Wat weet deze zoveelste Shakespeare verfilming nog toe te voegen?
Je zal maar één van de grootste films van dit decennium aan het maken zijn en nog een klein filmpje tussendoor opnemen. Joss Whedon kondigde nog voordat hij in 2012 de derde grootste film allertijden uitbracht dat hij zijn volgende film stiekem al had opgenomen. De enigszins eigenzinnige regisseur haalde het in zijn hoofd om tijdens de opnames van superheldeneposThe Avengerssamen met een aantal bevriende acteurs (van relatief weinig faam) even een Shakespeare verfilming te maken. In slechts twaalf dagen werdMuch Ado About Nothingopgenomen. Een geslaagd tussendoortje of een pretentieus broddelwerkje?
Verliefdheid en intrige
De film is een vrij directe verfilming van het Shakespeare toneelstuk met dezelfde naam. De gewoonlijke elementen van verliefdheid, intrige, persoonsverwisselingen en andere misverstanden zijn ook hier weer volop aanwezig. De film speelt zich af in en rond een groot landhuis dat behoort aan gouverneur Leonato (Clark Gregg). Wanneer militaire held Don Pedro (Reed Diamond) samen met twee officieren arriveert worden zij verliefd op Leonato’s docher en nichtje. Ondertussen bedenkt Pedro’s broer Don John (Sean Maher) een plan om het huwelijk van Leonato’s dochter met de officier te verhinderen.
Zwart-wit
Much Ado is een project waarin de acteurs veel vertrouwen moeten hebben in de regisseur. De originele teksten van Shakespeare zijn in zijn geheel overgenomen, maar de setting van de film is hedendaags. Dit zou stilistisch moeten botsen maar het feit dat de film in zijn geheel is opgenomen in zwart-wit is een slimme zet van regisseur Whedon. Niet alleen verhult hij hiermee slim het low-budget gehalte van zijn film maar ook geeft hij hiermee de sfeer een meer tijdloos imago. De film is lang niet zo dynamisch als een Romeo & Juliet van Baz Luhrmann en het geheel voelt niet onverwacht ook heel theatraal aan.
De acteurs hebben er duidelijk zin in maar het duurt lang voordat je als kijker went aan het oud-Engels van Shakespeare. Daarom overtuigt de film slechts gedeeltelijk. De decors zijn bijzonder simpel en het komische karakter van het stuk moet daardoor vooral komen van de dialogen en de manier waarop ze gebracht worden. Whedon en zijn acteurs hebben duidelijk plezier in het geheel maar als televisiefilm zou de film ook niet te groots aanvoelen. Het is zo niet meer dan een aardig tussendoortje voor regisseur en kijker, al mag er wel applaus worden gegeven voor de moedige poging en Whedon’s eigenwijsheid.
Conclusie
Much Ado is gefilmd en te genieten als tussendoortje en is vooral een persoonlijk project van een eigenwijze regisseur die ook eens wat anders wil. Een moderne Shakespeare verfilming lijkt tijdloos door het zwart-wit, maar de oubolligheid ligt daardoor ook snel op de loer.
