Les Beaux Jours - recensie

Liggen de mooiste jaren achter je of juist vooruit aan de horizon?

Caroline heeft, na jarenlang een tandartspraktijk te hebben gehad, nu tijdens haar pensioen tijd in overvloed. Van haar dochters heeft ze een acteercursus cadeau gekregen. Alleen is deze in een creatief centrum waar de gemiddelde leeftijd gevaarlijk in de buurt komt van die van Caroline. Dat blijkt te confronterend voor haar te zijn. Tot ze er de dertig jaar jongere Julien ontmoet die in het gebouw computerlessen geeft. Als de vonk overslaat en Caroline de gewoontes van haar man met wie ze jaren getrouwd is niet meer kan uitstaan, stort ze zich met overgave in een affaire met de jonge adonis.

Affaires met een groot leeftijdsverschil: de filmgeschiedenis zit er vol mee. Recent draaide nog Two Mothers in de bioscoop, waarbij twee vriendinnen op leeftijd elkaars zoons het hof maakten om er uiteindelijk zelfs in bed mee te belanden. De moraal is bij dit soort verhalen nooit ver weg. Want - zo wordt wel duidelijk - eigenlijk kan dit niet. Wat inTwo Motherstot een wat platte, voorspelbare en matig geacteerde film leidde, is Les Beaux Joursveel beter genietbaar. Hier is de moraal wel aanwezig, maar minder op de voorgrond. Centraal staat meer de vraag hoe je omgaat met het moment dat het leven als zand door te vingers heen lijkt te glippen. Caroline probeert als gepensioneerde zich nadrukkelijk niet als oude taart te gedragen. Niet pottenbakken, spelletjes doen of overdreven krampachtig mee willen doen. Maar wat dan wel? Hoe greep te krijgen op het leven, als ook haar huwelijk in het slop raakt. De affaire is een dankbare afleiding, al blijkt ook deze vluchtig.

Dat het niet om de flirt zelf gaat, maar om het proces erom heen, maakt de film beter dan andere films rond dit thema. Ook het feit dat de hoofdrollen sterk worden neergezet, werkt daar zeker aan mee. De rol van Caroline wordt overtuigend neergezet door één van de Grandes Dames van de Franse cinema: Fanny Ardant. Met haar 64 jaar heeft ze een rijke filmcarrière achter zich. In 1982 brak ze door metLa Femme d'à Cotévan Francois Truffaut. Verder was ze onder meer te zien inSabrinavan Sydney Pollack (1995) en8 Femmesvan Francois Ozon (2001). De jonge Laurent Lafitte, die de rol van Julien speelt, is nu ook nog te zien in Michel Gondry'sL'écume des jours. Lafitte maakt er een gelaagd karakter van dat dan weer onrustig is, dan weer ongebonden, dan weer charmant. Het proces van aantrekken en afstoten wordt door regisseur Marion Vernoux rustig en sfeervol in beeld gebracht.

Les Beaux Jours is gebaseerd op het boekUne Jeune Fille Aux Cheveux Blancs (vertaald: een jong meisje met wit haar) van mede-scenarist Fanny Chesnel. Vernoux heeft het boek op prima wijze naar het witte doek gebracht, met name door de milde humor, de dromerige beelden en de melancholische soundtrack. Alleen ontspoort tegen het einde van de film het verhaal, waarbij in de laatste scène het geheel zelfs als een kaartenhuis in elkaar stort en het onderwerp tot een simplistische gedachte wordt gereduceerd.

Het thema van een verleiding tussen een jonger en een ouder iemand is niet nieuw, maar Vernoux weet er een mooie cinematografische draai aan te geven. Sterk acteren van Ardant en Lafitte complementeren deze aanpak. Helaas sneuvelt aan het eind het verhaal met als apotheose een vreemde laatste scène.