Een glorieuze clusterfuck van incest, castraties en andere perversiteiten
Kim Ki-duk is een Koreaanse regisseur, die wellicht onbekend is voor sommigen, maar met Moebius zijn 19e film heeft afgeleverd. Zijn meest bekende werk is misschien welSpring, Summer, Fall, Winter and Spring, waarvoor hij internationaal geroemd is. Kim is een regisseur met een unieke stijl en zijn films hebben ongelooflijk veel zeggingskracht op het gebied van spiritualiteit, de algehele levenscyclus en andere lessen in het leven, die gevormd zijn uit het Boeddhisme.Moebiusheeft een zelfde cyclus in zijn kern, maar is niet de meest toegankelijke film uit Kims oeuvre.
Noodlijdende climax
Een moeder wordt geconfronteerd met dat haar man een telefoontje opneemt van zijn minnares, waarna een verstrengeling volgt die de man wint. Uit pure nijd zint ze op wraak om haar man in zijn slaap te castreren, maar wanneer dit niet lukt, gaat ze over naar haar tienerzoon. Vervolgens eet ze de penis op, zodat er niks meer gedaan kan worden om de jongeman te redden. De gevolgen van deze gebeurtenis zijn helemaal niet meer te overzien als het gezin nog verder verstrengeld raakt in schuldgevoel, jaloezie en lustgevoelens. Vader zoekt via het internet manieren op voor zijn zoon om nog een climax te krijgen en daarnaast zoekt hij uit schuldgevoel ook naar alternatieve operaties om zijn eigen geslachtsorgaan te transplanteren en te geven aan zijn zoon. Wie bij dit punt al enigszins walgt van het verhaal, zal niet blij zijn met het feit dat dit pas het begin is van de lange lijdensweg van het gezin.
Rationeel bekomen
De manier waarop deze extreme gebeurtenissen verteld worden, zonder gebruik van dialoog en luxe cameravoering, zorgt voor een maagdelijke kijk op films maken in deze tijd. Als kijker ben je volledig gefocust op wat er daadwerkelijk toe doet en word je niet afgeleid door het onnodige. Kim Ki-duk voert je mee in alle absurditeiten die elkaar - verbazingwekkend genoeg - rationeel opvolgen. De causaliteit van het eerste gegeven is in de meeste gevallen wereldvreemd, maar Kim Ki-duk slaagt in het onmogelijke: de situaties inhoudelijk, begrijpelijk en geloofwaardig te maken. Dit gaat zelfs gepaard met pikzwarte humor, zoals een gestolen tampeloeres die onder een auto terecht komt. Dit soort momenten zijn onvoorzien grappig, maar het serieuze randje en de boodschap van de film blijft intact.
Een moeder wordt geconfronteerd met dat haar man een telefoontje opneemt van zijn minnares, waarna een verstrengeling volgt die de man wint. Uit pure nijd zint ze op wraak om haar man in zijn slaap te castreren, maar wanneer dit niet lukt, gaat ze over naar haar tienerzoon. Vervolgens eet ze de penis op, zodat er niks meer gedaan kan worden om de jongeman te redden. De gevolgen van deze gebeurtenis zijn helemaal niet meer te overzien als het gezin nog verder verstrengeld raakt in schuldgevoel, jaloezie en lustgevoelens. Vader zoekt via het internet manieren op voor zijn zoon om nog een climax te krijgen en daarnaast zoekt hij uit schuldgevoel ook naar alternatieve operaties om zijn eigen geslachtsorgaan te transplanteren en te geven aan zijn zoon. Wie bij dit punt al enigszins walgt van het verhaal, zal niet blij zijn met het feit dat dit pas het begin is van de lange lijdensweg van het gezin.
Rationeel bekomen
De manier waarop deze extreme gebeurtenissen verteld worden, zonder gebruik van dialoog en luxe cameravoering, zorgt voor een maagdelijke kijk op films maken in deze tijd. Als kijker ben je volledig gefocust op wat er daadwerkelijk toe doet en word je niet afgeleid door het onnodige. Kim Ki-duk voert je mee in alle absurditeiten die elkaar - verbazingwekkend genoeg - rationeel opvolgen. De causaliteit van het eerste gegeven is in de meeste gevallen wereldvreemd, maar Kim Ki-duk slaagt in het onmogelijke: de situaties inhoudelijk, begrijpelijk en geloofwaardig te maken. Dit gaat zelfs gepaard met pikzwarte humor, zoals een gestolen tampeloeres die onder een auto terecht komt. Dit soort momenten zijn onvoorzien grappig, maar het serieuze randje en de boodschap van de film blijft intact.
Lijden
De acteurs Jae-hyeon Jo(de vader), Eun-woo Lee(de moeder) en Young-ju Seo (de zoon) verdienen ook waardering voor hun uiterst geslaagde inzet. Zij gaan volledig op in hun rol en geven hun personages zonder uitgesproken woorden diepgang. Dat dit aan het begin even wennen is, is zeker, maar het gemis ebt helemaal weg, wanneer de beelden voor zich spreken. De leer van Boeddha is minder direct te herkennen als in Spring, Summer, Fall, Winter and Spring , simpelweg door de geringe aanwezigheid van Boeddhabeeldjes of gebeden, maar het is wel degelijk aanwezig. De kern van deze leer is het inzicht in het menselijk lijden, en de weg om dit lijden op te heffen, wat een overmatig aanwezig onderwerp is in Moebius . Dit weten de acteurs dan ook perfect uit te beelden en dient als schoolvoorbeeld van negatieve karma: slechte acties hebben ernstige gevolgen.
Conclusie
Moebius is een sterk staaltje unieke cinema met Koreaanse provocerende gekheden, waarvan zelfs doorgewinterde exploitatiefilmfans soms even van moeten bekomen. Kim Ki-duk bewijst na Pieta nog controversiëler te zijn en weet een grens op te zoeken die zowel absurd als betekenisvol kan zijn. Moebius is gedenkwaardig in de meest uitgestrekte zin van het woord, die je doet rennen naar de eerste de beste uitgang of geïntrigeerd achterlaat met de vraag: Wat heb ik zojuist gezien?
De acteurs Jae-hyeon Jo(de vader), Eun-woo Lee(de moeder) en Young-ju Seo (de zoon) verdienen ook waardering voor hun uiterst geslaagde inzet. Zij gaan volledig op in hun rol en geven hun personages zonder uitgesproken woorden diepgang. Dat dit aan het begin even wennen is, is zeker, maar het gemis ebt helemaal weg, wanneer de beelden voor zich spreken. De leer van Boeddha is minder direct te herkennen als in Spring, Summer, Fall, Winter and Spring , simpelweg door de geringe aanwezigheid van Boeddhabeeldjes of gebeden, maar het is wel degelijk aanwezig. De kern van deze leer is het inzicht in het menselijk lijden, en de weg om dit lijden op te heffen, wat een overmatig aanwezig onderwerp is in Moebius . Dit weten de acteurs dan ook perfect uit te beelden en dient als schoolvoorbeeld van negatieve karma: slechte acties hebben ernstige gevolgen.
Conclusie
Moebius is een sterk staaltje unieke cinema met Koreaanse provocerende gekheden, waarvan zelfs doorgewinterde exploitatiefilmfans soms even van moeten bekomen. Kim Ki-duk bewijst na Pieta nog controversiëler te zijn en weet een grens op te zoeken die zowel absurd als betekenisvol kan zijn. Moebius is gedenkwaardig in de meest uitgestrekte zin van het woord, die je doet rennen naar de eerste de beste uitgang of geïntrigeerd achterlaat met de vraag: Wat heb ik zojuist gezien?
