Nick - recensie

Een roadmovie die nergens naartoe gaat.

Nick is een vervelende man. Meteen in de eerste scene wordt dat duidelijk gemaakt als hij een dode duif onder een auto schopt. Als chefkok kaffert hij iedereen uit in het restaurant en zijn vriendin Monie bestookt hij met sarcastische opmerkingen of gooit glazen wijn over haar heen. Als zijn relatie uit dreigt te gaan en hij zijn baan in het restaurant is kwijtgeraakt, gooit hij het over een andere boeg. Met een Kroatisch meisje, die serveerster is in hetzelfde restaurant waar hij net is ontslagen, gaat hij naar Kroatië. Zij om haar familie op te zoeken, hij om beroemde truffels te vinden. Wordt de roadmovie een innerlijke zoektocht of slechts een autoritje van a naar b?

De Nederlandse regisseur Fow Pyng Hu maakte in 2000 zijn debuut metJackydie zelfs te zien was in het Un Certain Regard programma van het filmfestival van Cannes. Vier jaar later draaide zijn tweede filmParadise Girlsin de Tiger-competitie van het filmfestival Rotterdam. Zijn derde filmNickis dus nu na jaren van voorbereiding eindelijk te zien. Helaas heeft deze lange productietijd de film geen goed gedaan. Bij het volgen van de hoofdpersoon (ingehouden gespeeld door Merijn de Jong) zien we vooral iemand met veel frustraties die iedereen van zich verwijdert, maar tegelijk ook niet los kan komen van de mensen om zich heen. We zien echter alleen de buitenkant, nergens wordt inzichtelijk waarom hij zich zo gedraagt. Het blijft aan de oppervlakte, waardoor het soms een wat één-dimensionaal karakter oplevert. Als hij na het kwijtraken van zijn baan en vriendin het roer omgooit door met het Kroatische meisje een road-trip te gaan maken, lijkt dat het moment voor een nieuwe fase in zijn leven en een verdieping van zijn karakter.

Helaas blijft deze verdieping uit. Dat je je als kijker niet kan vereenzelvigen met hoofdpersoon Nick is geen noodzaak. Wel als de beweegredenen van hem onduidelijk blijven en je hierdoor zijn lot onverschillig laat. Hierdoor laat de climax van de film, als Nick de confrontatie met de natuur aangaat, je als kijker ook koud. Het script is hier de voornaamste oorzaak van. Het acteren daarentegen is van een behoorlijk niveau. Merijn de Jong maakt in deze film zijn debuut op het witte doek - eerder was hij te zien in het theater en een telefilm - en doet dat op een overtuigende manier. Hij heeft alleen soms de neiging om de zinnen wat te gearticuleerd uit te spreken, waardoor het wat minder natuurlijk overkomt.

De actrice Luna Meijovic, die de Kroatische serveerster speelt, speelde al eerder in geprezen films alsEsma's Secret enAtmen. InNicklaat ze mooi de vervreemding zien die ze voelt, nergens is ze echt thuis. Ook het camerawerk tilt de film naar een hoger niveau. Met name de beelden van de reis naar de Balkan en de mistige bossen in Kroatië zijn prachtig. Ook de scenes die in Rotterdam zijn gedraaid zijn mooi, maar neigen soms wel naar een reclamefilm voor de stad, als je 'toevallig' de Euromast vanuit een appartement als uitzicht hebt.

Nickis een film over een reis die maar niet op gang wil komen. De motieven van de hoofdrolspeler blijven door het wat oppervlakkige karakter van het script in het luchtledige hangen, met als domper de uiteindelijke climax. Het acteren en de beelden zorgen gelukkig voor wat positief tegenwicht.