Peter Koelewijn heeft twee grote entertainmentpassies: games en fil Van welke hij meer houdt, weet hij zelf niet eens. Zijn passie weerhoudt hem er echter niet van het filmmedium in zijn columns af en toe een opvoedkundige tik te geven.
Onlangs bracht Jerry Bruckheimer naar het witte doek, en eenieder die een beetje recensies voor die film heeft gelezen, weet dat de prent bovengemiddeld goed scoort voor een popcornfilm. Voor liefhebbers van computergames is de zomerblockbuster echter meer dan Bruckheimers zoveelste financiële succes. Het is het definitieve bewijs dat een bekende computergame wel degelijk verfilmd kan worden, want geloof het of niet, het is tot nog toe geen enkele regisseur gelukt een dergelijk project bevredigend te voltooien. Toch hadden de meeste gamers verwacht dat deze doorbraak met meer confetti en toeters behaald zou worden. Is er toch iets misgegaan tijdens het proces, of zijn gameverfilmingen gedoemd niche te blijven?
Zoals de titel van mijn column al doet vermoeden, ben ik een van de positievere film /gamefanaten die er al het vertrouwen in heeft dat Hollywood vroeg of laat de uitgeputte comicwereld opzij schuift voor computergames. Maar er is meer nodig dan het maken van een solide film, zoals meneer Bruckheimer heeft gedaan. Laat me eventjes een paar hordes noemen
Veel games zijn al gebaseerd op films
Niet iedere gamer geeft het meteen toe maar het is de harde waarheid; de gemiddelde computergame (met name die van westerse ontwikkelaars) hangt bijna aan elkaar van Hollywood clichés. Met de technologische vooruitgang zijn beide media alleen maar meer naar elkaar gaan groeien. The Sands of Time is hier een perfect voorbeeld van, hoewel Bruckheimer het aanzienlijke voordeel heeft dat woestijnspektakels al decennia niet meer hip zijn in de heuvels van LA. Ga echter een halve eeuw terug en je struikelt bijna over de Duizend en een Nachten-avonturen. PoP kon misschien wel voornamelijk hierdoor goede scores van critici ontvangen, maar feit is dat de gemiddelde triple A computergame niet verder komt dan het plot van een B-film. Denk maar aan Resident Evil , House of the Dead (John Romero’s zombiefilms) en Tomb Raider (Indiana Jones maar dan met tieten). Zelfs wanneer je de game en zijn kenmerken succesvol overzet naar film, kun je meestal toch hetzelfde effect verwachten als wanneer je een Aziaat afhaalchinees voorschotelt. Game-elementen overzetten is echter makkelijker gezegd dan gedaan, want…
Niet iedere gamer geeft het meteen toe maar het is de harde waarheid; de gemiddelde computergame (met name die van westerse ontwikkelaars) hangt bijna aan elkaar van Hollywood clichés. Met de technologische vooruitgang zijn beide media alleen maar meer naar elkaar gaan groeien. The Sands of Time is hier een perfect voorbeeld van, hoewel Bruckheimer het aanzienlijke voordeel heeft dat woestijnspektakels al decennia niet meer hip zijn in de heuvels van LA. Ga echter een halve eeuw terug en je struikelt bijna over de Duizend en een Nachten-avonturen. PoP kon misschien wel voornamelijk hierdoor goede scores van critici ontvangen, maar feit is dat de gemiddelde triple A computergame niet verder komt dan het plot van een B-film. Denk maar aan Resident Evil , House of the Dead (John Romero’s zombiefilms) en Tomb Raider (Indiana Jones maar dan met tieten). Zelfs wanneer je de game en zijn kenmerken succesvol overzet naar film, kun je meestal toch hetzelfde effect verwachten als wanneer je een Aziaat afhaalchinees voorschotelt. Game-elementen overzetten is echter makkelijker gezegd dan gedaan, want…
Games zijn van nature non-lineair
Een film is lineair, een game is dat niet en heeft een speler nodig om de keuzes te maken. Een Super Mario daargelaten, heeft praktisch iedere game een eigen motiverend verhaal, maar de gamer heeft andere motivaties nodig omdat hij meer energie in het medium moet stoppen. Verhalen van games zijn daardoor vaak doorwrocht van puzzels, opdrachten of soms domweg vreemde logicasprongen om je naar het volgende level te katapulteren. Geen wonder dat Hollywood-schrijvers zo vaak het eindproduct totaal hebben omgebouwd waardoor zelfs de grootste fans het niet trekken ( Super Mario Bros . The Movie iemand?).
Een film is lineair, een game is dat niet en heeft een speler nodig om de keuzes te maken. Een Super Mario daargelaten, heeft praktisch iedere game een eigen motiverend verhaal, maar de gamer heeft andere motivaties nodig omdat hij meer energie in het medium moet stoppen. Verhalen van games zijn daardoor vaak doorwrocht van puzzels, opdrachten of soms domweg vreemde logicasprongen om je naar het volgende level te katapulteren. Geen wonder dat Hollywood-schrijvers zo vaak het eindproduct totaal hebben omgebouwd waardoor zelfs de grootste fans het niet trekken ( Super Mario Bros . The Movie iemand?).
Toch blijf ik erbij dat gameverfilmingen de toekomst zijn. En niet alleen omdat het succes van Prince of Persia het enthousiasme bij game- en filmstudio’s opnieuw heeft aangewakkerd (check onderstaande short van een nieuwe Mortal Kombat maar!). Ondanks bovenstaande hordes zijn er wel degelijk games die schreeuwen om een adaptatie naar het zilveren scherm, alleen al omdat zo een heel nieuwe groep mensen mee kan delen in de memorabele ervaringen van de gamecultuur.
Hieronder heb ik een aantal trailers verzameld van succesvolle games die, naar mijn en veler mening, verfilmd kunnen en mogen worden:
Mass Effect (2)
Metal Gear Solid
Shadow of the Colossus
ICO
Mortal Kombat
No More Heroes
Metroid Prime
Plaats hieronder gerust je eigen favorieten.
