Le Passé - recensie

Na het Oscarwinnende A Separationgebruikt de Iraanse regisseur Ashgar Farhadi opnieuw een echtscheiding als aanleiding om een ontwrichte familie van dichtbij te observeren.

InLe Passévolgen we Ahmad die op verzoek van ex-vrouw Marie na vier jaar terugkeert naar Parijs om de officiële scheidingsdocumenten te tekenen. Eenmaal in Parijs verblijft hij met Marie en haar kinderen in het huis waar ze ooit samen woonden. De situatie wordt echter moeizaam als blijkt dat Marie's nieuwe vriend en zoon ook hun intrede hebben genomen in dezelfde woning. Langzaamaan ontstaan er spanningen en raakt Ahmad steeds meer betrokken bij het 'nieuwe' gezin en een langdurig conflict tussen Marie en haar oudste dochter Lucie. Wanneer hij probeert te helpen, wordt duidelijk dat Lucie een geheim bij zich draagt dat grote gevolgen heeft voor de toekomst van het gezin.

VoorLe Passékrijgen hoofdrolspelers Tahar Rahim (Un Prophète), Ali Mosaffa (Pele Akher) en Berenice Bejo (The Artist) met 130 minuten ruim de mogelijkheid om te schitteren in hun vertolkingen. Vooral Bejo valt op in de rol van machteloze moeder die in de familiecrisis amper het hoofd boven water weet te houden. In de scènes waarin ze aanvaringen heeft met haar dochter is ze de ene keer explosief, terwijl ze een andere keer de confrontatie liever uit de weg gaat. Het maakt haar een moedeloze vrouw, want wat moet je inderdaad als ouder doen als je de grip dreigt te verliezen op de ontwikkeling van je puberdochter. Bejo werd eerder dit jaar dan ook terecht beloond met de prijs voor beste actrice op het Filmfestival van Cannes.

Wie Tahar Rahim alleen kent vanUn Prophètezal worden verrast door zijn veelzijdig acteertalent. Met name in de eindscène zet hij een indrukwekkende vertolking weer. Een eveneens sterke rol is die van Ali Mosaffa die alles doet wat binnen zijn mogelijkheden ligt om om te gaan met de situatie waarin hij verzeild is geraakt. Waar hij op het eerste gezicht oogt als betrouwbaar en stabiel persoon laat regisseur Farhadi door middel van subtiele verwijzingen naar zijn verleden merken dat ook hij een schaduwkant heeft gekend. Deze gelaagdheid maakt zijn karakter interessant en Mosaffa weet dit prachtig te vertolken.

Farhadi neemt ruim de tijd voorLe Passéen het is oppassen geblazen dat het geheel niet uit balans raakt. Er wordt echter vakkundig omgegaan met het lange tijdspad. Hierbij speelt de stad Parijs een belangrijke rol. In tegenstelling tot de glitter en glamour is er gekozen voor een vervallen buitenwijk en dat pakt goed uit. De rauwe cinematografie zorgt ervoor dat Farhadi in staat is een uitzichtloze situatie te presenteren waar de film zich afspeelt. Ook verhaaltechnisch weet de film de spanning vast te houden. Waar het plot in eerste instantie lijkt op een uitgemaakte zaak zorgt Farhadi steeds voor een diepere laag. Hierbij grijpt hij regelmatig terug naar het verleden van Marie en Ahmad, waardoor er steeds nieuwe vraagstukken ontstaan die het verhaal in een ander perspectief plaatsen. Want wat is eigenlijk de ware reden dat Marie Ahmad vraagt terug te komen? Wat is de werkelijke oorzaak dat Marie's vriend en zoon bij haar komen intrekken? Tussendoor wordt er ook nog heel subtiel gespeeld met diverse genres. Zo lijkt de film op een gegeven moment kaders te gebruiken van een spannende detective. Met al deze opbouwende elementen werktLe Passé toe naar naar een onverbiddelijk mooi slotakkoord.

Le Passé geeft op een prachtige manier een indringende kijk in het leven van een verscheurd gezin dat op weg is naar herstel. Farhadi bewijst opnieuw een groot regisseur te zijn. Om opnieuw een soortgelijke thematiek als A Separationte nemen als uitgangspunt kan riskant zijn. De Iraniër zoekt het echter in de breedte van het thema en dat levert mooie cinema op.