Moonrise Kingdom - recensie

De twaalfjarigen Suzy en Sam verklaren elkaar de liefde in de zomer van 1965.

InMoonrise Kingdomstaat op een eiland voor de kust van New England (Amerika) de relatie tussen de 12-jarigen Suzy (Kara Hayward) en Sam (Jared Gilman) centraal. De op het eiland woonachtige Suzy probeert haar ouderlijke nest te ontvluchten door met Sam, die deelneemt aan een zomerkamp van de scouting, de wildernis in te trekken. Naast deze uitblinkende debutanten kregen onder andere Bill Murray, Edward Norton, Bruce Willis, Frances McDormand, Jason Schwartzman, Tilda Swinton en Harvey Keitel kleine tot grotere rollen in de film.

Regisseur Wes Anderson is bekend van films alsThe Royal TenenbaumsenRushmorewaarin hij een eigen stijl etaleert. Deze sublieme stijl is nog duidelijker aanwezig inMoonrise Kingdom. Met een betoverende gele, rode en groene mise-en-scène en een scherpe cinematografie kijkt de film letterlijk en figuurlijk heerlijk weg. Al tijdens de opening credits trakteren Anderson en consorten het publiek op een briljante cameravoering waardoor het lijkt alsof we meekijken in een poppenhuis. Via een aaneenschakeling van dolly shots maakt het publiek kennis met de ouders van Suzy (Bill Murray en Frances McDormand).

Met zijn oog voor details schept Anderson een soort realistische droomwereld waarin drama op een luchtige en lichtzinnige manier wordt gebracht. Alhoewel Anderson thema’s als romantiek en moraliteit aansnijdt en er daadwerkelijk serieus wordt geacteerd, lijkt er toch telkens weer een diepere, cynische of komische laag verwant te zijn aan de film. Voor dergelijk komisch vermaak komen de rollen van Norton, Murray, McDormand and Schwartzman allen degelijk uit de verf. Als Scout Master Ward speelt Norton een dubbelzinnige rol, waarin vooral de wijze waarop hij delegeert hilarisch kan zijn. McDormand speelt een gedesillusioneerde moeder die van het pad is geweken, Murray speelt McDormand’s echtgenoot Walt, die onder het genot van een glas wijn bomen omhakt en Schwartzman valt aan het einde van de film op als protégé van de groep scouts. Dan hebben we het nog niet eens over Keitel, die als überscout overkomt als een soort fascistische kindervriend.

Het is echter de chemie tussen Hayward (Suzy) en Gilman (Sam) waardoor Anderson erin slaagt een samenhangend, bijna perfect verhaal te presenteren. Deze jongelingen tonen nu al aan in staat te zijn een film te kunnen dragen. Dit leidt tot ontroerende, schattige en humoristische scènes waarin de liefde wordt ontdekt. Naast de noemenswaardige acteerprestaties van de cast is er een pluim voor Andrew Weisblum die met zijn montage hommages maakt aan grootheden als Vertov en Bergman, Daarnaast moet zeker niet coauteur Roman Coppola worden vergeten, die al meerdere filmscenario’s met Anderson heeft geschreven. Coppola (ja, de zoon van) heeft een significante bijdrage geleverd aan de diepte van het verhaal en de esthetiek van de film.

Afsluitend moet gewezen worden op de ogenschijnlijke toegankelijkheid vanMoonrise Kingdom. Anderson’s nieuwste film lijkt wederom als midcult gekwalificeerd te kunnen worden. De film is zowel voor reguliere filmliefhebbers als voor kunstaanbidders toegankelijk en is daarmee een van de aanraders voor deze zomer.

Moonrise Kingdom is vooralsnog de beste film die Anderson heeft gemaakt en daardoor zeker voor de echte liefhebber een mustsee. Er zijn maar weinig regisseurs die een consistente eigen stijl hebben en voortreffelijk drama kunnen brengen.