La délicatesse – recensie

Nadat haar man onverwachts komt te overlijden, probeert Nathalie haar leven en liefde weer op de rails te krijgen.

François en Nathalie lijken samen een mooie toekomst tegemoet te gaan. Wanneer François echter een rondje gaat hardlopen, wordt hij geschept door een auto. Kort hierna overlijdt hij in het ziekenhuis, waardoor het leven van Nathalie totaal op z’n kop komt te staan. Wat volgt is een lange periode van rouw waarin iedereen om haar heen rekening met haar probeert te houden. Jaren later heeft ze zich nog steeds niet over het verlies heen kunnen zetten. Wanneer ze haar stuntelige Zweedse collega Markus leert kennen, lijkt hier echter verandering in te komen. Niet zonder horten of stoten ontstaat er een relatie tussen de twee individuen die tijdens de eerste ontmoeting elkaars tegenpolen leken.

La délicatesse is gebaseerd op het gelijknamige boek van David Foenkinos. Samen met zijn broer, Stéphane Foenkinos, heeft hij geprobeerd zijn succesvolle roman te vertalen naar het zilveren scherm. Audrey Tatou speelt de hoofdrol inLa délicatesse. Deze Franse actrice, ondermeer bekend van Ron HowardsThe Da Vinci Code, lijkt bijna geen dag ouder te zijn geworden sinds haar rol inLe fabuleux destin d’Amélie Poulain. In haar nieuwe film weet ze dezelfde speelsheid in haar karakter te injecteren om wanneer het noodlot toeslaat ook haar verdriet sterk over te brengen. Haar tegenspeler is de Belgische komiek en acteur François Damiens (JCVD, Profession: Heartbreaker). Hij neemt de rol van de sociaal onervaren Zweed op zich.

Statig en zelfverzekerd loopt Nathalie door de straten van Parijs. De camera volgt Nathalie terwijl ze op weg is naar haar volgende doel. Ze wordt ondertussen opRocky-achtige wijze bijgestaan door de soundtrack. De scène staat in scherp contrast met haar terugkeer in een leeg huis na het verlies van haar geliefde. Wanneer haar leven dit donkere hoofdstuk bereikt, wordt dit mooi benadrukt door het onttrekken van de kleuren uit het beeld. Naast subjectief kleurgebruik lopen hier en daar op Felliniesque wijze fantasie en realiteit in elkaar over. Dit resulteert in een aantal leuke en interessante scènes, die de humor die voortkomt uit de ongemakkelijke relatie goed aanvullen.

Helaas kent de nadruk op humor rond de oncomfortabele interacties ook een schaduwzijde. Waar de film allereerst ambitieuze pretenties lijkt te hebben, wordt dit later grotendeels teniet gedaan door klungelige humor. Het vallen van Nathalie voor de onhandige-dikkerd-met-hart-van-goud vermoeit en voelt clichématig aan. Teveel tijd wordt besteed aan betekenisloze onderonsjes die ervoor zorgen dat de film met zijn speelduur van bijna twee uur niet kan blijven boeien. Een hartverwarmend einde kan het gevoel dat er meer in had gezeten niet onderdrukken. Hoewel leuk gespeeld wordt met focus en kleur, blijft de gedachte hangen dat de gebroeders Foenkinos in hun vertaling naar film niet alle mogelijkheden van het medium benut hebben.

Het is duidelijk dat de film gelijke aspiraties heeft als genre-genotenAmélie enEternal Sunshine of the Spotless Mind. Helaas weet de film zich niet te onderscheiden van de veelheid aan middelmatige rom-coms die de bioscopen in gaan. Redelijk tussendoortje? Jazeker. Delicatesse? Verre van.