Fading Gigolo - recensie

Woody Allen in een film vol jazz en New York. En niet eens door hem geregisseerd!

Als we John Turturro mogen geloven, ontstond het idee voorFading Gigolotoen hij op een avond grappen aan het maken was met een goede vriend. Het idee bleef steken in zijn hoofd en het besef groeide dat dit concept méér zou kunnen zijn dan een sketch. Hij zocht zijn makker Woody Allen op en werkend met zijn adviezen ontstond een integere romantische komedie waarin Turturro en Allen beide een hoofdrol vertolken. Turturro groeide in de afgelopen jaren uit tot één van ’s werelds bekendste karakteracteurs en Allens CV puilt uit van de poëtische, Europees getinte romantische filFading Gigoloontstijgt hierdoor de doorsnee romkom, maar dreigt te verstikken door eenoverkillaan karikaturen en poezelige jazzmuziek met op de achtergrond een herfstbruin New York.

Wanneer Murray (Woody Allen) op oudere leeftijd zijn geliefde boekenhandeltje moet sluiten, vreest hij voor zijn financiële zekerheid. Het ietwat verstrooide ventje heeft ten slotte een Afro-Amerikaans gezin te onderhouden waarin hij lijkt te worden gepositioneerd als opa figuur. Zijn goede vriend Fioravante (Turturro) is een vakkundig bloemist met eenzelfde financiële situatie en de spitsvondige Murray bedenkt een plan. Om de seksuele behoeftes van zijn wispelturige dermatologe (Sharon Stone) te bevredigen, poogt Murray Fioravante over te halen zich als gigolo te verkopen. De lichte twijfel die Fioravante nog heeft, wordt al snel weggewuifd en voilà, de twee zijnin business. Het lijkt allemaal van een leien dakje te gaan, waarin obstakels die voor een dramatisch effect kunnen zorgen worden overgeslagen. We kijken niet voor niets naar een romantische komedie, maar toch voelt het vaak aan alsof de makers het zichzelf niet te moeilijk willen maken.

Karakter en thema

Dit idee wordt enkel verstevigd wanneer meer en meer personages hun opwachting maken. De orthodox-joodse samenleving uit New York is sterk vertegenwoordigd in het verhaal en de personages weten nooit echt menselijk te worden. Zo is de joodse buurtwacht Dovi (Liev Schreiber) een personificatie van verliefde jaloezie, en weduwe Avigal (Vanessa Paradis) een onder tradities gebogen huisvrouw. Op enkele momenten probeert de film een emotionele kaart te spelen, maar echt dichtbij komt het niet. De personages zijn een opeenhoping van eigenschappen, karaktertrekken en literaire weetjes ondergedompeld in een Europese of Joodse achtergrond. Het maakt hen veelzijdiger dan personages in de meeste romkoms maar tevens minder tastbaar.

Sprookje

Wat wel voelbare en sterke leidraden blijven gedurende de film, zijn de universele thema’s affectie en verboden liefdes. Waar het verhaal aftrapt met intellectuele grapjes over pooiers en seks, groeit het gaandeweg uit tot een meevoerend sprookje in het hart van de Big Apple. Er is geen vuiltje aan de lucht, geen gevaar te bekennen, dit is het New York van de gele taxi’s, bagels en lieflijke chansons die schijnbaar op willekeurig ieders huiskamer binnen komen waaien. Hoe verklaar je anders dat de personages overgaan tot dansen zonder de muziek aan te zetten?

Fading Gigolois een vermakelijke film die gaandeweg beter uit de verf komt. De grapjes worden leuker, de vaart blijft erin en Allens acteerwerk is erg verfrissend om te zien. Het verhaal neemt een zijspoor in het genre waardoor het prima op zichzelf staat maar het blijft aanvoelen als een onderonsje tussen Turturro en Allen. Alsof de twee allebei een duit in het zakje deden, een paar maatjes opbelden en lekker hebben zitten hobbyen met een prima glaasje Spaanse wijn. Goed voor een keertje maar uiteindelijk niet echt noemenswaardig.