Life of Pi - recensie

Ze zeiden dat het niet mogelijk was. Ang Lee deed het.

Het intro van Ang Lee’s nieuwe film zet gelijk de toon voor de film. Een lome luiaard, een gracieuze groep vogels en een kwiek aapje vormen het onderwerp van beelden die rechtstreeks uit een natuurdocumentaire vandaan lijken te komen. De pracht van de natuur weet Lee voor de rest van de film met dezelfde elegantie weer te geven. Bron is Yann Martel’s boek met dezelfde naam uit 2001. Het door velen als onverfilmbaar betitelde verhaal heeft zich inmiddels een weg richting het grote scherm gebaand. Het resultaat bewijst het ongelijk van de sceptici.

Life of Pi bevat een klassieke raamvertelling. In het heden komt een nieuwsgierige schrijver naar Pi Patel (Irrfan Khan) toe. Hij heeft te horen gekregen dat zijn levensverhaal bijzonder is en hoopt het vast te kunnen leggen in een roman. Vanaf hier vertelt Pi hoe hij in Canada terecht is gekomen. Het verhaal verplaatst zich vervolgens naar tientallen jaren eerder. De jonge Indiase hoofdpersoon van de film is vernoemd naar het Franse woord voor zwembad, Piscine (Suraj Sharma). Na vele pesterijen (Hé Piscine, are you pissing?) besloot hij de laatste vijf letters van zijn naam te verwijderen. Het enigmatische ‘Pi’ bleef over. Al even ongewoon is zijn thuis: de dierentuin van zijn vader (Adil Hussain). Tussen alle beesten probeert hij als kind al religieuze voldoening te vinden, met als gevolg dat hij op jonge leeftijd al christen, islamiet en hindoe is geweest. Zijn rationalistische vader keurt dit gedrag af en vindt dat hij met beide benen op de grond moet komen. Voor de ogen van zijn zoon legt hij het lot van een geit in de klauwen van een Bengaalse tijger. Het bloedbad dat volgt werpt de jonge Pi in een existentiële crisis; zijn vertrouwen in de natuur is verloren.

Al snel volgt ook een crisis op financieel gebied: het behouden van de dierentuin is niet meer haalbaar. Met zijn familie reist Pi op een Japans fregat richting Canada om daar een nieuw leven op te bouwen en de dieren te verkopen. Onderweg komt de boot in een storm terecht en Pi wordt gedwongen een reddingsboot in te springen. Het schip vergaat en in een hectische scène die het grafisch spektakel van de film inleidt, ziet Pi zijn familie verdwijnen in de duistere diepten. Hij is echter niet alleen in de boot. De Bengaalse tijger – door een administratieve fout tot Richard Parker gedoopt – blijkt zich onder het zeil verstopt te hebben. Wat volgt is een strijd van overleven voor de twee wezens, beiden opgegroeid onder het regime van Pi’s rationalistische vader. Mens en dier zullen het samen moeten rooien. De symboliek ligt er wellicht wat dik bovenop, maar men laat de toeschouwer niet achter met een moralistisch einde.Life of Pi stelt vraag boven antwoord.

Ang Lee laat metLife of Pi zien een veelzijdig regisseur te zijn. De man die voornamelijk bekend staat om zijn martial arts filmCrouching Tiger, Hidden Dragon (2000) en westernBrokeback Mountain (2005), weet de magisch-realistische parabel op originele wijze tot leven te brengen. Hij wordt bijgestaan door cinematograaf Claudio Miranda, bekend van de eerste geheel digitaal vastgelegde filmThe Curious Case of Benjamin Button. De ervaring met digitale cinema blijkt in de vele bijzondere scènes vanLife of Pieen pre. Van een nachtelijk tafereel waar duizenden kwallen door een blauwachtig licht zich in het water aftekenen tot het zinken van het machtige schip, alles voelt als natuurlijk deel van het geheel. Vooral de animatie van de digitale tijger imponeert. Hij gromt, zwemt en loopt op natuurlijke wijze waardoor gemakkelijk te vergeten is dat je staart naar enen en nullen. Ook het gebruik van de derde dimensie inLife of Pi is bewonderenswaardig. Doordat de camera weinig snelle of schokkerige bewegingen maakt, blijft het effect vrijwel altijd intact. De kleurrijke flora en fauna komt hierdoor nog beter tot leven.

Ang Lee’s filmografie wordt in 2012 aangevuld met een bijzondere film. Enkele basale dingen als de dialogen en het acteerwerk wringen, maar de bijzondere visuele presentatie weet het wonderlijke verhaal naar het scherm te vertalen. Ang lee bewijst dat het boek wel degelijk te verfilmen was. En hoe.