Mother - recensie

Joon-ho Bong maakt een verkapte horrorfilm met een ijzige moeder als hoofdpersonage.

Eén van de leukste scènes uit Mother , de film waarmee regisseur Joon-ho Bong zichzelf na Memories of Murder (2003) weer op de kaart zet, is de opening. Mother (Hye-ja Kim) is takken aan het versnipperen wanneer buiten op straat, gelijktijdig met haar handeling, haar zoon Yoon Do-jon (Bin Won), die samen met Jin-tae (Ku Jin) aan het rondhangen is, wordt aangereden door een stel professoren. Yoon Do-jon en Jin-tae volgen hen tot aan de golfbaan om ze te intimideren en terecht te wijzen. Yoo Do-jon probeert de linkerautospiegel van het stel eraf te trappen, maar faalt en komt knullig uit zijn zweefduik naast de auto terecht. Later belandt het tweetal op het politiebureau, terwijl Mother ondertussen haar aan de takkenversnipperaar opengehaalde vinger bij de dokter laat verbinden.

Mother vertelt het verhaal van Hye-ja, een alleenstaande moeder die de onschuld van haar zoon moet bewijzen, nadat hij beschuldigd wordt van de moord op een jong meisje. Regisseur Joon-ho Bong stelde met Memories of Murder (2003) een aantal onopgeloste moorden in de jaren tachtig in Zuid-Korea aan de kaak; in Mother stelt hij de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar zoon centraal en centreert hij zijn film daarom ook binnen de vraag in hoeverre je het als moeder voor je zoon moet opnemen, er vanuitgaande dat diezelfde zoon onschuldig is. Het resultaat hinkt op twee gedachten.

Voorspelbaar tegenover gruwel
De door Bin Won gespeelde verwardheid, zijn vermeende aandoenlijkheid als zoon, zorgt er niet voor dat de voorspelbaarheid in Mother wordt gecamoufleerd. Vanaf het moment dat Bin Won wordt gearresteerd, vervalt de film in een whodunit, waarbinnen het ontbreken van originele plotwendingen zorgt voor ellenlange en slaapverwekkende scènes die de plot maar nauwelijks vooruit helpen. De zoektocht van Hye-ja naar de moordenaar volgt een trouw stappenplan: wie is dat meisje? Waar woonde dat meisje? Wie was haar moeder? Had zij vrienden? Deze vragen hebben echter maar weinig nut als ze er niet voor kunnen zorgen dat de kijker empathiseert met de zoon, of zelfs met de moeder. Hierin schuilt dan ook een groot gemis, het ontbreken van empathie. Waarom meevoelen met Bin Won, terwijl hij juist als stereotype wordt neergezet, en voorts de gehele film irritant is? Zijn verwardheid is oppervlakkig, mist diepgang, en juist daarom is het een karakter dat geen empathie oproept. Hye-ja is als moeder goed gecast, alleen, ook hier kan de kijker niet met haar mee leven. Het is daarom ook aan het script te danken dat Mother blijft hangen in vergetelheid, en dat de fraai in beeld gebrachte, maar onbegrijpelijke, en tegelijkertijd ook gruwelijke ontknoping, louter zorgt voor een zware maag. Mother heeft als stijl kenmerken van een horrorfilm, let vooral op de gruwelijke ontknoping, maar de film verdient een beter scenario.

Conclusie
Mother heeft een sterke actrice als wrekende moeder, een stijl die enkele kenmerken draagt van de horrorfilm, maar het ontbreken van empathie, tezamen met een zwak scenario dat voorspelbaar en weinig innovatief is, maakt van de film een kijkervaring die je snel weer vergeet. Ondanks de openingsscène, de stijl, en de gruwelijke ontknoping, slaat Mother de plank jammerlijk mis.