Mugabe and the White African - recensie

Mugabe and The White African is een documentaire van de Britse makers Andrew Thompson en Lucy Bailey. Het is een van de weinige kansen die mensen buiten Zimbabwe krijgen om te zien wat er gaande is in het land onder het bewind van Robert Mugabe. Het is het verhaal van de ‘gewone’ man, die opstaat tegen het dictatoriale bewind en zegt: “Genoeg is genoeg”.

De documentaire volgt de dappere blanke boer Michael Campbell en zijn schoonzoon Ben Freeth in Zimbabwe. Zij zijn twee van de weinige blanke boeren die weerstand durven te bieden aan president Robert Mugabe en zijn aanhangers die sinds 2000 een beleid voeren land te onteigenen van de blanke boeren in Zimbabwe. De film is in het geheim gemaakt omdat Mugabe al jaren een persverbod handhaaft in zijn land.

Onrecht
De 75-jarige Campbell staat met zijn rug tegen de muur. Hij is letterlijk zijn leven niet zeker en ook zijn familie en personeel zijn niet veilig. Aangezien de Zimbabwiaanse autoriteiten degenen zijn die hem bedreigen, moet hij buiten Zimbabwe zijn recht halen en stapt naar de internationale Afrikaanse rechtbank in Namibië. De rechtbank staat echter niet te popelen een uitspraak te doen in deze zaak en een langgerekt proces is het gevolg. De intimidatie en het geweld nemen ondertussen alleen maar toe, maar Campbell ziet het als zijn missie Mugabes praktijken te stoppen en de blanke boeren te beschermen. Een held is opgestaan.

De filmmakers laten de situatie in Zimbabwe zien, maar ze hopen dat de kijkers het wat breder zien. Zij willen laten zien dat racisme iets verschrikkelijk is en dat de mensheid tegen het bestaan hiervan altijd moet blijven vechten. Ook hopen ze de rest van de wereld met de neus op de feiten te drukken, dat in Zimbabwe een gewelddadige dictator aan de macht is, terwijl zij met de armen over elkaar toekijkt. De film moet de wereld tot actie bewegen om de bevolking van Zimbabwe te hulp komen.

Een van de problemen van de film is het gebrek aan persvrijheid in Zimbabwe. Nieuws komt maar moeilijk naar buiten en hierdoor zijn veel mensen zich niet bewust van de situatie waarin de blanke boeren in dit land zich bevinden. De film richt zich op de emoties en er is maar weinig aandacht om de kijker te informeren over de politieke situatie en geschiedenis van het land. Een bewuste keuze van de makers, die de kijker niet hindert, maar die wel vragen oproept.

Conclusie
Met de film hopen de filmmakers emoties op te roepen die in actie resulteren. Het eerste is zeker gelukt. Of de kijker de film nu goed vindt of niet, er zal zeker over de hoofdpersonen en de situatie waarin ze zich bevinden gesproken worden. Het tweede doel is een stuk lastiger te bewerkstelligen. Voor een ieder die geïnteresseerd is in politieke documentaires of de situatie in Zimbabwe, is deze documentaire een aanrader.