La Vie d'Adèle - recensie

Adembenemend kijk je als toeschouwer naar de worsteling van Adèle met het leven, de liefde en zichzelf.

Abdellatif Kechiche is een regisseur die ruim de tijd neemt om zijn verhalen te vertellen. Zijn twee vorige films,Vénus Noire(2010) enLa Graine et le Mulet(2007) duurden beide meer dan tweeënenhalf uur. Zijn nieuwste filmLa Vie d'Adèle gaat hier met ruim drie uur nog eens overheen, maar Kechiche toont zich zo'n meester in het beheersen van de tijd, dat je de volle speelduur wordt meegezogen in zijn werkelijkheid. Zeer terecht kreeg de film eerder dit jaar in Cannes de Gouden Palm uit handen van juryvoorzitter Steven Spielberg.

De film heet hierLa Vie d'Adèle, maar in veel landen wordt hij uitgebracht onder de titelBlue Is The Warmest Colour. Deze laatste titel is afgeleid van het boek waar het verhaal los op is gebaseerd, maar beide dekken de emotionele rollercoaster waar de 15-jarige Adèle in terecht komt. Als een vlieg aan de muur zien we haar leven voor onze ogen ontrollen met de kleur blauw als rode symbolische draad. Het is een kleur die zowel de gemoedstoestand vangt als in fysieke dingen telkens terugkomt; van een felblauwe jurk tot blauwvale raamkozijnen op de achtergrond. De filmTrois couleurs: Bleuvan Krzysztof Kieślowski dringt zich meteen op als vergelijking, maar de subtiliteit waarmee de kleur inLa Vie d'Adèle wordt gebruikt, sluit perfect aan bij de levensechtheid van de film.

Seksscènes

Adèle is populair op school; de knapste jongen van de klas draait verliefd om haar heen. Als ze wat met elkaar krijgen, slaat bij haar echter de twijfel toe. Dit wordt versterkt als ze op straat Emma tegenkomt, een meisje met blauwgeverfd haar. De aantrekkingskracht die dit oproept wordt door Kechiche prachtig en haast terloops in beeld gebracht. De twee meisjes raken vervolgens met zo'n intensiteit verstrengeld met elkaar, dat een terugslag haast onvermijdelijk is. Dit alles wordt door het sterke en naturelle acteerwerk van met name Adèle Exarchopoulos (Adèle) en Léa Seydoux (Emma) zo intens en dicht op de huid gespeeld, dat je je een toeschouwer waant van scènes uit het echte leven. In redelijk hard licht zien we de twee meisjes helemaal in elkaar opgaan. Met name de expliciete seksscènes zijn veelbesproken, omdat na afloop Léa en Adèle de regisseur bekritiseerden om de ellenlange draaiperiode ervan. Maar de puurheid en sensualiteit spat er vanaf en staat mijlenver van de seksstandaard die we meestal op het witte doek krijgen voorgeschoteld.

Puzzelstukje

Tussendoor meanderen de literatuurlessen die Adèle krijgt als metaforen door de hele film heen. Boeken en citaten die worden voorgelezen sluiten haast ongemerkt aan op nieuwe roerige momenten uit het leven van Adèle. Zinnen als "Ik ben een vrouw, het is een waarheid" en 'Je hart mist iets" zijn van een ontroerende schoonheid als ze als een puzzelstukje in het verhaal passen. De emoties die we te zien krijgen, zijn soms groot - er wordt veel gehuild - maar wars van effectbejag. Het zijn de gevoelens van iemand die vecht tegen conventies, maar tegelijk ook zoekt naar geborgenheid.

Na het laatste shot van Adèle, als ze langzaam uit beeld loopt, wil je in gedachten met haar meelopen. Het is alsof Kechiche je wil laten voelen wat het is om iemand met wie je zo intens hebt meegeleefd te moeten loslaten.La Vie d'Adèleis een perfect voorbeeld van cinema die de grenzen van het filmdoek overstijgt en diep in het echte leven binnendringt.

Conclusie

La Vie d'Adèleis van een ongekende schoonheid. Voor het verhaal wordt ruim de tijd genomen, maar de opbouw en het ritme van de film is perfect. Het acteerwerk van met name Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux is zo naturel dat je soms denkt naar het echte leven te kijken. Daarnaast zit de film vol met symboliek, niet alleen van de kleur blauw, maar ook van poëzie en literatuur. Maar het leven gaat ook keihard verder, zo moet je soms ademloos kijkend vaststellen, ook als je langzaam het echte leven weer inglijdt.