ga je niet sollen. Chris kan namelijk niet het afgesproken bedrag vooraf betalen, hij heeft immers geen rooie cent. Joe heeft echter het schattige zusje van Chris gezien en die wil hij wel als ‘voorschot’ accepteren. Hierdoor trekt Joe in bij de familie van Chris, wat diverse ongemakkelijke situaties oplevert. McConaughey is dan ook fenomenaal in zijn rol, hij zet een totaal geschifte psychopaat neer, maar wel een met stijl. Hij is altijd rustig en dat maakt hem juist zo verdomde eng, want hij lijkt ieder moment te kunnen flippen, en als het dan zo ver komt dan kun je maar beter ver uit de buurt zijn.

Wat ontzettend knap is aanKiller Joeis dat Friedkin de juiste balans tussen humor en spanning heeft weten te vinden in deze neo-noir. De niet zo pientere personages zorgen voor even bizarre als hilarische scènes, maar zodra Joe in beeld komt, wordt de spanning opgeschroefd. Het fysieke en mentale geweld in de film is ontzettend grof, maar die komische noten zorgen er voor dat het nergens te naar wordt. En deze wisselwerking zorgt er ook voor dat je je wat minder bezig houdt met de voorspelbare plot, want natuurlijk gaat alles uiteindelijk mis in een geweldige eindscène.

Als je na de film naar buiten loopt zul je je aan je hoofd krabben, what the f*ck heb ik zojuist gezien? De steeds verder escalerende en nagelbijtend spannende eindscène is een van de sterkste scènes die ik dit jaar zag. En alleen al die scène maakt dit een film die je moet zien, Friedkin mag van mij snel weer aan zijn volgende klus gaan werken.