Een film die in een continue identiteitscrisis verkeert tot welk genre het eigenlijk behoort.
Het begin vanMetro Manilavalt meteen rauw op je dak; al in de eerste minuut wordt er iemand neergeknald in een loods. Als je na het onverwachte schot op het puntje van je stoel zit, verplaatst de setting zich naar een rustig dorpje op het Filipijnse platteland en lijkt de film van een thriller in een documentaire te veranderen. In een notendop is dit de basis van het verhaal en tevens het probleem van de film: wat is de film nu precies?
Cultuurschok
Oscar Ramirez (gespeeld door Jake Macapagal) heeft met zijn gezin een hard bestaan. Hij probeert de kost te verdienen op de rijsvelden, maar als er geen geld meer is om nieuwe zaden te kopen, zit er niets anders op dan naar de stad te trekken in de hoop op een beter leven aldaar. De cultuurschok kan niet groter zijn, van het rustig dorpje met een paar huizen naar de chaos van miljoenenstad Manilla. Bij het krijgen van een huis of een baan blijkt het recht van de sterkste te gelden en belazerd worden een levensgroot risico. Door zijn eerlijkheid en naïviteit rolt hij in een baantje als bewaker van geldtransporten. Maar dan raakt hij verstrikt in een nachtmerrie van corruptie, criminele collega's en verdonkeremaande geldkistjes waar hij niet meer uit lijkt te komen.
Militairen
Regisseur Sean Ellis kwam op het idee van de film door een incident in Manilla waar hij ooggetuige van was. Voor zijn ogen kregen twee flink bewapende militairen ruzie bij hun tank, waarna er één instapte en zonder zijn collega wegreed. Dit prikkelde de verbeelding van Ellis, wat hij verwerkte tot een synopsis en waaruit het scenario voorMetro Manilaontstond. Als schrijver en regisseur moet het een project zijn geworden waar Ellis zijn hart en ziel in heeft gelegd. Dat is ook merkbaar, al is de ziel van de film soms wat verborgen in de over-ambitieuze opzet van de film.
Van dik hout
Metro Manilais een film die voortdurend balanceert tussen een documentaire, een thriller of sociaal drama. De camera dwaalt afwisselend langs rijstvelden temidden van armoede, laat vervolgens op realistische wijze de chaos van de grote stad zien om daarna de focus te leggen op een misdaadverhaal. Elk genre heeft zijn eigen score, van melancholisch tot suspense oproepend. Het acteren is prima, maar de dialogen zijn soms van dik hout zaagt men planken. Ook wil Ellis door in te zoomen op bepaalde elementen de kijker teveel duidelijk maken en een richting op duwen. Het bord 'In God We Trust' zien we daarom meerdere keren groot in beeld komen. Met een poëtisch en krachtig einde weet Ellis helaas niet het tij op tijd te keren.
Conclusie
MetMetro Manilaheeft regisseur/schrijver Sean Ellis een ambitueuze film gemaakt die bij vlagen overtuigt. Maar soms clashen de genres met elkaar en bezwijkt de film onder het drama. Het mooie ingetogen einde is helaas in contrast met een paar van dik hout scènes die eraan vooraf gaan. Toch heeft de film wel degelijk een hart, al is deze soms wat verborgen.
