Loenatik, te gek! - recensie

Een heerlijk weerzien met de bewoners van het voormalige Zonnedael.

De vorige Loenatik film is alweer uit 2002 en de gelijknamige serie werd nog eerder uitgezonden, namelijk tussen 1995 en 2001. Toch is Loenatik, over de Majoor, Bep Brul, Fats, Mevrouw De Haas en Dokter Doolittle, de vijf psychiatrische patiënten in villa Zonnedael, nog steeds een begrip, niet alleen bij dertigers, maar ook bij de huidige generatie kinderen. De serie wordt immers nog steeds herhaald en is via internet te bekijken. Ook bij de makers bleef het kriebelen. Vandaar dat toen de mogelijkheid van een nieuwe film zich aandiende, de cast niet overgehaald hoefde te worden om hun oude rol weer op te pakken en Loenatik, te gek! was een feit.

In de vorige Loenatik-film moesten de bewoners noodgedwongen de bouwvallige villa Zonnedael verlaten om er aan het eind toch weer in terug te keren. Ditmaal heeft directeur Bomhoff (Walter Crommelin) de kliniek definitief verkocht. Hij is nog steeds druk met gamen, maar doet dat nu als loco-burgemeester. De patiënten zijn op straat gezet en hebben moeten reïntegreren in de samenleving. De Majoor (Martin van Waardenberg) harkt in plantsoenen, Bep Brul (Karen van Holst Pellekaan) leidt een speeddate club, Fats (Dick van den Toorn) treedt voor lege zalen op als moppentapper, Mevrouw De Haas (Catharina Haverkamp) fungeert als paspop in een Chinees naaiatelier en dierenliefhebber Dokter Doolittle (John Buijsman) staat tot zijn verdriet aan de lopende band in een vleesfabriek. En zuster Ten Hoeven (Jacqueline Blom) weet zich zonder haar patiënten totaal geen raad. Maar als ze ineens wordt ontvoerd, vormen ze met z'n allen een reddingsteam om 'hun zuster' op te sporen.

Deze prachtig geschreven en gespeelde opening legt meteen de lat hoog voor de rest van de film. Het is milde kritiek op de manier waarop we met de zorg omgaan in Nederland. Maar overheersend, laat staan belerend, wordt het nooit. Integendeel, de humor heeft altijd de overhand. Het script is net als de serie en de vorige film weer geschreven door Karen van Holst Pellekaan en Martin van Waardenberg. Je merkt dat ze de personages door en door kennen, want ondanks dat het archetypen zijn, hebben ze stuk voor stuk diepte. Het verhaal is slechts een kapstok voor het opnieuw samenkomen van iedereen, maar de dialogen zijn scherp en hilarisch. Alleen de ontroering die wat meer in de vorige film zat, ontbreekt hier. Ook de filmmuziek van Fons Merkies is wat vrolijker dan de melancholische score van Theo Nijland inLoenatik, de Moevie.

Er is gelukkig geen geforceerde poging gedaan de nieuwe film in deze tijd te zetten. Het blijven immers tijdloze figuren. Toch is mevrouw De Haas zeer behendig met de smartphone: kaartlezen en tweeten ("ik heb al tien volgelingen") doet ze als de beste. Helaas kon Judith Bovenberg door een ernstige ziekte als enige niet meedoen metLoenatik, te gek!Gelukkig gaat het nu een stuk beter met haar. Maar Catharina Haverkamp zet een overtuigende mevrouw De Haas neer. Ook de bijrollen zijn met Ton Kas, Anneke Blok en Mark Rietman sterk ingevuld. Trouwens, café de Koperen Haan lijkt een regelrechte ode aan jazzcafé De Koperen Koekenpanfluit uit de filmTheo en Thea en de Ontmaskering van het Tenenkaasimperium. Ook een mooi voorbeeld van een kinderserie waar de stap naar het witte doek goed is gelukt.

Conclusie

Loenatik, te gek! is een heerlijk weerzien met de bewoners van het voormalige Zonnedael. Alleen ontbreekt de melancholie van de vorige film en aan het eind wordt het wat kluchtig, maar de dialogen zijn erg goed geschreven en het acteerplezier spat van het witte doek af.