Layla Fourie - recensie

Zuid Afrika kan een tergend langzaam land zijn, vol met plotgaten en lege personages.

Wanneer een recensent een persscreening bezoekt, krijgt deze vaak op voorhand een persmap. Hierin staat de nodige achtergrondinformatie over de film, de makers en uiteraard een bondige synopsis. In de persmap vanLayla Fouriewas het ‘bondige’ er daadwerkelijk uitgelaten, aangezien de meegeleverde synopsis zo uitvoerig was dat het nou nergens echt duidelijk werd wát de film wilde vertellen. ‘Hemeltje’, dacht ik bij mezelf, ‘als dit allemáál de revue gaat passeren wordt het een lange zit’. Dat werd ook, gevoelsmatig. Want ondanks de beste bedoelingen weetLayla Fourienergens echt te boeien.

In het altijd sprankelende Johannesburg in Zuid Afrika woont de jonge alleenstaande moeder Layla Fourie (Rayna Campbell). Terwijl ze worstelt om een inkomen bij elkaar te schrapen en haar zoontje Kane (Rapule Hendricks) verstandig probeert op te voeden, solliciteert ze naar een baan als polygrafiste. In deze functie zal ze sollicitanten bij een groot casino resort gaan interviewen met behulp van een leugendetector. De film lijkt te impliceren dat Layla een rechtschapen en waarheidsgetrouw persoon is, iets wat natuurlijk het grote probleem gaat vormen. Wanneer ze namelijk op weg is naar haar nieuwe baan, ver bij Johannesburg vandaan, raakt ze afgeleid tijdens het rijden en veroorzaakt een dodelijk ongeluk. Niet alleen vrezend voor zichzelf maar tevens voor haar zoontje, besluit ze het lichaam van de ongelukkige te dumpen en er een geheim van te maken. Het plot wil echter iets anders.

Halfbakken

Layla komt door middel van haar nieuwe functie in contact met Eugene Pienaar (August Diehl) die zonder enige echt gegronde reden interesse in haar toont. Al snel blijkt dat de man die Layla op de vuilnisbelt dumpte Eugenes vader is. Voordat Layla (of de kijker) écht doorheeft wat er aan de hand is, zit ze bij Eugenes stiefmoeder aan tafel en wordt ze meegesleurd in de zoektocht naar de vermiste man. De scènes blinken uit in trage dialogen en vlakke personages die handelen in een wijze die té duidelijk is aangestuurd. Het voelt alsof de regisseur/schrijfster Pia Marais een halfbakken verhaal aan ons voorschotelt waarvan de details nooit zijn uitgedacht. Hierdoor zijn de scènes slordig, de politieke en maatschappelijke thema’s verwaarloosd en de personages ronduit saai. Ze zeggen, doen en laten enkel omdat het plot dit van ze vraagt en niet omdat het in de natuur van het personage zelf zit.

Struikelend

Meerdere malen lijkt de waarheid boven te komen waarna deze wordt afgewend en niemand stelt vervolgens vragen. Een goed voorbeeld hiervan is het moment waarop Eugene ontdekt dat Kane de telefoon van zijn vader heeft. Het uiterst vervelende jongetje vond deze op de achterbank van de auto wanneer zijn moeder het lichaam dumpte en speelt er aldoor spelletjes op. Eugene eist te weten waar Kane de telefoon vond, en na een eindeloze stilte rakelt het joch een smoes op die geen enkel rationeel denkend mens zou geloven. Zeker als het kind in kwestie al meerdere malen heeft bewezen onbetrouwbaar te zijn. Eugene is geen rationeel denkend mens. Zo struikelt de film van situatie naar situatie, aldoor spelend met dezelfde vraag: zegt ze ’t wel, of zegt ze ’t niet? Om het allemaal nog een stukje trager te maken wordt alles aan elkaar gebreid met shots van een auto rijdende Layla. Er worden meer kilometers gemaakt dan een gemiddelde roadmovie.

Pia Marais heeft een knap lijstje met scholen en instituten op haar naam staan, wat de verwachtingen verhoogt. Daarbij biedt het sociaal-maatschappelijk landschap van Zuid Afrika ruimte aan ontelbare interpretaties voor een sterk verhaal. Helaas verdrinktLayla Fouriein plotgaten, traagheid en een einde dat ronduit afgeraffeld lijkt te zijn. De poging om een meeslepend psychologisch verhaal te vertellen, wil van meet af aan al niet slagen en het gebrek aan inspiratie overschaduwt elke minuut. Wellicht had het een mooie short kunnen zijn, voor een feature film is hier namelijk niet lang genoeg over nagedacht.