Isabelle is als bavarois dat gekoeld in een vorm wordt gegoten en geserveerd.
Op vakantie in de Ardennen wordt Isabelle (Halina Reijn) ontvoerd door Jeanne (Tineke Caels), want Isabelle is een mooie actrice en Jeanne heeft een misvormd gezicht. Verhalen die de kijker uit duizenden kent, hoeven niet bij voorbaat kansloos te zijn. Isabelle is dan ook in de openingsscène interessant wanneer de gebeurtenis die de plot in werking zet - Jeanne die Isabelle onder dwang van een waakhond sommeert met haar mee te gaan - ruimte biedt voor een sfeer die doet denken aan Amerikaanse thrillers als Misery (1990), The Silence of the Lambs (1991), en Kiss the Girls (1997). Helaas moet Isabelle het onderspit delven, want op vele momenten is de film lachwekkend, bijvoorbeeld met een scène aan een meer waar Isabelle probeert Jeanne te begrijpen en zelfs sympathie voor haar krijgt. Wanneer Jeanne het huis ingaat om de sterk vermagerde Isabelle iets te drinken en eten aan te bieden, laat Isabelle de kans om te ontsnappen om onbegrijpelijke redenen liggen.
Misvatting
Het is maar één voorbeeld uit het scenario dat vlees noch vis is. De dialogen zijn platvoers en het niet willen vluchten van Isabelle is funest. Uit Scream (1996) weten we nu wel dat het roepen van 'hallo' in een setting waar natuurlijk iemand in de buurt is, een confrontatie tot gevolg heeft. Ook het gebruik van een waakhond als wapen werkt op de lachspieren. Is een hond dan echt niet om de tuin te leiden? De scène waarin een half uitgedrukte sigaret in een met overdreven veel papier gevulde vuilnisemmer vlam vat, is het summum van knulligheden binnen het vitamine-arme scenario. De afslanktour van Halina Reijn is indrukwekkend, maar nergens echt noodzakelijk - in tegenstelling tot de vermagerde Christian Bale in The Machinist (2004) en ook het misvormde gezicht van Jeanne is louter een masker waarachter geen ziel zit. Wat dat betreft sloeg Peter Bogdanovich met Mask (1985) wel de spijker op de kop. Gelet op de indrukwekkende cv van regisseur Ben Sombogaart gun je deze man op zijn minst een scenario met potentie, want Isabelle is een valkuil van stereotypen. Om over enkele ongeloofwaardige plotwendingen in de derde acte maar te zwijgen. Wel is Isabelle een les in product-placement. Dat dan weer wel.
Conclusie
Isabelle is vooral vorm, inhoudelijk gaat de film nergens over. Hiervoor is niet de cast, maar het scenario schuldig en dat is spijtig voor Halina Reijn die desondanks enorm haar best doet.
