Our Idiot Brother - recensie

De ‘rare kwibus met hart van goud’ comedy is tegenwoordig bijna een genre op zich. Maar schuilt er inOur Idiot Brothereen sprankje genialiteit, of is idioot het juiste woord?

Na een aantal lauwwarm ontvangen films zoalsThe Ex enThe Château,komt regisseur Jesse Perentz metOur Idiot Brother. Samen met zus Evgenia kwam het verhaal rondom de hippie onnozelaar Ned en zijn familie tot stand, met Paul Rudd al in het achterhoofd als titelkarakter. De premisse doet denken aan andere recente films met schatten van sukkels die men wijze levenslessen wisten te leren. DenkYou, Me and Dupree of Dinner for Smucks, geen van welke bijzonder positief ontvangen werden. Weet Perentz deze trend van middelmatige minkukel films te doorbreken?

Biodynamische boer en onverbeterlijke optimist Ned Rochlin (Rudd) belandt na een bizarre wiettransactie met een agent in de gevangenis, om vervolgens wegens goed gedrag vervroegd vrijgelaten te worden. Ontslagen en dakloos is Ned aangewezen op de liefdadigheid van zijn drie zussen, die het liefst de onnozele broer buiten de deur houden. Hoewel het Ned niet opvalt, wordt snel duidelijk dat het leven van elke zus, de lesbische Natalie (Zooey Deschanel), carrière bitch Miranda (Elizabeth Banks) en familie moeder Liz (Emily Mortimer) flink in de knel zit. En je voelt hem al aankomen: De lachende Ned maakt het allemaal nog een stukje erger.

Vanaf de eerste scène weet je al waar het allemaal heen gaat: "Simpele Ned is net iets te aardig voor de wereld en het lijkt alleen maar tegen hem te werken. Maar geen zorgen hoor! Voor het is afgelopen ziet men in dat ze meer als hem zouden moeten leven." Je maakt je op voor een film waar je een fijn warm gevoel aan overhoud, en wat dit betreft stelt de film niet teleur. Tegen het aflopen van de film worden al deze levenslessen ons echter op een niet zo subtiele manier om de oren geslagen. Wanneer het drama op z’n hoogtepunt is begint de film aan een sprint naar het einde waarbij we geacht worden een aantal drastische veranderingen in de karakters te accepteren. Het laatste kwartier lijken alle gebeurtenissen compleet uit de lucht gegrepen en slechts het doel te dienen er snel een happy end aan te breien. Wanneer de laatste scène als kers op de taart een totaal onnodig mierzoet moment tussen Ned en een wildvreemde dame blijkt, weet je dat het tijd is om te gaan. Het jammerlijke hiervan is dat het flink af doet aan wat op zich een aller aardigste film is.

Reken niet op bulderende zalen,Our Idiot Brother moet het meer hebben van de glimlach. De paar gags waar de film een grote reactie probeert uit te lokken zijn bijzonder inspiratieloos en voorspelbaar. Het genot zit hem vooral in kleine momentjes tussen de karakters die elkaar goed aanvullen. Elk personage is boeiend en zorgt voor zeer vermakelijke interactie met Ned. Halverwege begin je echter te voelen hoe tweedimensionaal ze zijn, inclusief de hoofdpersonages. De problemen waarmee de zussen worstelen zijn wezenlijk, en hoe zij en Ned hiermee omgaan is het grote goed vanOur Idiot Brother. Maar net wanneer de zussen direct met hun crisis geconfronteerd worden lijkt de film zich te gaan haastten waardoor de nodige diepgang helaas uit blijft. Sommige ondersteunende karakters, zoals de jongensachtige lesbisch stereotype Cindy en de schijnbaar alcoholistische moeder, kunnen ook beter met een korreltje zout genomen worden.

Met een handjevol leuke momenten en een charmant spectrum aan karakters maaktOur Idiot Brother het moeilijk om een glimlach te onderdrukken. Ondanks dat het verhaal vrij oppervlakkig blijft en er in slot wat rare sprongen gemaakt worden, doet het zeker wat een feel-good hoort te doen. Want de bezoeker fluitend de zaal uit laten lopen, daar gaat het uiteindelijk toch om?