The Amazing Spider-Man - recensie

Een smaakvolle reboot of een overbodige franchisefilm?

Na het immense succes van de drie Spiderman films van horrormeester Sam Raimi was het de vraag voor de studio of zij met hem verder wilden gaan.Spiderman1 werd in 2002 de grootste film allertijden aan de kassa en was ook nog eens een succes bij de critici. Deel 2 ging daar zelfs nog eens overheen, zowel financieel als inhoudelijk. Het derde deel was wat minder, maar nog steeds een geweldig spektakel en een slordige 900 miljoen dollar in de pocket was ook niet misselijk. Een vierde deel werd al snel opgezet, maar door de machinerieën van Hollywood werd toch besloten om de reeks opnieuw te beginnen. Vijf jaar na Raimi's laatste film verschijnt nu danThe Amazing Spider-Man. Met een nieuwe cast onder leiding van de vrij onervaren regisseur Marc Webb (500 Days of Summer) keren we in deze film weer terug naar Spiderman in zijn tienerjaren; de sullige puber in high school. Een smaakvolle reboot of een overbodige franchisefilm?

Vaderloos

In deze film raken we bekend met de 17-jarige Peter Parker gespeeld door Andrew Garfield (The Social Network, Never Let Me Go). Op jonge leeftijd verdwijnen Parker's ouders om onbekende redenen ineens en laten Peter achter bij zijn oom Ben en tante Mary. Wanneer hij plots de koffer van zijn vader ontdekt, gaat hij op zoek naar Dr. Kurt Connors (Rhys Ifans), de collega waarmee zijn vader vroeger samenwerkte. Samen werkten zij aan genetische experimenten waaronder het kruisen van van verschillende soorten dieren. Ondertussen ontmoet Peter ook de mooie Gwen Stacy (Emma Stone) bij wie hij al een tijdje in de klas zit en op wie hij uiteraard een oogje heeft. Wanneer Peter gebeten wordt door een spin en hierdoor de bekende krachten krijgt, verschijnt er echter een gigantische hagedis die de hele stad bedreigt. Kan Spiderman op tijd zijn problemen opzij zetten om de stad te redden van deze dreiging?

Wat er deze zomer ook gebeurt, één ding is na het zien van deze film zeker: Andrew Garfield is een wereldster in wording. De nieuwe Peter Parker had zich al bewezen met sublieme rollen inThe Social NetworkenNever Let Me Go,maar hier bewijst hij dat hij ook de last van een grote blockbuster op zijn schouders kan dragen. Het helpt ook dat hij in het echte leven een nieuwe liefde vond. Zijn huidige vriendin is namelijk Emma Stone, zijn tegenspeelster in de film. De twee vormen een prachtig liefdeskoppel met alle chemie van dien. De eigenzinnige regisseur Webb bewees al met500 Days of Summer dat hij een bijzonder originele romantische komedie kan afleveren en ook hier de romantiek weer overtuigend zien.

Het eerste deel van de film is net als bij Raimi's film in 2002 een rustig opgebouwd verhaal. De mimiek van Garfield als verliefd sulletje is nagenoeg perfect en bijzonder aandoenlijk. De stralende Stone maakt het geheel helemaal af. De film had zo zorgeloos nog een uur kunnen voortgaan. Toch blijft het een superheldenfilm en moet Parker transformeren in Spiderman om uiteindelijk een slechterik te lijf te gaan. Op dat vlak is de film helaas veel te rommelig. Veel situaties lijken vooral voort te komen uit toevalligheden en gebeurtenissen lopen nergens vloeiend in elkaar over. De slechterik is niet wezenlijk anders dan The Green Goblin uit de eerste film, inclusief Jekyll en Hyde complex. Probleem is vooral het feit dat er voor Parker weinig op het spel lijkt te staan. Spiderman hóeft niet de held uit te hangen, hij kán de held uit hangen. En dat is jammer. Ook jammer is het feit dat Webb's indrukwekkende visuele truc van de blik gezien vanuit Spiderman zelf, veel te weinig wordt gebruikt. Een uitstekende manier van het gebruik van 3D maar helaas slechts spaarzaam toegepast. Voor de rest ziet de film er overigens wel tiptop uit. James Horner's score is prachtig maar vaak iets te opdringerig, waardoor het vaak te overdadig klinkt.

Regisseur Webb heeft van Spiderman een romantische actieheld willen maken en slaagt hier ook grotendeels in. Het romantische koppel zorgt voor vuurwerk, alleen het script laat hem vaak in de steek. Toch is het een groots spektakel en een uitstekende publieksfilm geworden. Alleen is het net wat gewoner dan Raimi's eerste twee films in de reeks.