La Prima Linea - recensie

Niets anders dan leegte is te zien in de ogen van Sergio Segio als hij vanuit een donkere gevangeniscel zijn levensverhaal vertelt over de woelige jaren van terrorisme in Italië.

'Le Nuove' gevangenis, Turijn, november 1989. Vanuit een donkere cel vertelt een vijfendertigjarige man zijn verhaal. Deze man is Sergio Segio (Riccardo Scamarcio), één van de oprichters van de links-extremistische groep La Prima Linea (eerste linie) die vooral actief was in de jaren '70. La Prima Linea vond het gebruik van geweld noodzakelijk om te vechten voor de revolutionaire droom. Tijdens deze periode in zijn leven ontmoet Sergio zijn grote liefde Susanna (Giovanna Mezzogiorno), die dezelfde ideeën deelt en er niet voor schuwt geweld te gebruiken bij de uitdraging hiervan. Na verloop van tijd gebruiken de leden van La Prima Linea steeds meer geweld en Sergio beseft zich dat hij verkeerd bezig is. Hij neemt afstand van de groep en niet lang daarna wordt Susanna gevangen genomen. Zijn liefde voor Susanna is sterker dan zijn haat jegens de groep en daarom besluit hij nog één keer een beroep te doen op het gewelddadige karakter van de groep om Susanna uit de gevangenis te bevrijden.

Spannende cinema
Tijdens de jaren '70 en '80 was het lang niet zo gezellig in Italië als het nu is. Toeristen die een heerlijke cappuccino drinken op het San Marcoplein, zwemmen in het Gardameer, ze waren er wel maar de sfeer was niet zo onbezorgd als nu. Italiaans terrorisme, vanuit linkse en rechtse groeperingen zorgde voor heel wat gewelddadige incidenten en spanning op straat. Uiteindelijk werden er in die periode 20.000 mensen ondervraagd vanwege gewapende incidenten, 4.200 van hen belandden in de gevangenis. La Prima Linea vermoordde 23 mensen. Deze donkere periode heeft gelukkig nog iets positiefs teweeg gebracht; het levert spannende cinema op zoals: Good Morning, Night van Marco Bellocchio en Mio Fratello e Figlio Unico van Daniele Luchetti. En nu dus La Prima Linea dat zich baseert op het waargebeurde verhaal van Sergio Segio die van 1983 tot 2004 gevangen zat voor zijn misdaden voor La Prima Linea.

Flashback
Deze film vertelt letterlijk een verhaal. Het is alsof je een nieuwe vriend of geliefde ontmoet in een bar en voordat je het weet vertelt hij zijn levensverhaal. Hij heeft spijt van zijn daden, dat zie je aan de leegte in zijn ogen en de emoties die hij moet wegslikken. In gedeeltes blikt hij terug op die verschrikkelijke periode uit zijn leven en het enige wat jij kunt doen is bemoedigend knikken terwijl je je hand op zijn knie legt. Want dat is wat je wilt; vanaf het moment dat Sergio je met zijn verdorven blik aankijkt ben je benieuwd naar hem en zijn verhaal en wil je dat hij doorvertelt. La Prima Linea is eigenlijk één grote flashback die wordt doorbroken door de glazige blauwe ogen van Sergio die de volgende belangrijke gebeurtenis uit zijn verleden aankondigt. De film wekt zo steeds meer spanning op en houdt de kijker in zijn greep tot het laatste gedeelte van het verhaal waarin de film inmiddels in het heden is beland. Alhoewel er op een originele manier wordt toegewerkt naar het einde, mist de film op sommige momenten de diepgang die bij dit thema hoort. Mio Fratello e Figlio Unico is bijvoorbeeld een film binnen hetzelfde thema die veel meer diepgang heeft vanwege het feit dat het terrorisme vanuit twee kanten wordt beschreven door twee broers. In La Prima Linea krijgen we vooral de belevenissen en gevoelens van Sergio te zien waardoor zijn omgeving meer op de achtergrond treed, dit is jammer omdat het karakter van Susanna daarom vaag blijft en het moeilijker is om sympathie voor haar te krijgen.

Aan de andere kant is het moeilijk géén symphatie te krijgen voor Sergio. De linkse idealen zijn hem bittere ernst want gedurende de hele film hult Sergio zich in een grauwe bloedserieuze deken; hier staat iemand die echt in zijn idealen gelooft. En daarom zijn de slechte daden die hij verricht goed te verklaren, ook al zijn ze slecht. Acteur Riccardo Scamarcio speelt deze rol zo goed dat je bijna gaat geloven dat de beste man in het echte leven ook nog nooit gelachen heeft. Scamarcio speelde ook een rol in Mio Fratello e Figlio Unico , en heeft inmiddels wel bewezen dat hij films met een zwaar thema prima aan kan.

De linkse idealen waren Sergio Segio bittere ernst en leverden hem twintig jaar later een bittere nasmaak op. Dat is het verhaal dat deze film op een originele en spannende manier vertelt. De film draait vooral om Sergio waardoor andere karakters niet de aandacht krijgen die ze verdienen en het verhaal op sommige punten wat diepgang mist. Dat maakt niet de eerste in de linie van beste films over Italiaans terrorisme, maar wel een hele goede speelfilm die een waar verhaal vertelt over een grauw leven.