La cinquième saison - recensie

Als na een lange winter de lente niet komt, raakt een dorp in de Ardennen geheel ontwricht.

‘U wordt veroordeeld voor uw misdrijven van het afgelopen jaar en zult worden verbrand voor uw wandaden’. De bewoners van een plattelandsdorp in de Ardennen zien zo uit naar de lente, dat ‘Oom Winter’, een pop van stro, op de brandstapel moet boeten voor zijn zonden. Traditiegetrouw wordt de lente onthaald met een immens vreugdevuur en een groot feest met zang en dans. Maar dit jaar vat het hout geen vlam. In een nabij gelegen bos valt onheilspellend een boom, vanzelf losgekomen van de aarde. De menigte is in verwarring.

In de dagen erna blijkt dat Oom Winter zich niet laat verjagen en de natuur rare dingen laat doen. De koeien geven geen melk meer, de zaden op het veld willen niet ontkiemen en de bijen zijn verdwenen. Naarmate de voedselvoorraden slinken, komen de relaties tussen de dorpelingen op scherp te staan. Het verhaal centreert zich rond de tieners Alice (Arélia Poirier), dochter van een melkveehouder, en Thomas (Django Schrevens), een wat eenzelvige jongen. Ook hun prille liefde gedijt niet goed meer in de eeuwigdurende winter. Verder zien we de rondreizende bijenkweker annex filosoof Pol (Sam Louwyck) en zijn gehandicapte zoontje Octave (Gil Vancompernolle). Octave weet het langst van iedereen zichzelf te blijven.

La cinquième saison (het vijfde seizoen)is de laatste film in een drieluik van het echtpaar Peter Brosens en Jessica Woodworth (regie en scenario) over de strijd tussen mens en natuur. Eerder wonnen zij prijzen metKhadak(2006) enAltiplano(2009). Het einde der tijden in de vorm van seizoenen met een eigen wil, het uitgangspunt vanLa cinquième saison,is interessant en maakt nieuwsgierig. De keuze voor een agrarische setting is hierbij een logische. Hier komt de omvang van de ramp het eerst en meest pregnant naar voren. Waar stedelingen vooral lijken te verlangen naar lekker terrasweer, komt in het dorp direct het hele bestaan in gevaar. En uiteindelijk natuurlijk ieders bestaan. Of, zoals Pol het zegt: ‘Als de bijen verdwijnen, volgt de rest.’

Deze apocalyptische wereld wordt inLa cinquième saisongeschilderd in een palet van bruin- en grijstinten. Dat ziet er fraai uit en maakt de beklemming die de film weet op te roepen sterker voelbaar. Soms schieten Brosens en Woodworth met hun beeldtaal echter door. Enkele scènes zijn weliswaar oogstrelend mooi maar doen weinig voor het verhaal. Integendeel, ze werken verwarrend en roepen verwachtingen op die niet worden ingelost. Misschien wilden Brosens en Woodworth al met al wel iets te veel. Het is het eindresultaat niet ten goede gekomen. Want de film wil maar niet echt spannend worden, de liefdesrelatie tussen Alice en Thomas komt niet goed uit de verf en de liefdevolle interactie tussen Pol en Octave wordt helaas alleen maar even aangestipt. Ook het enigszins voorspelbare einde stelt teleur.

In een plattelandsdorp in de Ardennen komt de apocalyps in de vorm van een eeuwigdurende winter. De uitwerking van dit interessante uitgangspunt is helaas wat mager. De mooie beelden roepen verwachtingen op die niet worden ingelost. Ook het voorspelbare einde stelt teleur.