The Weight of Elephants - recensie

Adrian is door zijn moeder verlaten en hij kan het met niemand in zijn klas echt goed vinden. Als hij nieuwe buren krijgt, lijkt het bestaan voor Adrian toch iets minder zwaar te worden.

De 11-jarige Adrian heeft het niet makkelijk. Zijn moeder heeft hem verlaten en sindsdien woont hij samen met zijn depressieve oom bij zijn oma. Zowel thuis als op school is de gezelligheid ver te zoeken. Adrian wordt gepest met zijn nieuwe korte kapsel en voor homo uitgemaakt. Hij probeert kind te zijn, maar vindt bij niemand aansluiting. Als er plotseling een nieuwe familie naast hem komt wonen, doet zich de kans voor om nieuwe vriendschappen te sluiten.

Sterk visueel esthetisch

The Weight of Elephants is geschreven en geregisseerd door Daniel Joseph Borgman. Borgman groeide op in Nieuw-Zeeland en verhuisde later naar Denemarken. Hierdoor produceert Borgman zowel films in Denemarken als Nieuw-Zeeland. The Weight of Elephants is echter zijn eerste speelfilm die de sterke visuele esthetiek en de gevoeligheid gemeenschappelijk heeft met zijn kortere fil Lichtval en camerastandpunten dragen bij aan een intense kijkervaring. De camera zit de acteurs vaak dicht op de huid en de het felle zonlicht contrasteert met de gesloten gordijnen waarachter de depressieve oom van Adrian zich verschuilt. Borgman heeft oog voor de natuur. Hij weet hoe hij het licht in moet zetten of juist moet vermijden.

Biologisch verantwoord

Licht is niet de enige natuurbron die een rol speelt. Ook planten, dieren, water en de omgeving bepalen de sfeer in deze film. Borgman gebruikte voor de film echte woningen in een bestaande buurt. Het lijkt alsof bepaalde objecten in de film authentiek zijn en daar speelt Borgman op een natuurlijke wijze op in. Zo laat hij Adrian in een verrotte roeiboot op het droge roeien en vormt een oud hek een afscheiding tussen Adrian en zijn nieuwe buren. Ook dieren spelen een rol in de film. In Adrians klas zit een meisje dat denkt dat ze een paard is en in zijn achtertuin vangt hij een konijn. Met al deze aspecten heeft Borgman wat je noemt een biologisch verantwoorde film gemaakt.

Nothing exciting

Adrian hoeft niet veel te zeggen om duidelijk te maken hoe hij zich voelt. De puppyogen van acteur Demos Murphy spreken boekdelen. Hij weet dan ook uitstekend de eenzaamheid en wanhoop die zijn karakter voelt over te brengen. Veel over de jonge acteur is er niet bekend. Een blik op zijn Facebookpagina onthult het leven van een gewone tiener die foto’s maakt van zijn kleine zusje en schrijft : "im boooooorrrrddddddd ders noting exciting going on in my life. sombody do somting interesting." Waarschijnlijk komt daar nu wel verandering in.

Verlaten

De thema’s in de film zijn interessant. Elk personage lijkt op de een of andere manier verlaten te zijn of te worden. The Weight of Elephants focust zich voornamelijk op de innerlijke beleving van een eenzaam kind. Mede dankzij de acteerprestaties van Murphy komt dit aardig uit de verf, maar er spelen op het niveau van de plot interessante verwikkelingen die verder niet worden uitgewerkt. Zo is er sprake van een verdwijning van drie kinderen uit het dorp, de depressieve oom en het ‘paardenmeisje’ uit Adrian klas. Daar valt veel meer over te vertellen, maar Borgman kiest ervoor om dit niet te doen en de focus bij Adrian te houden. Dat is mooi en integer, maar maakt de film soms wat saai en eentonig.

Conclusie
Olifanten zijn zwaar en dat is deze film ook. Het is soms moeilijk om aan te zien hoe eenzaam en angstig Adrian is. En je wilt niets liever dan een arm om hem heen slaan en zeggen dat je wel een keertje met hem wil spelen. Verder blijft de wereld van Adrian erg klein. Subplots worden verder niet verkend en andere personages verantwoorden zich niet tegenover Adrian. Dat is heel reëel, want kinderen worden er vaak buiten gehouden, maar alleen niet leuk, voor zowel de kinderen als de volwassen filmkijker.