Ne Me Quitte Pas - recensie

Een tragi-komische greep uit het echte leven, met de allure en opbouw van een speelfilm.

Op het afgelopen IDFA was de Nederlandse documentaire Ne Me Quitte Pas een echte festivalhit. De twee makers, Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden, komen oorspronkelijk uit België maar studeerden in Amsterdam, waar ze nog steeds wonen. Maar hun Belgische afkomst laat zich getuige hun bijzondere film niet verloochenen: alles ademt Wallonië.

De documentaire gaat simpel gezegd over de vriendschap tussen Bob en Marcel, in de bossen en velden van Wallonië. Meteen in de eerste scène lijken we inDe Noorderlingenvan Alex van Warmerdam terecht te zijn gekomen: lange rijen hoge bomen waar volgens Bob een bijzondere boom moet staan. Maar als blijkt dat deze waarschijnlijk is omgehakt, wordt er niet bij de pakken neergezeten. Dit soms haast wat naïeve maar altijd eerlijke optimisme kenmerkt de hele film.

Hoofdstukken

De film vertelt in zes hoofdstukken, met titels alsLiefdesverdriet, Verloren en Het Leven Gaat Verder, over de speciale band tussen Bob en Marcel. Bob is diep van binnen een echte cowboy; in ieder geval zijn zijn hoed én sigaar nooit ver weg, evenals de fles sterke drank. Marcel is net gescheiden van zijn vrouw en heeft moeite om zijn leven op de rit te krijgen. Hij heeft geen werk, is de hele dag aan de drank en slingert letterlijk alle kanten op. Maar samen vullen ze elkaar aan en steunen ze elkaar, niet alleen door samen te drinken en te praten, maar ook met praktische zaken.

De beide filmmakers hebben de twee mannen lange tijd gevolgd. Niet alleen scheren we zo langs alle seizoenen, maar ook wordt duidelijk dat ze een goede band met de hoofdpersonen hebben oppgebouwd, waardoor Bob en Marcel zich vaak niet van de camera bewust zijn. Maar het is vooral de haast onbeschaamde openheid en het gebrek aan gêne dat de twee mannen zo fantastisch maakt om naar te kijken. Het levert prachtige gesprekken op, maar ook pure dronkenschap of slingerend op een brommer net een auto weten te ontwijken. De filmmakers hebben ook bewust niet ingegrepen. De boodschap is: dit is hun leven, wij registeren het slechts.

Naast de hoofdstukken die de documentaire structuur en ontwikkeling geven, zijn de beelden vaak ook erg mooi. Er zitten filmisch prachtige scènes in en alles in widescreen, zeker bij documentaires geen vanzelfsprekendheid. We horen Marcel poëzie voorlezen, op een ziekenhuis-tv zien we een bus met daaraan vast een sleepwagen een ravijn in kieperen en een kinderfeestje (Marcel is vader) komt middenin zijn afkickperiode. Wat ze samen meemaken lijkt somsstranger-than-fiction, waardoor je erin wordt meegetrokken en je even onderdeel van hun leven wordt, dat zo ver staat van de gemiddelde bioscoopbezoeker.

Conclusie

Ne Me Quitte Pasis niet alleen een documentaire met twee zeer markante hoofdrolspelers, ook is het visueel en qua opbouw een bijzondere film geworden. Elementen die we eerder associëren met speelfilms weten Sabine Lubbe Bakker en Niels van Koevorden op een creatieve manier te verwerken in hun film. Als kijker geef je je over aan het leven dat Marcel en Bob leiden: chaotisch, zelfdestructief, maar met veel humor en relativering en bovenal zeer ontwapenend.