Ninja Assassin - recensie

De ninja-film is na jarenlange absentie herrezen uit de diepe krochten van de filmindustrie. Weet de ninja ons twintig jaar later nog te overtuigen, of mag hij zich snel weer terugtrekken in zijn geliefde donkere schaduw?

Ninja’s waren in de jaren ’80 een fenomeen. Animes, tv-series, vechtende schildpadden en legio films uit Azië en ook de VS brachten de oeroude traditie van de ninja naar onze tv’s en bioscoopzalen. Twee decennia lang hebben we vervolgens weinig meer vernomen van deze mannen in het zwart. De actiefilm is zichzelf erg serieus gaan nemen en hierin werd weinig ruimte gemaakt voor de ninja. Regisseur James McTeigue ( V for Vendetta ) lijkt met zijn tweede film een herleving van dit subgenre in beweging te willen zetten.

Traditionele ninja
Raizo is een van de meest doeltreffende huurmoordenaars ter wereld. Als kind werd hij van de straat geplukt en getransformeerd tot een meedogenloze moordenaar door de Ozunu Clan, een geheim genootschap. Raizo kan de genadeloze executie van zijn vriend door de Clan niet van zich afzetten, hij bevrijdt zichzelf van hen en verdwijnt in het niets. In Berlijn ontdekt Europol-agent Mika Coretti een geldspoor dat verscheidene politieke moorden koppelt aan een ondergronds netwerk van onvindbare huurmoordenaars uit het Verre Oosten. Mika duikt in vertrouwelijke documenten en door haar onderzoek wordt ze nu zelf een doelwit. De Ozunu Clan stuurt een team huurmoordenaars op haar af, onder leiding van de dodelijke Takeshi, om haar voorgoed het zwijgen op te leggen. Raizo redt Mika van haar belagers, maar hij weet dat de Clan niet zal rusten totdat ze hen beiden hebben geëlimineerd.

De ninja is volgens de schrijvers van Ninja Assassin in het verleden weinig serieus genomen. Het is ook waar dat het belachelijke en lachwekkende wel erg vaak om de hoek kwam kijken bij menig jaren ’80 ninja film. De ninja moest weer een angstaanjagende moordmachine worden, die vanuit de schaduw opereert en geen spaan heel laat van zijn slachtoffers. De openingsscène maakt dit helemaal waar. Het mysterie wordt gewekt, de mystiek gerespecteerd, de angst zorgvuldig opgebouwd en wanneer de ninja dan uiteindelijk razendsnel toeslaat, worden we getrakteerd op een flink portie exploitatief geweld en gore. Met het idee in het achterhoofd dat we zitten te kijken naar een grote Amerikaanse productie, valt zo’n ‘blood ’n guts’ opening best op. De toon is hiermee in ieder geval gezet en we zetten ons dan ook schrap voor een film die actie brengt zoals actie gebracht dient te worden.

Dure pulp
McTeigue brengt met Ninja Assassin een totaal andere film dan zijn voorganger V for Vendetta . Tenminste, op papier, want de hoge productiewaarde plaatst Ninja Assassin moeiteloos in hetzelfde rijtje van dure en grootschalige Hollywood producties. Met het hart in principe op de juiste plek zou dit gewoon prima kunnen uitpakken, maar toch weten McTeigue en zijn scriptschrijvers Matthew Sand en J. Michael Straczynski een ontzettend groot potje van Ninja Assassin te maken.

In grote lijnen volgt het script de traditionele regels binnen het actie genre, welke van Ninja Assassin een vlotte beleving maken. Toch weet het script nergens te overtuigen en dit komt voornamelijk door de invulling hiervan. Clichés worden niet geschuwd, maar wanneer het er zo dik op ligt als hier in Ninja Assassin , gaat het op den duur op de zenuwen werken. Het personage van Mika bijvoorbeeld , moet met haar aldoor aanwezige naïeve gelaatsuitdrukking enige relativering en herkenning van ons westerlingen in het script pompen, waardoor de authenticiteit compleet verloren gaat. Dit soort opdringerige en doorzichtige insteken werken in positieve zin in menig low budget pulp filmpje, waar belachelijkheid troef is, maar in een grote productie als deze voelt het te gemaakt aan.

Ook nemen de vele flashbacks van onze protagonist Rain, op een gegeven moment zoveel tijd in beslag dat je er een compleet nieuwe film van in elkaar zou kunnen monteren. Het rommelige en clichématige script is helaas niet het enige wat mankeert aan Ninja Assassin . Zo is de bombastische en retorische score niet om aan te horen, zijn de gevechten rommelig en niet bijster sterk gechoreografeerd en is het einde het slechtste stukje cinema waar je in lange tijd getuige van zult zijn. Een erg pijnlijk stukje film en dialoog dat nog het beste past in een willekeurige aflevering van de Teenage Mutant Ninja Turtles .

Het is duidelijk en eervol dat McTeigue een ode wil brengen aan de aloude ninja-film, maar hij en zijn crew missen een hoop feeling voor deze tak van de cinema, wat zich uit in vervelende en typisch Hollywoodesque cinema. begint uiterst veelbelovend, maar doet uiteindelijk veel te grootschalig, gladjes en obligaat aan om maar enigszins overtuigend uit de hoek te kunnen komen. Deze overgeproduceerde actiefilm kan gemist worden als een vreselijke kiespijn.