Last Vegas - recensie

Om aan de sleur van bejaardengym en opagolf te ontsnappen, ontmoeten vier vrienden op leeftijd elkaar weer in Las Vegas om een vrijgezellenfeestje te vieren.

Billy (Michael Douglas), Paddy (Robert DeNiro), Archie (Morgan Freeman) en Sam (Kevin Kline) zijn vier jeugdvrienden die inmiddels de 70 zijn gepasseerd. Alhoewel ze alle vier andere levens leiden op verschillende plekken, hebben ze altijd contact met elkaar gehouden. Als een collega van Billy overlijdt, dwingt de angst voor de naderende ouderdom hem ertoe zijn veertig jaar jongere vriendin ten huwelijk te vragen. Zijn jeugdvrienden hebben hun twijfels bij het grote leeftijdsverschil, maar laten de kans om dit uitbundig te vieren niet voorbij gaan en tegen de adviezen van doctoren en overbezorgde familieleden in, boeken de kwajongens vier tickets naar Las Vegas.

Een aantal vrienden dat in Las Vegas een vrijgezellenfeestje viert dat totaal uit de hand loopt; die synopsis kennen we natuurlijk vanThe Hangover. Die film was een succes mede dankzij de absurditeit van de gebeurtenissen die zich voordeden. Nu zijn het niet markante dertigers die eigenaar zijn van een kater, maar mannen die reeds op de wachtlijst staan voor het bejaardentehuis.Last Vegasis echter totaal niet te vergelijken metThe Hangover. De film is kindvriendelijker, of beter gezegd, seniorenvriendelijker, en dat kan goed liggen aan de regie van John Turtletaub die zich de afgelopen jaren heeft toegelegd op familiefilms alsThe Kid, National Treasure enThe Sorcerers Apprentice. Het verhaal voor de film ontstond nadat schrijver Dan Fogelman na de dood van zijn moeder naar Las Vegas ging ging om te werken aan een nieuw project. Lichtelijk depressief bracht hij twee weken door aan een blackjacktafel waar hij uiteindelijk 17.000 dollar rijker werd. Deze en andere ervaringen nam hij op in een script dat het verhaal moest vertellen over levenslange vriendschappen.

Gekissebis

Last Vegas is op het eerste gezicht een komedie, maar eigenlijk zijn de achterliggende emoties interessanter. Zo hebben Paddy en Billy al jarenlang last van het feit dat ze op dezelfde vrouwen vallen, wat zeer ingewikkelde situaties met zich mee brengt. Verder heeft Archie een overbezorgde zoon, waardoor hij nauwelijks nog het huis uitkomt en heeft Sam last van een ingekakt huwelijk en zijn mechanische heup. De grappen die zijn ontsproten uit deze dingen, zijn verreweg het leukste. De grappen die daar niet over gaan, zijn clichématig en flauw. Met een cast als deze en een goede narratieve basis, mag er best wel vertrouwd worden op een goed improvisatieresultaat. Daar was dan ook zo nu en dan ruimte voor en dat levert mooie momenten op. Vooral het gekissebis van DeNiro en Douglas en de droogkomische reactie van Freeman en Kline hierop, zorgt voor veel vermakelijke scènes.

Stralende schoonheid

Het spreekt bijna voor zich dat er op het acteerwerk in de film niets valt aan te merken. Met een kwartet aan Oscarwinnaars kun je ook niet anders verwachten en zelfs de love-interest, Diana, gespeeld door Mary Steenburgen heeft zo’n beeldje op de schoorsteenmantel staan. Diana zingt jazznummers in een casino en is een stralende schoonheid temidden van de ietwat suffe mannen. Des te mooier is het dat Steenburgen alle liedjes in de film zelf zingt en ook zelf een nummer heeft geschreven.

Niet alles is in de film is even vermakelijk. De hele rol van Jerry Ferrara, een opahater die op de vuist gaat met een van de protagonisten, is totaal ongeloofwaardig en gênant. Zijn karakter lijkt ingezet om de kijker nog bewuster te maken van het gegeven dat het wel heel erg vreemd is dat een paar oudjes de bloemetjes buiten gaan zetten in Las Vegas. Zonder deze bijrol, en zonder alle andere bijrollen die flauwe opmerkingen maken over de leeftijd van de acteurs, was de film zeker minder flauw geweest.

Conclusie

Turtletaub had meer mogen vertrouwen op de ervaring en charme van zijn lijdend kwartet. Want zodra zij de ruimte krijgen om te improviseren, komen de beste grappen naar boven, aangewakkerd door zelfspot en cameraderie. De angst voor het jonge en kritische oog heeft Turtletaub wellicht doen besluiten om er maar wat clichés tegen aan te gooien, maar dat is zonde van de moeite en de echtheid van de film. Senioren zijn vaak helemaal niet dom, traag of onwetend en gelukkig zijn de acteurs oud en wijs genoeg om ons dat, zonder flauwe grappen, te laten zien.